Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Μπείτε μέσα στην καλύβα και ξεκονίστε το αρχαίο βιβλίο με τα ξόρκια που υπάρχει στην κρυφή καταπακτή κάτω από το τραπέζι. Οι σκιές μακραίνουν και η νύχτα μεγαλώνει, ο χορός των τεράτων μόλις ξεκίνησε.
Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη μουσική βιομηχανία (και δεν μιλάω μόνο για τη metal σκηνή αυτή τη στιγμή), είναι το γεγονός ότι η πρωτοτυπία στη σύνθεση μουσικής δεν είναι πλέον κάτι το εύκολο. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο στο οποίο επιβεβαιώνονται τα λεγόμενα ενός ευγενικού γίγαντα από την Ολλανδία:
"Every song's been sung before
Every note's been played
Every chord's been strung before
And every melody's been made".
Έχοντας αυτό υπόψη λοιπόν, όσοι αναλαμβάνουμε την αξιολόγηση νέων δίσκων βαδίζουμε με τον εξής γνώμονα: γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι ο εν λόγω δίσκος θα ακούγεται σαν κάτι που έχουμε ήδη ακούσει, οπότε αξιολογούμε το επίπεδο φρεσκάδας, τον βαθμό ενσωμάτωσης των επιρροών στο τελικό προϊόν και, φυσικά την απόδοση του υλικού από τους συντελεστές της εκάστοτε μπάντας στο ευρύ κοινό. Πού θέλω να καταλήξω με αυτήν την τεράστια εισαγωγή; Συνήθως δε θα ακούσουμε κάτι το συνταρακτικό, κάτι το κοσμοϊστορικό, αλλά πολλές φορές το αρκετά καλό ή το καλά εκτελεσμένο υλικό μπορεί να είναι αυτό ακριβώς, που χρειάζεται ένας μουσικόφιλος για να περάσει το απόγευμά του.
Στο θέμα μας λοιπόν. Αυτή την εβδομάδα θα ασχοληθούμε με το ντεμπούτο μιας ορεξάτης παρέας από τη Λάρισα, ονόματι Leatherhead. Οι Leatherhead παίζουν heavy metal, συγκεκριμένα της US metal σχολής των Armored Saint και των Agent Steel, αλλά το μπολιάζουν με τις απαραίτητες NWOBHM πινελιές των Iron Maiden και των Saxon. Το αποτέλεσμα είναι ένας semi-concept δίσκος, ο οποίος αντλεί την έμπνευση του από τα μυθιστορήματα και τις ταινίες τρόμου που όλοι μας αγαπάμε, παραδίδοντας μας ένα Lovecraft-ιανό horror metal που τραβάει γρήγορα τα βλέμματα.
Το εναρκτήριο "Equinox" ανεβάζει γρήγορα τις ταχύτητες και υπαγορεύει τον τόνο, που θα ακολουθήσει στη συνέχεια ο δίσκος. Οι θερμές ερμηνείες του frontman Αποστόλη Μεκρα για το δαιμονικό βιβλίο και το αρχέγονο κακό που απελευθερώνει μας εισάγουν από νωρίς στο ερεβώδες σκότος, που πρόκειται να καλύψει τα πάντα.
Η συνέχεια θα φέρει όλες τις επιρροές των Leatherhead στην επιφάνεια, καθώς θα συναντήσουμε epic στοιχεία (“When Death Is Near”), hair metal περάσματα (“Into The Werewolf's Lair”), αγνό NWOBHM (“Under Your Bed”), αλλά και την ταχύτητα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού ("Vampire's Kiss”), όλα αυτά συμπυκνωμένα σε δέκα σύντομες συνθέσεις που σφύζουν από διάθεση και ενέργεια.
Όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, τα φωνητικά του δίσκου εγκλιματίζουν γρήγορα και αποτελεσματικά τον ακροατή, ο οποίος ξέρει τι να περιμένει και δεν τον απογοητεύουν για την επιλογή του. Οι κιθάρες των Zach Καραμπάση και Θάνου Μεταλιού είναι ενίοτε κοφτερές και επιθετικές, με σύντομα αλλά δυναμικά solo και ενίοτε αργές και βαριές με πιασάρικα riffs, σε μία ιδανική ισορροπία. Το rhythm section του George Bradley και Μιχάλη Ζουναράκη σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα αποτελεί μία αξιόπιστη σταθερά από την αρχή μέχρι το τέλος, προσδίδοντας το απαραίτητο βάθος και τη σπιρτάδα που χρειάζεται το άλμπουμ.
Βέβαια, όπως ανέφερα και στην αρχή, είναι πολύ δύσκολο εν έτει 2024 να ακούσουμε κάτι στο συγκεκριμένο είδος που να είναι τόσο καινοτόμο και τόσο πρωτότυπο, ώστε να θεωρηθεί παρθενογένεση. Φυσικά αυτό δεν προσάπτεται ως αρνητικό προς την προσπάθεια των Leatherhead, ίσα ίσα τα παιδιά κάνουν μια λίαν φιλότιμη προσπάθεια να μας ψυχαγωγήσουν, αλλά λόγω του κορεσμού που υπάρχει στο είδος, αλλά και το μειωμένο attention span του σύγχρονου μεταλλά, ορισμένοι ενδέχεται να προσπεράσουν αυτόν τον δίσκο ως ακόμα έναν από τους πολλούς, που προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν την αισθητική των 80s.
Συνοψίζοντας, νιώθω πως οφείλω να επιστήσω την προσοχή σας προς το ντεμπούτο των Leatherhead, κι αυτό επειδή οι Λαρισαίοι μας παραδίδουν ένα συμπαγές πρώτο δισκογραφικό δείγμα, που μπορεί να μην επανεφευρίσκει τον τροχό, αλλά τον χρησιμοποιεί με τέτοιο τρόπο, ώστε το μουσικό τους όχημα να πορευτεί προς την σωστή κατεύθυνση. Άλλη μια φορά που πρέπει να δώσω τα εύσημα στη No Remorse για την εξαιρετική τους ικανότητα να αλιεύει ελπιδοφόρα εγχώρια σχήματα και να τους δίνει τη δυνατότητα να φέρουν τις ιδέες τους στο φως, ή καλύτερα για τη συγκεκριμένη περίπτωση, στο σκότος και την καταχνιά.
Βαθμολογία: 73/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
