Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Ιουλίου 2018
Από Θεσσαλονίκη ορμώμενοι, οι Lachrymose επέστρεψαν μετά από τρία χρόνια και αυτή τη φορά με ΕΡ, το ‘’The Unseen’’, το οποίο τους βρίσκει κατά τη γνώμη μου περισσότερο δυνατούς σε ήχο απ’ότι στο ντεμπούτο τους ‘’Carpe Noctum’’. Το παράξενο ατμοσφαιρικό doom που παίζουν (αν ντε και καλά πρέπει να καταταχθεί κάπου, παρ’ότι σιχαίνομαι τις ταμπέλες), τραβάει με τη μία το αυτί και σίγουρα προσφέρει κάτι που και συχνά δεν ακούγεται, και ακόμα λιγότερο συχνά μπορεί να έχει μία συνοχή και μεταδοτικότητα προς τον μέσο ακροατή. Όχι ότι δεν υπάρχουν αρκετά κλασσικομεταλλικά στοιχεία που μπορεί κάποιος να εντοπίσει άσχημα, το αποτέλεσμα δεν είναι αντιαισθητικό και τα κομμάτια ευτυχώς ως επί το πλείστον, κρατούν μία μέση διάρκεια χωρίς να μεγαλώνουν χωρίς λόγο (εκτός από το τελευταίο κομμάτι ‘’Capricorn Descending’’ το οποίο σχεδόν φτάνει τα 8’) και ευτυχώς δεν πολυφορτώνουν και τις συνθέσεις στο τέλος, οπότε σίγουρα κάτι θα μείνει από την πρώτη ακρόαση και θα σε ωθήσει να του δώσεις περαιτέρω ακούσματα ως κάτι που δεν έχει τύχει να το συναντάς συχνά.
Στους Lachrymose όσο και να μη θέλει να το παραδεχτεί κάποιος, την παράσταση κλέβει με τη μία η τραγουδίστρια Έλενα. Η φωνή της είναι πράγματι αξιοπρόσεχτη το λιγότερο, έχει μία χροιά που δεν συναντάμε συχνά και σίγουρα είναι κάτι στο οποίο έχει επενδύσει το συγκρότημα γενικότερα και καθόλου άδικα θα προσέθετα! Κατ’αρχάς έχει ζεστασιά στη χροιά, πολύ σημαντικό και ουδόλως εύκολο πράγμα ειδικά σε τραγουδίστρια. Είναι τόσα τα κλισέ στα οποία πατάνε αρκετές κοπέλες, οι οποίες φυσικά και όλες έχουν την καλύτερη διάθεση να κυνηγήσουν το όνειρο τους, αλλά άλλο να λες ότι είσαι τραγουδιστής/στρια και άλλο να είσαι όντως στο τέλος, ας μην αναφερθώ σε παραδείγματα από αρκετές κοπέλες που φτιάχνουν βιντεάκια στο youtube και αν εξαιρέσει κανείς την πράγματι όμορφη εμφάνιση κάποιων εξ’αυτών, σε πολλές -αν όχι στις περισσότερες- λείπουν ακόμα και τα βασικά. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με περίπτωση που όχι μόνο κάνει τα βασικά –για αρχή- αλλά τα υπερβαίνει και σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Και μάλιστα πολλές φορές οδηγεί η ίδια τα όργανα και ακούγεται το όλο αποτέλεσμα σαν να πατάει πάνω της και να την αφήνει να πάει το εκάστοτε κομμάτι όπου η ίδια επιθυμεί.
Το ΕΡ αποτελείται από 5 κομμάτια που πλησιάζουν το μισάωρο σε διάρκεια (29’ σχεδόν για την ακρίβεια). Σίγουρα δε μιλάμε για υλικό το οποίο θα μπορούσε να απλωθεί σε ένα κομμάτι 3’ για παράδειγμα, η πληροφορία είναι ήδη αρκετή και παρά το γεγονός ότι δεν παίζουν απαραίτητα κάτι το τεχνικό ή το πολύ απαιτητικο, από την άποψη ότι δεν ξεσκίζονται πάνω στα όργανα, εντούτοις το αποτέλεσμα θέλει προσοχή στην αφομοίωση του και δε θα πρέπει να παρθεί αψήφιστα. Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό όσο ατμοσφαιρικό και αργόσυρτο πρέπει για να τονίσει τον όγκο τους και να τους κάνει να ηχούν όσο απρόσιτοι πρέπει, πρέπει εννοώντας να μην ακούγονται ευκολοάκουστοι, που ούτως ή άλλως δεν είναι, αλλά καλού κακού το ενισχύουν και με τη νοοτροπία στο παίξιμο τους. Εκεί λοιπόν, πάνω στις βαριές και εύστοχα τοποθετημένες κιθάρες, έρχεται και πατάει η Έλενα, ζεστή φωνή, πάρα πολύ σωστή στην έκφραση (πάντα μιλώντας σαν ακροατής, από τεχνικές φωνής δεν έχω ιδέα και δε χρειάζεται να αποκτήσω) και μάλιστα με πολύ καλή προφορά που δε βγάζει αυτό το ΓΚΡΙΚΛΙΣ που προκαλεί πόνο στα αυτιά. Ποιό είναι όμως το πραγματικά δυνατό σημείο; Ότι δεν υπερβάλλει στην απόδοση της! Θα μπορούσε κάλλιστα να πετάει κορώνες εντυπωσιασμού, αλλά δεν το κάνει και είναι προς τιμήν της.
Επίσης αν κάτσει κάποιος και πιάσει κάποια κρυφά νοηματάκια, θα δεί και ποιές είναι κάποιες από τις επιρροές της, αυτό το ‘’Ordinary Visionary’’ που τραγουδάει σε κάποια φάση ας πούμε, μυρίζει Warrel Dane από’δω ως το Seattle, όχι ότι δε θα μπορούσε να το σκεφτεί και μόνη προφανώς, αλλά βγάζει μάτι (ή μάλλον αυτί στην περίπτωση μας). Το εναρκτήριο ομότιτλο κομμάτι και το ‘’Nepenthe’’ το οποίο γυρίστηκε και σε βίντεο, είναι τα κομμάτια που στην αρχή θα ξεχωρίσουν στο αυτί, χωρίς να σημαίνει ότι τα άλλα τρία είναι αμελητέα ποσότητα, αν κάπου έγκειται κάποιο ενδεχόμενο πρόβλημα, είναι καθαρά στην ιδιαιτερότητα του υλικού τους και στην ενδεχόμενη δύσκολη αφομοίωση αυτού. Κακά τα ψέμματα, ζούμε σε εποχές που ευνοούν περισσότερο τα ακραία ακούσματα και μπάντες όπως οι Lachrymose φαντάζουν ως μαύρα πρόβατα στα αυτιά και γούστα πολλών. Οπότε ειδικά σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που πάντα είναι από τις τελευταίες στις εξελίξεις (αν όχι Η τελευταία), μπορεί να περάσουν και να μην ακουμπήσουν και να βρούν περισσότερη αποδοχή από ακρωατήρια του εξωτερικού, με ότι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Συνολικά πιστεύω ότι έχουμε να κάνουμε με πολύ αξιόλογη προσπάθεια, σίγουρα όλος ο κόσμος προτιμάει ολόκληρους δίσκους από ΕΡ, εγώ είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω ρομαντισμού αν θέλετε, γουστάρω να συνεχίζουμε να έχουμε EP, single και τα σχετικά. Πιστεύω ότι αν και δύσκολο, ο κόσμος θα πρέπει να σταθεί περισσότερο στη συνολική απόδοση της μπάντας και να προσπαθήσει να συγκεντρωθεί στο παίξιμο τους, έχουν λίγο απ’όλα και συμφέρουν, υπάρχει το doom ως υπόβαθρο, υπάρχει η έντονη ατμόσφαιρα χωρίς να γκοθιάζει ανεπαίσθητα και να δημιουργεί γέλωτες όπως άλλες μπάντες, έχουν και μία μυστηριακή προσέγγιση γενικά, μου κάνουν. Σίγουρα δεν είναι άκουσμα για όλες τις ώρες, αλλά εκεί όταν πάει να βραδιάσει και νιώθεις μία οκνηρία και μία γενική ραστώνη να σε περιβάλλει, πιστεύω ενδείκνυται σε παρόμοιες περιπτώσεις. Επίσης αλλιώς κρίνεις μία μπάντα με υλικό π.χ. 60’ κι αλλιώς με 30’, όση συνοχή κι αν έχει αυτό. ΕΡ σημαίνει πολλές φορές πειραματισμός, μεταβατικό στάδιο και αναζήτηση για κάτι πιό σταθερό στη συνέχεια, υποθέτω μια και ετοιμάζουν το δεύτερο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, θα έχουμε εκεί ένα πιό πλήρες δείγμα εκεί και θα είμαστε σε θέση να κρίνουμε πιό ασφαλή και με περισσότερη λεπτομέρεια. Ως τότε, μπορούν να αισθάνονται ότι βρίσκονται σε καλό δρόμο, που ίσως στο τέλος της ημέρας, να είναι και το σημαντικότερο απ’όλα!
Βαθμολογία: 73/100
Για το Rockoverdose.gr
Δημήτρης Αλόρας
Comments
