Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Τρίτος δίσκος για τους Knocked Loose και για τους καιρό μυημένους στο είδος η μπάντα αυτή δεν είναι ξένη. Λίγο λιγότερο από δεκαετία οι Knocked Loose κάνουν αργά και σταθερά βήματα και πλέον απολαμβάνουν την αποθέωση που πλέον ξεκινά. Το μουσικό στυλ τους είναι στα πλαίσια του metallic hardcore με πολλούς να λένε ότι είναι καμουφλαρισμένο metalcore, ένα σχόλιο που βλέπω ολοένα και περισσότερο πλέον με τον καινούριο αυτό δίσκο. Διαφωνώ κάθετα.
Σε μία περίοδο που περιμέναμε πολλά από τους Code Orange αλλά η συνταγή δεν πέτυχε, εδώ θα ακούσουμε ίσως τα πιο σκληρά breakdowns της χρονιάς. Ειλικρινά, λατρεύω τις συνθέσεις σε αυτόν το δίσκο. Κάθε μοτίβο riff και drum ακούγεται διαφορετικό και δημιουργικό κάθε φορά, και ταυτόχρονα λειτουργικό. Το μπάσο ακούγεται επίσης εξαιρετικό και διαφορετικό σε κάθε κομμάτι, και ό,τι και να γίνει είναι ένας δίσκος που σου μένει κάθε ένα από τα κομμάτια του. Είναι ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα αυτό, που νιώθεις ότι όλα έχουν κάτι να σου δώσουν.
Το "A Tear in the Fabric of Life" ήταν ήδη σαν μια καταιγίδα που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, αφήνοντας τους ακροατές με λίγες στιγμές ηρεμίας, και αυτές οι στιγμές δεν ήταν καν αυτές που μπορούσες να ανακάμψεις. Εδώ δεν υπάρχει ούτε αυτό. Από όπου και να το πιάσεις είναι ένας συνεχόμενος σύφουνας. Αποκορύφωμα και ιδιαίτερη αναφορά αξίζουν οι συνεργασίες του δίσκου, στο “Suffocate” με την Poppy και στο “Slaughterhouse 2” με τον Chris των Motionless in White, το οποίο αποτελεί τη συνέχεια του κομματιού που ανήκε στον δίσκο των τελευταίων. Το 2ο part είναι ισοπεδωτικό, ακριβώς όπως αρμόζει εδώ. Ο Garris αν μη τι άλλο είπε ότι σοκαρίστηκε όταν άκουσε την τελική εκδοχή που τους έστειλε ο Chris, ενώ η Poppy κάνει την έκπληξη και αφομοιώνεται πανέμορφα στο στυλ των Knocked Loose, δίνοντας ίσως την πιο angsty κραυγή που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.
Στο “Sit & Mourn” δε, που αναλαμβάνει το κλείσιμο του δίσκου, δεν πρόκειται για συνεργασία αλλά νομίζω ότι θα σταθούμε όλοι. Δεν περίμενα ποτέ να θέλω να κλάψω ακούγοντας αυτήν την μπάντα, αλλά για όλα υπάρχει πρώτη φορά. Σκληρό, βαθιά συναισθηματικό και λυτρωτικό, ικανό να σπάσεις το σβέρκο σου ανά πάσα στιγμή, ενώ ταυτόχρονα θα θες να βάλεις και λίγο τα κλάματα.
Λατρεύω κάθε τι που υπάρχει σε αυτόν το δίσκο και πιάνω τον εαυτό μου να τον αποζητά συνεχώς. Ο αριθμός των breakdowns είναι γελοία υψηλός και δεν παραπονιέται κανείς. Εδώ είναι το magnum opus των Knocked Loose και χωρίς πολλά πολλά άνετα στις πρώτες θέσεις για δίσκο της χρονιάς ή και της δεκαετίας άμα θέλετε.
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
