Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μπορεί να οδηγήσει σε τέτοια επίδειξη δύναμης εκφραστικά, στιχουργικά αλλά και παικτικά, αλλά στην περίπτωση που έχουμε εδώ, είμαστε σε θέση να το εξάρουμε στο πλήρες μεγαλείο του. Οι Kvadrat είναι το όραμα ενός μόνο ανθρώπου, του Ivan, ο οποίος δημιούργησε τη μπάντα το 2015 και μέχρι το 2021 δεν είχαμε κάποια κυκλοφορία, μέχρι να έρθει το demo «Αποξένωση/Αποκοπή», το ΕΡ «Ψυχική Αποσύνθεση» και η συμμετοχή σε ένα split με τους Moeror και Human Serpent. Πέρασαν 3 ακόμα χρόνια και πλέον ήρθε η ώρα μέσα από πολλή δουλειά φαντάζομαι για το πρώτο ολοκλήρωμένο δείγμα και full-length που φέρει τον φοβερό τίτλο “The Horrible Dissonance Of Oblivion”. Ή Ελληνιστί αν προτιμάτε, «Η Φρικτή Δυσαρμονία Της Λήθης» μια και υπάρχει το ομότιτλο κομμάτι που φέρει τον τίτλο στα ελληνικά, όπως και όλα άλλωστε. Ο τίτλος του δίσκου δε θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχος σε σχέση με το περιεχόμενο του, καθώς έχουμε ένα φρικαλέα αψεγάδιαστο δείγμα δυσαρμονικού death metal το οποίο ειδικά για ελληνικά δεδομένα το λες και παρά φύσιν αληθινό να έχει δημιουργηθεί, και μάλιστα από έναν μόνο άνθρωπο, δε μπορώ να φανταστώ πόσο το δούλεψε για να βγει έτσι αλλά του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω τον ήχο των Kvadrat, αν ο δίσκος έβγαινε με το λογότυπο των Ulcerate, δε θα είχε καταλάβει κανείς τη διαφορά. Το αποτέλεσμα είναι τόσο υπερβατικής ποιότητας και τόσο συγγενικό με τους φοβερούς Νεοζηλανδούς που έχουν κυριαρχήσει στο χώρο τα τελευταία 15 χρόνια, που δεν πρόκειται κανείς να πει το οτιδήποτε για τις εκάστοτε ομοιότητες. Ξεκινώντας ο δίσκος ύπουλα με το «Υπόγειος Λαβύρινθος», είμαστε σε άμεση θέση να καταλάβουμε ότι είμαστε ενώπιον ενός εκ των πλέον απαραίτητων δίσκων που έχει παράγει ποτέ η ελληνική σκηνή. Με τον ελληνικό στίχο να κυριαρχεί στο δίσκο αλλά και λόγω της προφοράς και απόδοσης του Ivan να μην το καταλαβαίνεις τόσο άμεσα αν δεν διαβάσεις τους στίχους, το αποτέλεσμα γίνεται πιο επίπονα βιωματικό, δε γίνεται ακούγοντας όλο αυτό το δυσαρμονικά χαοτικό ηχητικό μανιφέστο, να μη δεθείς περισσότερα μαζί του βλέποντας στίχους τύπου «Κυβόλιθοι από σαπισμένη σάρκα, τούβλο τούβλο να χτιστεί η φυλακή μας»… Η κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει εδώ μέσα είναι σεμινάριο από στρώματα ήχου τα οποία κυριαρχούν, το μπάσο ακούγεται ιδανικά όσο πρέπει για έξτρα όγκο, ενώ ο προγραμματισμός που έχει κάνει στα τύμπανα (στην αρχή νόμιζα τα έπαιξε ο ίδιος και φρίκαρα) είναι πραγματικά για Όσκαρ εκτέλεσης.
Προχωρώντας εφιαλτικά ο δίσκος ενώ έχει μόλις τελειώσει το πρώτο κομμάτι και κοιτάς να δεις από πού σου ήρθε, οι διάρκειες μεγαλώνουν, έτσι το “-4°C” αναλαμβάνει να σε φέρει στα ίσια σου με βίαιο τρόπο, «Πέθανε ο χρόνος, ούτε σκοτάδι ούτε φως, μαύρισαν τα μάτια, ρέει στις φλέβες ο θάνατος». Ολικός αρνητισμός και ισοπέδωση κάθε ελπίδας που στο επόμενο κι εκ των κορυφαίων του δίσκου “Σηπτική Ανυπαρξία» κορυφώνεται όλο αυτό που έχεις ακούσει στο πρώτο μισό του δίσκου. Φρενήρες αλλά και σαν πληγωμένο θηρίο που θέλει να ξαποστάσει για να γιατρευτεί, κουβαλάει καίρια το όλο αποτέλεσμα μέχρι το μεσαίο ιντερλούδιο «Αμνησία» που ευστόχως τοποθετήθηκε στη μέση για να δώσει τις απαραίτητες ανάσες και αχτίδες φωτός σε αυτό το κατάμαυρο συναισθηματικά και στιχουργικά αποτέλεσμα που ακούς. «Ο αέρας στο τώρα παγώνει να βιώσει και ο ίδιος το πιο φρικτά οργανωμένο μαρτύριο»… Το δεύτερο μισό ξεκινάει ακόμα βαρύτερα με το «Γυάλινα Μάτια» και σιγά σιγά νιώθεις ότι δε μπορείς να αποφύγεις το μοιραίο της κατάρρευσης των πάντων γύρω σου, αλύπητη στάση παιξίματος αλλά και στιχουργικού πόνου όταν ο Ivan ουρλιάζει «Πέφτουμε υπνωτισμένοι ένας προς έναν ληθαργικά μεσ’ στο λαβύρινθο». Το απίστευτο σήκωμα που κάνει με το φρενήρες riff πριν το τέλος, είναι ήττα χωρίς αγώνα.
Για το τέλος έχουν απομείνει τα 2 μεγάλα κομμάτια του δίσκου, λίγο λιγότερο και περισσότερο από 9’ αντίστοιχα. Αρχικά το ομότιτλο «Η Φρικτή Δυσαρμονία Της Λήθης» που ξεκινάει αργά στροβιλίζοντας τον ρυθμό του σε εφιαλτικό μοτίβο. Με το αίμα να παγώνει και με την αλλαγή σε ένα βαρύτατο σημείο που μπορεί να σας θυμίζει και παλιούς Nevermore, κάθε στίχος γίνεται εικόνα και το πλάκωμα στο στήθος μεγαλώνει μέχρι να μη μπορείς να πάρεις ανάσα. «Δεν υπάρχει ίχνος ζωής, και εγκεφαλικά πλέον νεκρός, παλεύω τον χρόνο τυφλός, τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια. Αργά. Ατελείωτα. Απαίσια». Η όλη εμπειρία –γιατί έχει πάψει να είναι ακρόαση- του “The Horrible Dissonance Of Oblivion”, σε καθιστά όμηρο μίας υπαρκτής μηδενιστικής προσέγγισης στην καθημερινότητα, εκεί που δεν υπάρχει ελπίδα για τίποτα, εκεί που ο θάνατος μοιάζει η μόνη λύση για να μην υποφέρεις, για να μη φοβάσαι και για να μην τρέμεις να ανοίξεις τα μάτια και αντικρίσεις αυτό που δεν τολμάς να σκεφτείς. Κι όμως μέσα από όλα τα παραπάνω, ο παρθενικός δίσκος των Kvadrat σε ξυπνάει από τον λήθαργο στον οποίο έχεις πέσει και σε γεμίζει τροφή για σκέψη, σου ανοίγει τα μάτια για όσα δε θες να δεις ενώπιον.
Το τέλος με το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου «Ολική Αποσύνθεση» φέρνει τον ακροατή προ τετελεσμένων γεγονότων και σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, μπορώ να εκφράσω χωρίς φόβο για την παραμικρή υπερβολή ότι το άλμπουμ αυτό είναι ότι πιο κορυφαίο έχει βγει από την ελληνική σκηνή ανεξαρτήτως είδους από την εποχή που έβγαλαν οι Dead Congregation το “Graves Of The Archangels”. 16 χρόνια μετά και με φοβερές κυκλοφορίες που ανέβασαν τη χώρα μας επίπεδο συνολικά, οι Kvadrat έρχονται να ισοπεδώσουν κάθε σύγκριση και κάθε δυνατό συναίσθημα που μπορεί να νιώσεις με τον ολοκληρωτικό ήχο τους και με την πανεύστοχη μετάδοση συναισθημάτων, αποκλειστικά αρνητικά και άνευ διαφυγής μεν, αλλά σωτήρια για το αύριο σου ως ακροατής και άνθρωπος δε, αν κάτσεις και μελετήσεις τους στίχους και δεις ή σκεφτείς γιατί ένας άνθρωπος μπορεί να σκέφτεται ή να ζει με τέτοια στάση που να την περνάει και στη μουσική του. Ο πρώτος δίσκος των Kvadrat τους γνωρίζει κι επίσημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο κοινό και το εκπληκτικό είναι ότι ο Ivan δείχνει ότι αν το έκανε μία φορά, μπορεί να το ξανακάνει στο μέλλον. Παραθέτω τους τελευταίους στίχους του δίσκου ως δείγμα της ολοκληρωτικότητας του και προτρέπω άπαντες να το αγοράσετε.
«Ούτε να χαρείς,ούτε να κλάψεις θα μπορείς. Το μόνο που στα αλήθεια θα υπάρχει θα είναι ο θάνατος».
Βαθμολογία: 100/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
https://kvdrt.bandcamp.com/album/the-...
https://totaldissonanceworship.bandca...
https://nuclearwinterrecords.com/shop/
https://nuclearwinterrecords.bandcamp...
Comments
