Ημερομηνία δημοσίευσης: 5 Σεπτεμβρίου 2019
Είναι τρομακτικό συναίσθημα το συνειδητοποιείς το πως περνάει ο χρόνος. Έτσι ακριβώς ένιωσα όταν κατάλαβα ότι πέρασαν 25 χρόνια από τότε που το όνομα των Korn μπήκε στην ζωή μου. Ακριβώς είχα την τύχη να έρθει στα χέρια μου η μουσική τους από τον πρώτο κιόλας δίσκο τους και από εκεί και πέρα μπόρεσα και παρακολούθησα όλη την δισκογραφική τους πορεία.
Οι πρωτεργάτες σε αυτό που τότε αποκαλούσαν NuMetal μπορεί να φέρουν ευθύνη για ένα μουσικό παρακλάδι που πιο πολλά προβλήματα δημιούργησε στον σκληρό ήχο πάρα οφέλη, αλλά πάντα η δουλειά τους είχε την ποιότητα που αρμόζει σε ένα συγκρότημα με μέλλον. Ευτυχώς όλος αυτός ο NuMetal παροξυσμός τέλειωσε πολύ γρήγορα και ξεφορτωθήκαμε γρήγορα όλα αυτά τα Nu συγκροτήματα. Οι Korn βέβαια δεν σταμάτησαν και ούτε νοιάστηκαν να σώσουν αυτό το Nu ναυάγιο (και καλά έκαναν) και συνέχισαν ακάθεκτοι.
Μπορεί να μην έχουν πλέον τις εξωφρενικές πωλήσεις δίσκων που κάποτε είχαν αλλά ούτε και αυτό τους σταμάτησε. Αντιθέτως απέκτησαν την ελευθερία να πειραματιστούν πάνω στον ήχο τους, χωρίς όμως να χάσουν την ταυτότητα τους. Θα ήταν ψέματα αν σας έλεγα ότι απολαμβάνω όλη τους την δισκογραφία το ίδιο ή ότι συμφωνώ με όσα έχουν κάνει αλλά ότι και να έκαναν πάντα το περίμενα με ενδιαφέρον και ας με απογοήτευε στο τέλος .
Η αλήθεια είναι ότι το “The Nothing” το περίμενα λίγο περισσότερο από ότι τις υπόλοιπες (τελευταίες) δουλειές τους. Γιατί;;; Είναι πολύ απλό, το “The Nothing” είναι ο δίσκος που έρχεται αμέσως μετά την διπλή τραγωδία που έζησε ο Davis. Για όσους δεν γνωρίζουν ο Davis μέσα σε διάστημα 6 μηνών βίωσε την απώλεια της μητέρας του και της συζύγου του. Γεγονότα που με έκαναν να περιμένω πως θα τα χειριστεί μέσω των στίχων του, αλλά και των ερμηνειών του.
Ο Davis ποτέ δεν είχε πρόβλημα να εκτεθεί συναισθηματικά και το έκανε εξ’ αρχής της καριέρας του μιλώντας ανοιχτά για όλα τα προβλήματα του. Με την μουσική να είναι μια ψυχοθεραπεία για εκείνον, βιώνει κάθε στίχο που προφέρει ,είτε τραγουδώντας, είτε ουρλιάζοντας ή ακόμα και κλαίγοντας πίσω από το μικρόφωνο. Αυτό ακριβώς γίνετε και στο “The Nothing”. Ο τρόπος που τραγουδάει τον στίχο “God is making fun of me!” στο τραγούδι “Idiosyncrasy” νομίζω ότι δίνει όλες τις απαντήσεις πάνω σε αυτό το ζήτημα, κάνοντας τον απόλυτο πρωταγωνιστή του δίσκου.
Μουσικά το “The Nothing” δεν είναι όσο βαρύ πίστευα ότι θα είναι αλλά σίγουρα είναι πιο σκοτεινό. Με τα δύο πρώτα τραγούδια που έβγαλαν για να μας προετοιμάσουν (τα “You'll Never Find Me” και “Cold”) να αφήνουν μόνο θετικά συναισθήματα το μόνο που έλειπε ήταν και τα υπόλοιπα τραγούδια να είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Ευτυχώς είναι! Είχα αρκετά χρόνια να ευχαριστηθώ έναν ολόκληρο Korn δίσκο και το ξανά ένιωσα με το “The Nothing”. Χωρίς να παίζουν αναμασήματα αλλά πάντα με την Korn ταυτότητα παρούσα, το “The Nothing” ακούγετε ευχάριστα, χωρίς να κουράσει, χωρίς περιττά στοιχεία μέσα του.
Μέσα σε μια χρονιά που έχουμε κυκλοφορίες από Slipknot, Tool και Rammstein οι Korn δηλώνουν ένα βροντερό παρών με έναν δίσκο που σίγουρα θα μας απασχολήσει αρκετά.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rockoverdose.gr
Κωνσταντίνος Μπενάς
Comments
