Συντάκτης: Βαγγέλης Κατσής
Οι Γερμανοί thrashers Kreator κυκλοφορούν για άλλη μια φορά live album μετά από το “Dying Alive” του 2013. Αυτή τη φορά, η συναυλία που ηχογραφήθηκε έλαβε χώρα στις 16 Δεκεμβρίου του 2018 στο The Roundhouse του Λονδίνου. Το άλμπουμ αποτελείται από 17 τραγούδια, συμπεριλαμβανομένων των intro & outro και έχει συνολική διάρκεια περίπου μίας ώρας και δεκαπέντε λεπτών.
Θα ξεκινήσω με τα αρνητικά. Αρχικά η διάρκεια είναι σχετικά μικρή, ειδικά αν το συγκρίνουμε με το “Dying Alive” των σχεδόν 2 ωρών και 24 τραγουδιών. Επίσης, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο σε μια συναυλία αλλά και σε ένα άλμπουμ γενικότερα, είναι η συνοχή και το flow -η ροή που έχουν τα κομμάτια μεταξύ τους- κάτι που σε πολλά σημεία στο "London Apocalypticon" πάει περίπατο. Για αυτό ευθύνονται κυρίως οι πολλές διακοπές είτε για να μπει κάποιο ανούσιο intro ή outro, είτε για να παρακινήσει ο Mille Petrozza το κοινό να κάνει circle pit ή wall of death. Από τη μία, τα σημεία αυτά σου δίνουν όντως την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη συναυλία, από την άλλη θεωρώ ότι θα μπορούσαν να απουσιάζουν από μια ηχογράφηση για ένα live album. Σίγουρα θα ήταν πιο εντυπωσιακό και ενδιαφέρον αν συνδιαζόταν και με οπτικό υλικό από τη συναυλία, κάτι που όμως δε συμβαίνει. Τέλος, το tracklist αποτελείται κυρίως από το πιο πρόσφατο υλικό της μπάντας, με σημαντικά τραγούδια όπως τα “Betrayer” και “Tormentor” να απουσιάζουν. Μιας και προτιμώ τις παλιότερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, όταν οι Kreator ήταν πιο τσαντισμένοι και βίαιοι, σε αντίθεση με τις πιο πρόσφατες δουλειές τους, που είναι πιο μελωδικοί, θεωρώ ότι υπήρχε χώρος και χρόνος για να παιχτούν τα προαναφερθέντα κομμάτια.
Απο την άλλη μεριά, η ποιότητα του ήχου είναι πραγματικα εντυπωσιακή! Όλα τα όργανα ακούγονται πεντακάθαρα, ίσως το μπάσο να χάνεται σε μερικά σημεία, αλλά γενικά είναι εκεί και ακούγεται. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για ζωντανή ηχογράφηση σε συνθήκες συναυλίας, ακούγεται λες και το συγκρότημα κλείστηκε σε studio για να πραγματοποιήσει τις ηχογραφήσεις. Οι κλασσικές και διαχρονικές κομματάρες των Kreator (βλέπε “Pleasure Τo Kill”, “Flag Of Hate”, “People Οf The Lie”, “Violent Revolution” κλπ) αποδίδονται άψογα και είναι ικανές απο μόνες τους να ξεσηκώσουν τον ακροατή σε δευτερόλεπτα.
Εν ολίγοις, όταν μιλάμε για το "London Apocalypticon" των Kreator, σίγουρα δεν αναφερόμαστε στο καλύτερο live album του συγκροτήματος, κυρίως από άποψη επιλογής τραγουδιών. Η απόδοση των Γερμανών ήταν μοναδική και ιδιαίτερη όπως είναι πάντα στα live τους, αλλά δε νομίζω ότι έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα σε όλες τις καταστάσεις. Δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι ο οποιοσδήποτε που ακούει το “Pleasure To Kill” θα πορωθεί στο σαλόνι του ακούγοντας τον Mille να φωνάζει “It’s your last chance to kill each other”. Όταν το βιώνεις ζωντανά, σίγουρα είναι πιο πορωτικό. Αντίθετα, όταν το ακούς μια απλή καθημερινή μέρα καθισμένος στο σαλόνι ή στο γραφείο σου, είναι λίγο cringy θαρρώ. Τέλος, το "London Apocalypticon" είναι ένας δίσκος, που θα απολαύσουν και θα εκτιμήσουν περισσότερο οι οπαδοί των τελευταίων κυκλοφοριών των Kreator και σίγουρα δεν το προτείνω για τους φανατικούς «πρωτοδισκάκηδες»!
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Κατσής
Comments
