Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Πρέπει να ήταν πριν περίπου τρία χρόνια που ένα μέλος της παρέας μου, εξίσου μουσικόφιλος όπως και συντάκτης μουσικού περιοδικού, μας έστειλε να ακούσουμε ένα ντεμπούτο, το οποίο ήταν σίγουρος ότι θα λατρεύαμε. Δεν είναι πως αποζητώ τις προτάσεις των γύρω μου για το τι θα ακούσω, αλλά είναι ορισμένα άτομα που τα εμπιστεύομαι απόλυτα. Το εν λόγω ντεμπούτο δεν ήταν άλλο από το “The Cold Sun” των Loathe. Μου πήρε λίγο διάστημα να το χωνέψω, προσπαθώντας να τους κατατάξω σε κάποιο μουσικό είδος, αλλά άδικα. Παρ'όλ’αυτά εθίστηκα αρκετά και “καταβρόχθισα” το δίσκο εκείνο και οι Loathe έγιναν ένα από τα συγκροτήματα που άρχισα να ακολουθώ πιστά.
Πρώτη Παρασκευή του Φεβρουαρίου επομένως και οι Loathe κυκλοφόρησαν το δεύτερο δίσκο τους. Με τον καιρό, γινόταν φανερό πως σε αυτά τα τρία χρόνια, ο ήχος τους ολοένα και στρεφόταν στο να γίνει ένα υβρίδιο των Deftones. Παράλληλα όμως, κρατούσαν και ένα δικό τους στιλ, αν και στα ενδιάμεσα EPs, κομμάτι παρά κομμάτι μπορούσε κάλλιστα να σε μπερδέψει αν δεν ήσουν πιστός ακροατής των Deftones. Όλα αυτά, λοιπόν, με έφερναν στη μοναδική προσδοκία για το δεύτερο δίσκο, του να μην νιώθω σαν να ακούω άλλη μπάντα, σε σχέση με αυτή που άκουσα στο ντεμπούτο.
Το “I Let It In And It Took Everything” είναι όλα αυτά που δεν περίμενα. Με την καλή την έννοια. Εάν υπήρξε μία μίξη μοντέρνου post/nu metal ήχου στον πρώτο, στο δεύτερο το συγκεκριμένο μίγμα πολύ απλά απογειώθηκε σε ένα σύνολο δεκατεσσάρων κομματιών, τα οποία προκαλούν μία πληθώρα συναισθημάτων. Οι Defton-ικές επιρροές φυσικά δε λείπουν -ούτε οι ίδιοι το αρνιούνται-, αλλά είναι εύκολα αντιληπτό, ιδιαίτερα σε κάποιον που έχει ακούσει εξονυχιστικά τις προηγούμενες δουλειές των Loathe, ότι βρήκαν τον τρόπο να προσαρμόσουν τις εμπνεύσεις τους, παρουσιάζοντας το δικό τους ύφος και τη δική τους προσωπικότητα.
Δεν ξέρω εάν έχει να κάνει με το μουσικό είδος συγκεκριμένα ή με κάποια συγκροτήματα στοχευμένα, αλλά το nu metal πάντα έβγαζε έναν ιδιαίτερο συναισθηματισμό και εξέφραζε βαθύτερες πτυχές των στίχων των οποίων συμπλήρωναν το ακουστικό ταξίδι. Έτσι κι εδώ, οι Loathe πετυχαίνουν έναν εξαιρετικά συγκινητικό συνδυασμό και με κάθε μουσική εναλλαγή έρχεται και η συναισθηματική. Μέσα από μία πολύ σωστά διαλεγμένη σειρά των κομματιών, ο δίσκος δεν κουράζει στιγμή και κρατάει το ενδιαφέρον αμείωτο.
Σημαντικό επίσης το γεγονός ότι, σε σχέση με άλλα συγκροτήματα, οι Loathe δε μας έδωσαν τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου πριν την κυκλοφορία τους και μας άφησαν να τα ανακαλύψουμε οι ίδιοι. Δε λέω πως τα “Gored” και “New Faces Ιn Τhe Dark” δεν είναι άξια προσοχής φυσικά, ούτε και για τα “Aggressive Evolution” και “Two Way Mirror” μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο. Τη στιγμή, όμως, που υπάρχει το πιο post hardcore/shoegaze-y “Screaming” ή ίσως το ισοπεδωτικό “Heavy Is The Head That Falls With The Weight Of A Thousand Thoughts”, μιλάμε για υποδειγματικά κομμάτια, που μπορούν να καθιερώσουν τους Loathe ως συγκρότημα που παίζει μπάλα μόνο του, στη δική του κατηγορία και δεν το πιάνει κανείς. Ο δίσκος κλείνει με το ομώνυμο “I Let It In And It Took Everything…”, το οποίο μετά από μία βδομάδα συνεχούς ακρόασης, το ανακηρύσσω περήφανα ως το καλύτερο και πιο αποκαρδιωτικό, όπως υποδεικνύει ο τίτλος του, κομμάτι. Το outro του εν λόγω αριστουργήματος δε, είναι το ισοδύναμο με εκείνη τη στιγμή, που ο καθένας θεωρεί πως βρίσκει την απόλυτη ηρεμία, και εκεί που κόβει και θεωρείς ότι θα έρθει η εξιλέωση, απλά λήγει αφήνοντας καμία άλλη επιλογή εκτός του repeat.
Γενικά, οι Loathe επαναπροσδιορίζουν αρκετά ένα χαμένο και παρεξηγημένο είδος, ελκύοντας ταυτόχρονα αρκετό καινούργιο ακροατήριο προς το μέρος τους, που αργότερα θα οδηγηθεί και σε άλλα μουσικά είδη και συγκροτήματα. Η δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους κίνηση στέφεται επίσης με πλήρη επιτυχία και δίνει έμφαση στην ωριμότητα με την οποία η μπάντα αντιμετωπίζει αυτό που κάνει. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αναζητούν κάτι φρέσκο και συγκινητικό.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
