Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Αυγούστου 2017
Το είδος του progressive/power έχει βαλτώσει έντονα τα τελευταία χρόνια. Όχι πως δεν υπάρχουν αξιόλογες προσπάθειες στο είδος και στο χώρο του, αλλά ακόμα και τα άλμπουμ που έχουν ξεχωρίσει δεν έχουν να προσθέσουν κάτι σημαντικά διαφορετικό και ξεχωριστό στο είδος, με την πλειοψηφία να αναλώνεται σε ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων ιδεών, ή να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν με την επίδειξη τεχνικής τους, με αποτέλεσμα να χάνουν το μέτρο λόγω της μεγαλομανίας τους και το αποτέλεσμα γέρνει σε βάρος των συνθέσεων. Οι μοναδικοί από το νέο αίμα που έχουν καταφέρει να τιθασεύσουν την επίδειξη τεχνικής προς όφελος των τραγουδιών είναι οι δικοί μας Sunburst, αλλά ως γνωστόν ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη, και ως επί το πλείστον, ο ήχος βασίζεται στους βετεράνους του είδους.
Αυτό το ελάττωμα στις συνθέσεις που προαναφέραμε, εστιάζεται κυρίως στο νέο αίμα συγκροτημάτων, καθώς, κυρίως λόγω έλλειψης εμπειρίας, ενώ έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν κάτι πολύ αξιόλογο, καταφέρνουν και αυτοκαταστρέφουν τις συνθέσεις, μπουκώνοντάς τες με ανούσια και αχρείαστα ξεχειλώματα τραγουδιών, αποτέλεσμα της επιδειξιομανίας τους. Γι’ αυτό, ήμουν πολύ επιφυλακτικός απέναντι στο ντεμπούτο των Αμερικανών Lör, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο. Ως εκ τούτου, αποτέλεσε πολύ ευχάριστη έκπληξη η σχεδόν πλήρης απουσία τέτοιων σημείων, με μόνο μειονέκτημα να υφίσταται σε κάποια σημεία που δεν ταιριάζουν με την ατμόσφαιρα του δίσκου, χωρίς όμως να μιλάμε για σημεία επίδειξης, αλλά για κάτι πολύ πιο απλό και πεζό, όπως για παράδειγμα ένα σημείο στο εναρκτήριο κομμάτι, "Dusk", που ηρεμεί τη σύνθεση, χωρίς όμως να ταιριάζει καθόλου η αλλαγή. Γενικότερα, τα μικρολαθάκια του δίσκου εστιάζονται σε τέτοιας μορφής ατέλειες.
Το πιο δυνατό όπλο των συνθέσεων είναι η ποικιλία τους. Ο εμπλουτισμός τους με πολλά και διαφορετικά folk στοιχεία προσδίδουν έναν διαφορετικό αέρα από τις μέσες δουλειές που κυκλοφορούν στο χώρο. Ταυτόχρονα, η προσπάθεια αποστήθισης του progressive εγχειριδίου, φέρνει μια ξεκάθαρη σφραγίδα στις συνθέσεις, καθώς περιλαμβάνει συνεχείς αλλαγές σε χρόνους, τέμπο, μελωδίες, ύφος, ενώ κάποιες πιο λεπτομερείς εναλλαγές περιλαμβάνουν μεταβολές από φωτεινό σε σκοτεινό περιβάλλον και τούμπαλιν (κάτι που αντικατοπτρίζεται ταυτοχρόνως και στα φωνητικά), όλα αυτά όμως χωρίς να παραμελείται ο power χαρακτήρας. Το αποτέλεσμα αυτής της τόσο έντονης ποικιλίας έχει σαν αποτέλεσμα ένα άκουσμα δαιδαλώδες, γεμάτο λαβύρινθους, με αμέτρητες εναλλαγές σε μελωδίες, συναισθήματα και ύφος, που έχουν σα συνέπεια την απαίτηση συνεχής προσοχής και αφοσίωσης του ακροατή, καθώς δεν πρόκειται για δίσκο που αποκαλύπτει πλήρως τον εαυτό του στο πρώτο (ή δεύτερο) άκουσμα.
Είναι βέβαια εμφανές πως υπάρχουν σημεία που χαλάνε προσωρινά την ακρόαση, όπως αναφέραμε παραπάνω. Αυτό είναι κάτι λογικό βέβαια, σε μια τόσο φιλόδοξη προσπάθεια σε ντεμπούτο. Έτσι κι αλλιώς, μιλάμε απλά για ασύνδετα σημεία, κάτι που μπορεί εύκολα να βελτιωθεί σε μελλοντικές δουλειές. Και με δεδομένο πως πρόκειται απλά για το μεγαλύτερο ελάττωμα του δίσκου σε έναν ήχο που έχει υποφέρει από πολλά χειρότερα προβλήματα, αυτό είναι από μόνο του ενθαρρυντικό. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να συστηθούν σε αυτήν τη σκηνή. Ειδικά για όσους ψάχνονται με τα πιο περιπετειώδη και πλούσια ακούσματα, αυτός ο δίσκος είναι must.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
https://halloflor.bandcamp.com/album/in-forgotten-sleep
Comments
