Συντάκτης: Βαγγέλης Κατσής
“Curiosity is a real bastard”. Με αυτά τα λόγια ξεκινά το έβδομο άλμπουμ των Γερμανών post-rockers Long Distance Calling. Το post-rock των Long Distance Calling(LDC) είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο, υπό την έννοια ότι οι LDC αρέσκονται στον πειραματισμό και στην επέκταση των οριζόντων του είδους, ξεφεύγοντας έτσι από τον κλασσικό ήχο που έχει η πλειοψηφία των post-rock συγκροτημάτων. Επίσης, σημαντικό είναι το γεγονός πως οι LDC χρησιμοποιούν ενίοτε και φωνητικά, όπως και οι Oh Hiroshima για παράδειγμα, κάτι που πιστεύω συνεισφέρει αρκετά σε ένα άλμπουμ. Αρκετοί ακροατές κουράζονται εύκολα αν ένα άλμπουμ είναι καθαρά instrumental, μια κατηγορία στην οποία σίγουρα δεν ανήκω.
Το καλό με τους Long Distance Calling είναι πως ό,τι άλμπουμ έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής είναι πολύ πάνω του μετρίου. Είναι μια μπάντα που έχει θέσει εξ’αρχής τον πήχη ψηλά και φροντίζει να τον διατηρεί πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα. Το “How Do We Want To Live?” αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό, διότι ξεφεύγει αρκετά από τις προηγούμενες κυκλοφορίες και έχουμε πλέον εκτεταμένη χρήση ηλεκτρονικού ήχου. Σε παλιότερες κυκλοφορίες, για παράδειγμα στο “Avoid The Light” του 2010, ο ήχος των Long Distance Calling ήταν πιο τραχύς, ανέβαζε και ταχύτητες σε κάποια σημεία και διατηρούσε το ενδιαφέρον αμείωτο. Στην τελευταία τους κυκλοφορία όμως, οι ταχύτητες δεν ανεβαίνουν ποτέ (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) και υπάρχει ένα συναίσθημα μελαγχολίας έντονο. Χαρακτηριστική είναι η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία «βρωμιάς» στις κιθάρες στο “How Do We Want To Live?” . Πάντως, αρκετά στοιχεία όπως η μελωδικότητα των riff και τα αρκετά απλά drum patterns έχουν παραμείνει.
Το “How Do We Want To Live?” έχει διάρκεια 53 λεπτά, αποτελείται από 10 τραγούδια και ένα αρκετά κακό εξώφυλλο. Η αλήθεια είναι ότι το άλμπουμ ξεκινάει τραβώντας το ενδιαφέρον με τα “Curiosity (Part 1)” και “Curiosity (Part 2)”. Το πρώτο τμήμα είναι ένα μίγμα από sample ομιλιών ανθρώπων που λένε διάφορα για την περιέργεια (curiosity) και το πώς αυτή επηρεάζει την καθημερινότητα της ανθρωπότητας και την εξέλιξη των πραγμάτων. Στο δεύτερο part ξεκινάει η μουσική, με ένα αρκετά δυναμικό beat στα τύμπανα, που χτίζει σε όλη τη διάρκεια του τραγουδιού. Τα πράγματα συνεχίζουν σε παρόμοιο μοτίβο στο “Hazard” που ακολουθεί. Δυναμικό, ρυθμικό beat,c lean μελωδικές κιθάρες και αρκετή ενέργεια με λίγα γκάζια προς το κλείσιμο του κομματιού. So far, so good. Το “Voices” που ακολουθεί κινείται σε πολύ πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια, αποτελεί ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο άκουσμα, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να έχει λίγο μικρότερη διάρκεια, καθώς η μεγάλη παύση (σχεδόν 40’’) πριν την κορύφωση στο φινάλε δεν προσέφερε πολλά. Στο “Fail/Opportunity” που ακολουθεί, αρχίζουν τα βιολιά, τα πιο «ηλεκτρονικά» beat και γενικότερα τα πολλά ερωτηματικά για το πού το πάει αυτός ο δίσκος τέλος πάντων. Το “Immunity” πάντως που βρίσκεται αμέσως μετά, φαίνεται να «αγνοεί» το “Fail/Opportunity” και συνεχίζει το έργο από εκεί που το άφησε το “Voices”. Δυναμικό κομμάτι, ίσως το τραγούδι που κοπανάει πιο πολύ από τα υπόλοιπα του άλμπουμ και για αυτό να το ξεχώρισα ελαφρώς από τα υπόλοιπα.
Το “Sharing Thoughts” που βρίσκεται στη συνέχεια, είναι ένα τραγούδι που χτίζει σιγά-σιγά σε όλη του τη διάρκεια των επτάμιση λεπτών μέχρι σχεδόν το φινάλε όπου η κατάσταση εκτονώνεται και ακολουθεί ένα outro με πλήκτρα, θυμίζοντας έτσι το intro του τραγουδιού. Στο “Beyond Your Limits” ακούμε για πρώτη φορά κανονικά φωνητικά στο “How Do We Want To Live?”. Παρά την ύπαρξη φωνητικών, το “Beyond Your Limits” είναι ίσως το πιο αδιάφορο τραγούδι του δίσκου. Πιστεύω άνετα θα μπορούσε να απουσιάζει, καθώς δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό στο άλμπουμ και μοιάζει με ξένο σώμα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα τραγούδια. Μια θέση πριν το τέλος, βρίσκεται το “True/Negative”, ένα ηλεκτρονικό κομμάτι, που επίσης με μπέρδεψε αρκετά, καθώς ένιωσα ότι δεν ταιριάζει ιδιαίτερα με το γενικό feeling του άλμπουμ. Τέλος, έχουμε το “Ashes”, ένα τραγούδι με ένα ηλεκτρονικό beat και ατμοσφαιρικές κιθάρες να μπλέκονται στο παρασκήνιο.
Με λίγα λόγια , το “How Do We Want To Live?” με δίχασε. Δε μπορώ να αποφασίσω αν είναι καλό ή κακό σαν άλμπουμ. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως έχει μερικά αξιόλογα τραγούδια, που ευχαρίστως θα τα άκουγα ξανά και ξανά. Βλέποντας τη γενική εικόνα, ο νέος δίσκος των Long Distance Calling ξεκινάει με πολύ καλούς οιωνούς και κάπου προς το τέλος το χάνει λίγο. Παρά τα όποια θεματάκια του, πιστεύω ότι είναι ένας ενδιαφέρον δίσκος και οι fans του post-rock στερεώματος οφείλουν να «ρίξουν ένα αυτί».
Βαθμολογία: 62/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Κατσής
Comments
