Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Τεσσεράμισι χρόνια πέρασαν από το καταστροφικό στην κυριολεξία “Catharsis” για τους μεγάλους Machine Head. Μια καταστροφή η οποία οδήγησε τρόπον τινά στη διάλυση ενός line-up, o κιθαρίστας Phil Demmel και ο ντράμερ Dave McClain μετά από πάρα πολλά χρόνια ο καθένας, αποφάσισαν ότι δε μπορούσαν να αντέξουν την καρικατούρα που είχε καταντήσει το συγκρότημα και σε συνδυασμό με τη διαφωνία τους για την κατεύθυνση της μπάντας, είχαν να αντιμετωπίσουν και τον control freak (όπως αυτοχαρακτηρίστηκε ο ίδιος) Robb Flynn.
Ο ίδιος ο αρχηγός του συγκροτήματος αφού κατάφερε να κρατήσει τον μπασίστα Jared MacEachern στο συγκρότημα, αποφάσισε αρχικά να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον φέρνοντας δυο παλιούς γνώριμους για να γιορτάσει τα 25 χρόνια του τιτάνιου ντεμπούτου “Burn My Eyes” και να παιχτεί ολόκληρο ζωντανά.
Έτσι επέστρεψαν ο κιθαρίστας Logan Mader και ο ντράμερ Chris Kontos, ενώ δεν έμεινε στο ειδικών συνθηκών line-up αλλά φρόντισε να κάνει τη μεγάλη μεταγραφή στις κιθάρες με τον Vogg των Decapitated που μάλλον ήταν η κατάλληλη κλωτσιά στον κώλο για να πάρει μπρος ξανά κι ο ίδιος ο Flynn, ενώ λίγο μετά και ο ντράμερ Matt Alston προστέθηκε για να ολοκληρωθεί το καρέ του συγκροτήματος. Εδώ να τονίσουμε βέβαια ότι στον δίσκο παίζει ο Navene Koperweis των Job For A Cowboy.
Τα θεωρητικά λίγο ενδιαφέρουν γι’αυτό πάμε στο ψητό όσο γίνεται πιο άμεσα. Ο δίσκος αποτελείται από 10 κομμάτια και 3 ιντερλούδια.
O δίσκος αποτελεί το πρώτο concept άλμπουμ των ΜΗ όπου διαδραματίζεται σε μια μελλοντική άγονη γη με τον ουρανό να είναι πάντα πορφυρός και επικεντρώνεται σε δυο χαρακτήρες. Τον Ares (που προφέρεται Aries) και τον Eros (που προφέρεται Arrows). O Ares χάνει την αγάπη της ζωής του, την Amethyst και τρελαίνεται με αποτέλεσμα να γίνεται μια φονική μηχανή έναντι όσων την σκότωσαν.
O Eros χάνει αντίστοιχα τη μητέρα του από υπερβολική δόση ναρκωτικών και μέσα στην κατάθλιψη του, γίνεται υποχείριο ενός χαρισματικού ηγέτη και καταλήγει κι αυτός να γίνεται μια φονική μηχανή αντίστοιχα, ενώ αποτελεί και έναν από αυτούς που σκότωσαν την Amethyst. Έτσι οι στίχοι έχουν να κάνουν με το πώς οι ζωές αυτών των δυο χαρακτήρων συγκρούονται.
Ο δίσκος ξεκινάει ψαρωτικά/σχεδόν υπνωτικά σε μοτίβο α λα “Darkness Within”. Ναι το ξέρω ότι είναι μεγάλη δήλωση αλλά γι’αυτό το γράφω, με το “Slaughter The Martyr” να είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου (10:26 παρακαλώ) και να προϊδεάζει τον ακροατή ότι μετά την μαλακή αρχή ακολουθεί ολοκαύτωμα, όπως και τελικά γίνεται αν γνωρίζεις καλά τους ΜΗ.
Εκρηκτική αρχή με τις αρμονικές παρούσες να δημιουργούν χαμόγελα, τον Flynn να φτύνει τους στίχους μετά το αρχικό πρώτο ανατριχιαστικό 3λεπτο και τα πάντα να δείχνουν ιδανικά. Εξυπακούεται ότι θα κάνω ειδική αναφορά στα κομμάτια που δεν γνωρίζετε τόσο καλά, γιατί ας πούμε το ότι το “Choke On The Ashes Of Your Hate” είναι μπόμπα το γνωρίζετε όσοι το ακούσατε πριν βγει ο δίσκος ή το “Become The Firestorm” με τα φοβερά του blastbeats όπως και τα “Rotten”/”Arrows In Words From The Sky” που κλείνουν το δίσκο είχαν συμπεριληφθεί στο ομότιτλο του τελευταίου ΕΡ πέρυσι.
Ο δίσκος κυλάει σχεδόν ονειρικά στο πρώτο του μισό, με τα “My Hands Are Empty”/”Unhallowed” να φαντάζουν από τώρα ως πιθανά live favorites ενώ από το δεύτερο μισό του δίσκου και μετά κατ’εμέ υπάρχει μια πτώση καθώς ο δίσκος εκεί κάπου το χάνει, σαν να θέλει να επανασυστήσει την σκληρότητα των ΜΗ από τη μία, ενώ από την άλλη θέλει κι αυτή την προσβασιμότητα που είχαν στο “Unto The Locust”.
Τα riffs είναι εκεί, είχαν λείψει τόσο πολύ που όταν εκφράζονται σε περίσσεια σε στιγμές, είναι χάρμα ωτών. Για να μην παρεξηγηθώ, όχι ότι τα κομμάτια δεν είναι καλά, αντίθετα θεωρώ ότι ο δίσκος δεν έχει κάποιο filler.
Κι αν στα “Kill Thy Enemies” και “No Gods, No Masters” έχω κάποιες ενστάσεις λόγω κάποιων μελωδικών σημείων που χαλάνε την πώρωση, το “Bloodshot” είναι το καλά κρυμμένο αουτσάϊντερ του δίσκου και θεωρώ ότι επαναφέρει τους ΜΗ εκεί που πρέπει να είναι. Ο δίσκος κλείνει με τα δυο κομμάτια που ανέφερα πιο πάνω, ενώ τη στιγμή που γράφεται η δισκοκριτική, δεν έχω ακούσει το συμπεριλαμβανόμενο μόνο στην περιορισμένη έκδοση “Exteroception”.
Το “Of Kingdom And Crown” είναι ένας δίσκος που θα έπρεπε να είχε βγει κάπου το 2013 το πολύ 2014 μετά το “Unto The Locust”. Το ζητούμενο του να ξεπεράσει εύκολα τα δυο προηγούμενα άλμπουμ (“Bloodstone & Diamonds”/”Catharsis”) επιτεύχθηκε και όχι απλά λόγω των καλών κομματιών αλλά κυρίως ότι ακούγονται ξανά σαν συγκρότημα που ξέρει τι θέλει.
Το σύνολο προκρίνει την συνοχή, την βαρύτητα, ο δίσκος έχει ατμόσφαιρα και οργή που εξυπηρετεί το concept της ιστορίας και γενικά επιτέλους ξανακούμε ΜΗ ρε παιδί μου κι όχι το φάντασμα τους. Σαν φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, το κουαρτέτο μοιάζει έτοιμο να κερδίζει μεγάλο χαμένο έδαφος ετών (για πολλούς δεκαετιών γιατί έχουμε και τους κολλημένους) και να βγει έξω στο δρόμο να επιβεβαιώσει ότι περνάει μια περίοδο ανάκαμψης.
Πιστεύω ότι στο σύνολο 10 πλέον δίσκων για τους ΜΗ (κι όμως, το φτάσαμε το 10ο άλμπουμ), κονταροχτυπιέται για τη θέση 6-7 με το “The Burning Red”, το οποίο ναι μεν δεν ήταν φουλ μεταλλικοί ΜΗ αλλά έχει αποδείξει την αξία του μέσα στο χρόνο. Πολύ καλύτερο των δυο προηγούμενων δίσκων και προφανώς του “Supercharger”, ενώ σε καμία περίπτωση δε μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα 2 πρώτα θεϊκά τους άλμπουμ ή την μετέπειτα Αγία Τριάδα “Through The Ashes Of Empires”/”The Blackening”/”Unto The Locust”.
Θεωρώ ότι αν εστίαζε περισσότερο στην τ(ρ)αχύτητα θα μπορούσε να πλησιάσει περισσότερο την αξία του “Unto The Locust”, αλλά έχει στοιχεία από την ύστερη περίοδο των ΜΗ γενικότερα και είναι ένα άλμπουμ που σε κερδίζει στην πρώτη ακρόαση και στη συνέχεια βελτιώνεις τη σχέση σου μαζί του με τις συνεχείς ακροάσεις.
Είναι για μένα εν μέρει μια χαμένη χρυσή ευκαιρία για κάτι πραγματικά μεγαλειώδες από τη μια, από την άλλη σαν οπαδός πήρα ακριβώς ότι ήθελα και περισσότερο με νοιάζει να ξέρω ότι πατάνε γερά στα πόδια τους παρά να βγάζανε κάτι πιο σούπερ και μετά κλασικά να βγει κάτι τέρμα μπλούπερ (τα είχαν τα σκαμπανεβάσματα τους αν μη τι άλλο). Παρότι die-hard οπαδός, οφείλω να είμαι αντικειμενικός στο τέλος.
Υ.Γ.: Πολλά μπράβο σε ένα δικό μας παιδί, τον Σπύρο “Seth” Αντωνίου των Septicflesh που έκανε ένα artwork που πολλοί θα ζήλευαν εκεί έξω.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
