Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Συμβολικό το 2024 για τους υπέροχους Lucifer, καθώς συμπληρώνουν φέτος κι επίσημα μια δεκαετία ζωής, αφού σχηματίστηκαν από τις στάχτες των The Oath με τη Johanna Platow Andersson μέσα στα χρόνια να αφήνει το αστείτευτο ταλέντο της ελεύθερο να εκφραστεί και να καταφέρνει σε κάθε δυνατή ευκαιρία να κάνει τους ακροατές να χαμογελούν με το πόσο αβίαστη είναι η μουσική του σχήματος της. Οι Lucifer υπήρξαν πολύ συνεπείς μέσα σε αυτή τη δεκαετία, όχι γιατί κυκλοφορούν το πέμπτο τους άλμπουμ φέτος, αλλά και γιατί δεν άφησαν πολύ μεγάλα κενά ενδιάμεσα, οι τέσσερις προηγούμενοι δίσκοι προήλθαν διαδοχικά το 2015, το 2018 με όλη τη μπάντα να αλλάζει, και κολλητά το 2020 και 2021. Ήταν κάπου λογικό και με όλα όσα έγιναν μέσα στην καραντίνα, να καθυστερήσει λίγο αυτή τη φορά το νέο τους εγχείρημα, αλλά όπως πάντα, οπλισμένοι όλοι με υπομονή, ήξεραν πως όταν έρθει η ώρα, θα είχαμε άλλο ένα υπέροχο άλμπουμ όπως έγινε και τις προηγούμενες τέσσερις φορές. Το ξεκαθαρίζουμε από την αρχή για το του αποτελέσματος, καθώς πέραν του ότι όσοι τους ακολουθούν λίγο-πολύ, ξέρουν τι να περιμένουν, αλλά από την άλλη, και το ίδιο το συγκρότημα φροντίζει με τον τρόπο του να μας επιβεβαιώνει με μαθηματική ακρίβεια.
Το μεγάλο καλό των Lucifer είναι πως δεν επιδέχονται παρερμηνείας, είναι απλά και σταράτα αυτό που ακούς, διάφανοι και απέριττοι σε κάθε τους νότα και τραγούδι. Το μόνο που αλλάζει αν το δούμε ψυχρά, είναι ο αριθμός στο δίσκο και ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζεται η Johanna στο εξώφυλλο, πράγματα που λίγο πολύ τα ξέρουμε από πριν πως θα είναι και τα περιμένουμε με όμορφη προσμονή. Και στο “Lucifer V” κυριαρχεί ο αέρας μιας άλλης όμορφης εποχής, χωρίς προβλήματα, που η μουσική που άκουγες σε κρατούσε μακριά από κακές και περιττές σκέψεις, και το εναρκτήριο ανεβαστικό “Fallen Angel” (που είναι το προσωνύμιο που έχουν οι οπαδοί των Lucifer) κάνει σαφές ότι ο δίσκος και πάλι έχει αυτή την αύρα που χρειάζεται για να τα κάνει όλα όμορφα γύρω σου. Με σταθερή τη σύνθεση εδώ και 5-6 χρόνια, οι Lucifer «βρίσκονται» με κλειστά μάτια κι έτσι το κιθαριστικό δίδυμο των Martin Nordin και Linus Björklund κρατάει το τέμπο βαρύ όσο πρέπει, ενώ όταν αφήνονται ελεύθεροι, προσφέρουν πανέμορφα γλυκά σόλο που προσθέτουν αυτό το έξτρα κερασάκι στην πανέμορφη τούρτα που οπτικοποιείται μπροστά σου κατά την ακρόαση του “Lucifer V”. Όπως πάντα όμως, παρότι συνήθως οι κιθάρες πρωταγωνιστούν, το rhythm section κεντάει.
Ο μπασίστας Harald Göthblad και ο σύζυγος της Johanna και αντικείμενο συζήτησης από μόνος του, ο μέγας Nicke Andersson στα τύμπανα, προσδίδουν έξτρα πινελιές και το μόνο που απομένει είναι να δεις πως ξετυλίγεται ο δίσκος στην πορεία του. Καταπληκτικό κομμάτι το “At The Mortuary”, με doom αρχή που μπορεί να σας πάει προσωρινά (το τονίζουμε) στις εποχές του πρώτου άλμπουμ τους, το φαντάζομαι ήδη live στην επερχόμενη στάση τους στη χώρα μας τον Απρίλιο και παθαίνω πρόωρη ονείρωξη. Κομμάτια για όλα τα γούστα στο γνωστό rock ύφος τους, που θεωρώ ότι αν το κατατάξουμε σε έννοιες τύπου vintage/occult δε θα αποδοθεί πλήρη δικαιοσύνη μιας και είναι άκρως πιο ευθύ. Το “Riding Reaper” φέρει το όνομα της δισκογραφικής εταιρείας που ανήκει στην Johanna τα τελευταία χρόνια, ενώ το αργόσυρτο “Slow Dance In A Crypt” δείχνει ότι παρότι έχουν το ρυθμό μέσα τους, εξίσου καλά τα καταφέρνουν και σε πιο χαμηλό τέμπο. Θεωρώ καίριο για την ποιότητα του δίσκου, αλλά και για την ψυχολογική ανάταση του ακροατή το πανέμορφο δίδυμο στη μέση, με το “A Coffin Has No Silver Lining” (με σκοτώνει ο τρόπος με τον οποίο κομματιάζει γλυκά τα πιατίνια ο Nicke, όπως και η φοβερή σολάρα).
Το οποίο ακολουθείται από τον -κατά τη γνώμη μου- πολιορκητικό κριό του δίσκου, το ήδη κλασικό “Maculate Heart”. Μιλάμε το κομμάτι φυσάει ανάλογα όπως το “Bring Me His Head” στον προηγούμενο δίσκο, ένα από τα καλύτερα κομμάτια και της καριέρας τους εύκολα, αλλά και των τελευταίων ετών· βασικά τώρα που το σκέφτομαι, πανεύκολα! Εντυπωσιακό το πώς η Johanna χρωματίζει κάθε κομμάτι. Ενώ έχει τη φωνή να κάνει ότι υπερβολή μπορεί και δε μπορεί να φανταστεί ο καθένας, το κρατάει το ύφος της σταθερό και απλά ανεβοκατεβάζει τον τόνο της με τρομερή εμπειρία, όπου κρίνει ότι χρειάζεται. Η μαγκιά που βγάζει το όλο σύνολο κι ο καθένας τους ξεχωριστά σαν παίχτης είναι το κάτι άλλο, ενώ είναι φοβερός ο τρόπος με τον οποίο συνδυάζουν στιχουργικά τη ζωή, το θάνατο, την αγάπη και τους νεκρούς γενικά. O δίσκος συνεχίζει σε τρομερό επίπεδο με το outsider του δίσκου “The Dead Don’t Speak”, το οποίο μπορεί για πολλούς να αποδειχθεί και το αγαπημένο τους κομμάτι, απίστευτο κομμάτι κι εδώ, λίγο κάτω από τα 4’, όπου γενικά μετά τα δύο πρώτα κομμάτια του δίσκου (3’ και 6’ αντίστοιχα), κρατάνε σταθερές τις διάρκειες και ο δίσκος στο σύνολο του έχει την ευεργετική διάρκεια κάτω του σαρανταλέπτου, win/win απ’τα αποδυτήρια.
Το τέλος του δίσκου έρχεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με το δίδυμο των “Strange Sister” (ίσως και το πιο up-tempo κομμάτι του δίσκου) με την τσαχπινιά σε έξτρα επίπεδα, ενώ κλείνει με το καθηλωτικό “Nothing Left To Lose But My Life” (τι τίτλος ε;) όπου η Johanna το παίρνει πάνω της όσο λίγες φορές και οδηγεί το κομμάτι στην αποκορύφωση και το συγκρότημα στη θέση που του αξίζει στο σύνολο όσων ακούμε εκεί έξω. Το “Lucifer V” δεν είναι απλά ένα ποιοτικότατο κι αξιολογότατο άλμπουμ όπως πάντα μας έχουν συνηθίσει οι Lucifer, αλλά με όσα κατακλύζουν την καθημερινότητα μας, οι ακροάσεις του μπορεί να χαρακτηριστούν και λυτρωτικές στο τέλος. Ένα πανέμορφο rock «διάλειμμα» από τους τόνους βάρους μουσικής που ακούμε οι περισσότεροι και που εγγυάται την ποιότητα για πολλοστή φορά. Υπέροχα κομμάτια, μικρή διάρκεια που επιτρέπει τις επαναλήψεις για πιο γρήγορη αφομοίωση, πεντακάθαρος ήχος και παραγωγή χωρίς να είναι γυαλισμένο, όλοι τους σε φόρμα με την αρχηγό Johanna να τους παίρνει από το χέρι και να την ακολουθούν σε πλήρη αρμονία και σε ακριβώς 3 μήνες, όλο αυτό θα αποτυπωθεί μπροστά μας ζωντανά, όσοι τους είδατε την πρώτη φορά και πάθατε πλάκα, φανταστείτε πόσο πιο υπέροχα θα είναι με υλικό τριών πρόσθετων δίσκων.
*Tα “At The Mortuary” και “Maculate Heart” μπορείτε να τα βρείτε και στις edit versions των video clip στην περιορισμένη έκδοση, αλλά θεωρώ ότι είναι θέμα collector’s item αποκλειστικά, τα δύο αυτά κομμάτια πρέπει να ακούγονται ολόκληρα όπως ηχογραφήθηκαν.
**Το σόλο στο “Nothing Left To Lose But My Life” βγάζει vibe “Lonely Is The Word”, κι αυτό μόνο ως μεγαλειώδες μπορεί να λογιστεί υπέρ τους.
Βαθμολογία: 83/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
