Ημερομηνία δημοσίευσης: 21 Οκτωβρίου 2019
Οι Leprous είναι από τις μπάντες που δεν ακολουθούν μουσικές ταμπέλες. Γράφουν ό,τι τους ευχαριστεί και τους εκφράζει είτε αυτό λέγεται progressive metal, είτε rock, είτε οτιδήποτε. Δημιουργούν εξαιρετική μουσική και δεν κάνουν εκπτώσεις σε αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν προς τα έξω. Είναι μεγάλο χάρισμα για μια μπάντα να μπορεί να προοδεύει χωρίς να μένει κολλημένη σε μοτίβα και δοκιμασμένες συνταγές. Οι Leprous έχουν καταφέρει μέσα στα χρόνια να δημιουργήσουν έναν απόλυτα ξεχωριστό ήχο τόσο μουσικά όσο και ερμηνευτικά (ο Einar Solberg τραγουδάει τόσο μα τόσο χαρακτηριστικά) με αποτέλεσμα να αποτελούν αυτή τη στιγμή μία από τις πιο σπουδαίες μπάντες που μπορεί να επιδείξει ο χώρος του progressive τα τελευταία δέκα χρόνια.
Είχα πολύ καιρό να «εθιστώ» σε ένα δίσκο και να μην μπορώ να σταματήσω να τον ακούω και να τον ανακαλύπτω με κάθε επιπλέον ακρόαση. Αυτό ακριβώς έπαθα και με την έκτη κυκλοφορία των Νορβηγών, ονόματι “Pitfalls”. Δεν είναι μόνο το ταλέντο αυτής της μπάντας που τους κάνει μοναδικούς αλλά και το ότι καταθέτουν ψυχή σε αυτό που κάνουν. Με αυτόν τον δίσκο ο χαρισματικός τους frontman, Einar Solberg, πραγματικά ξεγυμνώθηκε και μας έδωσε να διαβάσουμε την ψυχή του. Θα μπορούσαμε να τον πούμε και concept δίσκο αφού στιχουργικά πραγματεύεται με την κατάθλιψη που ξεκίνησε να τον βασανίζει. Κάθε ένα από τα 10 κομμάτια του δίσκου περιγράφει τις φάσεις από τις οποίες έχει περάσει ψυχικά. Η δημιουργία των κομματιών ξεκίνησε ακριβώς όταν ο ίδιος άρχισε να βυθίζεται σε όλη αυτή την κατάσταση. Μέσα από τους στίχους παρουσιάζει ξεκάθαρα και ωμά τα συναισθήματα του και πως τα βίωσε. Για μένα όσο σημαντική είναι η μελωδία και η μουσική, άλλο τόσο σημαντικοί είναι και οι στίχοι των κομματιών. Έχεις διανύσει το μισό ταξίδι ενός δίσκου αν δεν ασχοληθείς και με τους στίχους του κάθε κομματιού. Εδώ πραγματικά οι στίχοι δίνουν άλλη διάσταση στη μελωδία που τους ντύνει. Πρόκειται για έναν σκοτεινό, μελαγχολικό, απόλυτα εσωτερικό δίσκο. Ξεκάθαρα είναι ό,τι πιο προσωπικό και τολμηρό έχει γράψει ο Solberg ως τώρα.
Όπως ο ίδιος αναφέρει ο δίσκος χωρίζεται σε δύο μέρη: το πρώτο μισό του δίσκου κινείται σε πιο pop ήχους ενώ το δεύτερο μισό είναι πιο σκοτεινό και progressive. Εναρκτήριο κομμάτι αποτελεί το “Below”, το οποίο ήταν και το 1ο single του δίσκου. Μελαγχολικό, σκοτεινό, δραματικό κομμάτι, με την αναγκαία κορύφωση φωνητικά και μουσικά από το πρώτο refrain και μετά. Αυτό το κομμάτι ακούγεται σαν γροθιά στο στομάχι με τα συγκλονιστικά «ξεσπάσματα» που κάνει ο Einar Solberg κατά την ερμηνεία του. Φαίνεται πόσο ζει στο έπακρο ό,τι τραγουδά και μας το μεταδίδει απόλυτα. Συνέχεια με το πιο «εύθυμο» μουσικά “I Lose Hope” το οποίο κινείται σε πιο ηλεκτρονικούς ρυθμούς. Εθιστικός ρυθμός και refrain που σου μένει στο μυαλό. Οι τόνοι πέφτουν με το μελαγχολικό “Observe the Train” το οποίο μέσα από την ατμοσφαιρική του μελωδία σε βυθίζει σταδιακά στο σκοτάδι του. Ακολουθεί το “By my Throne” με το ανεβαστικό του tempo. Συνέχεια με το 2ο single του δίσκου, το “Alleviate” με το οποίο ολοκληρώνεται το 1ο μέρος του δίσκου. Σε πιο pop ρυθμούς κινείται και αυτό το κομμάτι το οποίο κορυφώνεται προς το τέλος, δίνοντας την απαραίτητη ένταση. Από τα κορυφαία κομμάτια του δίσκου, το “At the Bottom” που ακολουθεί, σε βυθίζει στη μελαγχολία που περιγράφει και ο τίτλος του. Υπέροχη η προσθήκη τσέλου και βιολιού στο κομμάτι, του προσδίδουν το κάτι παραπάνω. Τρίτο και τελευταίο single το “Distant Bells”, το οποίο βασίζεται κυρίως στα φωνητικά του Solberg και στη μελωδία του βιολιού και του τσέλου, μέχρι το τέλος που κορυφώνεται δυναμικά από όλη τη μπάντα. Το “Foreigner” αποτελεί το πιο heavy κομμάτι του δίσκου όπου με την ένταση του και τον ξεσηκωτικό ρυθμό του - ειδικά στο κλείσιμο του - οι Leprous κλείνουν το μάτι στο παρελθόν τους. Η σειρά των κομματιών του δίσκου δεν αντιπροσωπεύει και τη σειρά με την οποία βίωσε ο Solberg την κατάθλιψη χρονολογικά κι αυτό γιατί δεν ήθελε να παρουσιάσει έναν δίσκο με happy end, αλλά ήθελε να δείξει πως υπάρχουν σκαμπανεβάσματα (εξ ου και “Pitfalls”) όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Ακριβώς για αυτό το λόγο ο δίσκος κλείνει με το πιο απαισιόδοξο και πειραματικό κομμάτι του δίσκου, το “The Sky is Red”. To συγκεκριμένο κομμάτι αποτελεί ένα έπος (διάρκειας 11 λεπτών) στο οποίο η μπάντα ξεδιπλώνει όλη της δημιουργικότητα και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ήταν αυτό που μόλις άκουσες. Υπέροχο εδώ το drumming του Baard Kolstad το οποίο δημιουργεί μια σχεδόν εφιαλτική ατμόσφαιρα στο κομμάτι. Το κλείσιμο του δίσκου σε ρίχνει κατευθείαν στον πάτο των συναισθημάτων και νιώθεις πως έχεις περάσει από όλες τις διακυμάνσεις της κατάθλιψης.
Σαφέστατα το “Pitfalls”είναι η λιγότερο metal κυκλοφορία τους αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το αν θα χάσουν κοινό ή όχι είναι μία πολύ μεγάλη κουβέντα που δεν έχει και πολύ νόημα να γίνει. Εκτιμώ πως με την πορεία που έχουν ακολουθήσει ως τώρα ήταν προδιαγεγραμμένο πως ο ήχος τους θα μεταβληθεί. Άλλωστε οι Leprous απευθύνονται σε όσους έχουν ανοιχτό μυαλό σε ότι αφορά τη μουσική. Οπότε αυτό το κοινό θεωρώ πως θα τους ακολουθήσει και τώρα. Σημασία έχει πως για άλλη μια φορά οι Leprous μας έκαναν να μιλάμε για αυτούς, για τους σωστούς λόγους. Όταν λοιπόν μια μπάντα καταφέρνει να μιλήσει με ειλικρίνεια στην καρδιά του κόσμου και να δημιουργήσει μουσική με το M κεφαλαίο, τότε έχει πετύχει.
Βαθμολογία: 96/100
Για το Rockoverdose.gr
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
