Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Κάπου την είχαμε χάσει αυτή τη μπάντα! Οι Lake Of Tears επιστρέφουν με νέο full length album μετά από δέκα χρόνια και δεν αστειεύονται. Για fans σαν εμένα, που ουσιαστικά έμαθα αυτό το συγκρότημα από το “Forever Autumn” (1999), το “Ominous” σίγουρα είναι μια έκπληξη.
Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με heavy στοιχεία, άλλωστε το album προμοτάρεται σαν dark/gothic metal (έχει και αρκετά heavy και doom χαρακτηριστικά, θα πω εγώ). Αλλά αν επρόκειτο να συγκρίνω το “Forever Autumn” (δηλαδή τα πρώτα τους χρόνια) με το “Ominous”, θα έλεγα “that escalated quickly”.
Στο νέο album θα ακούσεις βαριά και ασήκωτα riffs, μαζί με εξίσου βαριά φωνητικά (και γενικά η ατμόσφαιρα του σκανδιναβικού χειμώνα δίνει και παίρνει, δεν αστειεύονται αυτοί οι Σουηδοί). Και όλα αυτά τα καταλαβαίνεις από το εξώφυλλο, πριν καν ακούσεις ένα τραγούδι!
Πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου -που είναι σε λίγες μέρες- η μπάντα κυκλοφόρησε τα δύο πρώτα τραγούδια, “At The Destination” και “In Wait And In Worries” για να μας δώσει μια πρώτη γεύση. Το παράδοξο είναι ότι εδώ έχουμε πολλά στοιχεία ηλεκτρονικού ήχου, που δεν είμαι σίγουρη αν με ξετρέλαναν ή όχι. Πάντως, κάνουν μια δυναμική αρχή.
Προσωπική άποψη, ο δίσκος πραγματικά φτάνει στο καλύτερό του σημείο, κάπου στο πέμπτο τραγούδι, “Ominous Too” (και σοβαρά τώρα, τι έχουν πάθει όλοι φέτος και βάζουν το αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου στο πέμπτο κομμάτι;). Εδώ κάπως πέφτουν οι τόνοι και έχουμε μια πιο συναισθηματική σύνθεση με πλήκτρα, βιολί και κάπως πιο “ήρεμα” φωνητικά.
Και συνεχίζουμε σε καταθλιπτικούς τόνους, με στίχους και τίτλους, όπως “The End Is Coming”, “The End Of This World” και δε συμμαζεύεται. Ό,τι πρέπει για μια κρύα και μουντή μέρα του χειμώνα που βρέχει καρεκλοπόδαρα. Τα είπαμε αυτά, η Σκανδιναβία δεν κρύβεται.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει το “The End Of This World”, που μπορεί να μην έχει στίχους, αλλά ακόμα και χωρίς να δεις τον τίτλο, ψιλοκαταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Ειλικρινά, θα μπορούσα άνετα να το ακούσω σε ταινία τρόμου ή ταινία με post apocalyptic, φουλ δυστοπικό περιεχόμενο. Μπορεί τώρα να μη βγάζει νόημα αυτό που λέω, θα βγάζει όταν το ακούσεις.
Κάπως ηρεμούν ξανά τα πράγματα προς το τέλος, με το “Cosmic Sailor” και το “In Gloom”. Η doom ατμόσφαιρα δεν έχει εξαφανιστεί, απλώς γίνεται πιο διακριτική, καθώς “σβήνει”. Η μετάβαση από το προτελευταίο στο τελευταίο τραγούδι γίνεται με fading τύμπανα (που θα μπορούσαν να είναι και τύμπανα πολέμου σε ένα παράλληλο σύμπαν) και κλείνουμε με το στίχο “Everybody’s going, I don’t wanna be the last”.
Μετά από όλα αυτά, προσπαθώ να σκεφτώ τι μου θυμίζει σαν σύνολο το album. Η θεματολογία ίσως είναι κοντά στο “Space Oddity” του David Bowie και η μουσική κάπως θυμίζει Sisters Of Mercy. Αλλά στο πολύ πιο heavy και doom στοιχείο τους.
Το τέλος του κόσμου σαν concept δίνει δυναμικό παρόν σε αυτό το δίσκο, τόσο στους στίχους, όσο και στη μουσική. Λοιπόν, να το ακούσεις; Ναι αμέ, εννοείται. Κατά βάθος όλοι έχουμε ανάγκη ένα μίνι ψυχοπλάκωμα κάποιες στιγμές!
Βαθμολογία: 76/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
