Συντάκτης: Δάφνη Γεωργαδάκη
Τελικά μια πανδημία ήταν αυτό που χρειαζόμασταν για να ξαναδούμε δουλειά των Liquid Tension Experiment! Μπορεί να άργησε, αλλά μερικές φορές πρέπει να έχεις υπομονή για τα πράγματα που θέλεις πολύ να συμβούν. Και ως fan αυτών των εξαιρετικών τύπων, έχω να πω ότι η αναμονή άξιζε.
Έχοντας ακούσει (επανειλημμένως) τους δύο προηγούμενους δίσκους, είχα μια ιδέα του τι μπορώ να περιμένω. Αλλά και πάλι, πολλά αλλάζουν μέσα σε τόσα χρόνια, οπότε ποιος θα μπορούσε να είναι σίγουρος για την προσέγγιση που θα ακολουθήσουν αυτή τη φορά;
Πριν καν ακούσω το "LTE3", παρατηρώ το artwork στο εξώφυλλο και τους τίτλους των τραγουδιών. Τι έγραψαν πάλι οι άνθρωποι… Και στους προηγούμενους δίσκους ήταν μια μορφή ψυχαγωγίας για μένα το να σκέφτομαι πώς προέκυψαν αυτοί οι τίτλοι, αλλά νομίζω τώρα έχουν γίνει ακόμα καλύτεροι!
Λοιπόν ξεκινάει το πρώτο κομμάτι (το “Hypersonic”, που ήταν και το δεύτερο single που κυκλοφόρησαν για το δίσκο) και με παίρνει κατευθείαν από τα μούτρα, αλλά με την καλή έννοια. Δε μπορώ να πω όχι σε ένα τόσο δυναμικό ξεκίνημα. Έχουν την προσοχή μου (όχι που δε θα την είχαν). Και σίγουρα δεν είμαι σε θέση να μιλήσω για τις τεχνικές τους ικανότητες, οπότε δε θα προσπαθήσω καν.
Οπότε θα μιλήσω σαν απλή ακροάτρια και fan. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ τις δουλειές των Liquid Tension Experiment (κάθε μέλους ξεχωριστά) και μέσα στις μπάντες τους και στα προσωπικά τους projects. Άρα λίγο - πολύ έχω υπόψη μου την πορεία και την εξέλιξή τους. Αν κάνω ότι ξεχνάω όλα αυτά και επικεντρωθώ μόνο στις προηγούμενες κυκλοφορίες τους ως Liquid Tension Experiment, τότε σίγουρα θα πω ότι ο νέος δίσκος δείχνει μια ωριμότητα.
Το concept παραμένει κοινό και έτσι το θέλαμε άλλωστε, αλλά αυτές οι δύο δεκαετίες παραπάνω εμπειρίας νομίζω πως αντικατοπτρίζονται και στο album, στις συνθέσεις και στον τρόπο που παίζουν. Απλά λατρεύω την αρμονία, τις μελωδίες και τις εναλλαγές μέσα στα κομμάτια, καθώς παίζει το “Beating The Odds” θέλω να κλάψω από συγκίνηση, ειλικρινά.
Αλλά τις περισσότερες επαναλήψεις τις έδωσα στο “Rhapsody In Blue”. Πρόκειται για 13 λεπτά υψίστης ποιότητας, που έκρυβαν και μια μικρή έκπληξη για μένα. Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα vibes του “Count Of Tuscany”, ανάμεσα στο τέταρτο και το έκτο λεπτό. Ίσως είναι μόνο δική μου ιδέα, αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό. Και το εκτίμησα ιδιαιτέρως.
Επίσης, θέλω να δηλώσω ότι έκανα σαν μικρό παιδί κάθε φορά που άκουγα πιάνο. Ο Rudess είναι πραγματικά ένας μάγος στα πλήκτρα, το ξέρουμε αυτό. Αλλά ειδικά όταν παίζει πιάνο, η σύνθεση ανεβαίνει τρία επίπεδα κατευθείαν, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Και όπως είπα παραπάνω, είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω τις τεχνικές τους ικανότητες. Αυτό που βιώνω εγώ ακούγοντας το "LTE3", είναι πως αυτοί οι τύποι το διασκεδάζουν. Και αυτό το βρίσκω υπέροχο. Ειδικά αν κρίνω από τους τελευταίους δύο δίσκους των Dream Theater, θα έλεγα ότι κάπου χάθηκε η “μαγεία”, η θέληση να κάνεις κάτι καινούργιο.
Και ίσως φταίμε και οι fans ως ένα σημείο. Γιατί από τη μια πλευρά περιμένουμε από τους καλλιτέχνες να αλλάζουν και να μη μένουν στάσιμοι. Από την άλλη, όταν αλλάζουν, πολλοί από εμάς απογοητεύονται και αρχίζουν το κράξιμο. Και δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στο πώς βγήκαν τα τελευταία album των Dream Theater , αλλά σίγουρα νιώθω πως ακούω αυτούς τους τύπους να κάνουν “τη δουλειά τους”.
Και δε λέω πως αυτό είναι κακό. Απλώς είναι δύσκολο να εξελιχθείς και να πρωτοτυπήσεις, όταν προσπαθείς να κάνεις τη δουλειά σου, γιατί απλώς πρέπει να την κάνεις. Λοιπόν, στο "LTE3" τα πράγματα δεν είναι έτσι. Εδώ πραγματικά νιώθω ότι οι μουσικοί το διασκέδασαν και αυτό περνάει και σε μένα. Και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Δάφνη Γεωργαδάκη
Comments
