Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Το κύκνειο άσμα ενός πραγματικά μεγάλου συγκροτήματος που ήταν πάντοτε εκεί, αλλά ποτέ δεν έλαβε -και ίσως και καλύτερα- την αναγνώριση που του άξιζε.
Είναι κάποιες φορές στις οποίες η σύνταξη δισκοκριτικών αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολη για μια πληθώρα διαφορετικών λόγων: η φήμη και το ιστορικό του καλλιτέχνη, το παρασκήνιο που συνοδεύει την εκάστοτε κυκλοφορία, η τυχόν προσωπική μεροληψία του γράφοντα, υπάρχουν πολλές συνιστώσες που ενίοτε καθιστούν τη συγγραφή αντικειμενικών και αντιπροσωπευτικών κειμένων μια τεράστια πρόκληση. Στην περίπτωση του “Here Comes The Rain”, το τελικό κείμενο εξελίχθηκε σε σωστό άθλο εξαιτίας όλων των παραπάνω, συν έναν ακόμα που κατά κάποιον τρόπο ακυρώνει αλλά ταυτόχρονα παράσχει ελαφρυντικά για τα προαναφερθέντα.
Οι Άγγλοι Magnum δεν χρειάζονται συστάσεις στο “διαβασμένο” κοινό, καθώς αριθμούν πενήντα δύο (!) χρόνια παρουσίας και είκοσι τρία (ναι σωστά διαβάζετε) στούντιο άλμπουμ ποιοτικού AOR/hard rock. Είναι πραγματικά άξιο απορίας πώς ο βασικός συνθέτης και στιχογράφος της μπάντας, Tony Clarkin βρίσκει διαρκώς την έμπνευση για νέο υλικό ύστερα από τόσα χρόνια. Οι περισσότεροι μουσικοί επιλέγουν (και δικαίως) να αποσυρθούν τη στιγμή που επέλθει ο κορεσμός. Για τους Magnum ωστόσο, ο κορεσμός αυτός δεν επήλθε ποτέ, και πολλοί καλλιτέχνες σίγουρα θα ήθελαν να μάθουν το μυστικό τους, μιας και το θρυλικό αυτό συγκρότημα δεν έχει κυκλοφορήσει ποτέ κακό δίσκο στην καριέρα του.
Δυστυχώς όμως δεν θα μάθουμε ποτέ την πραγματική ιστορία πίσω από αυτόν τον καλλιτεχνικό οίστρο, καθώς ο Clarkin άφησε την τελευταία του πνοή στην ηλικία των 77 ετών μερικά λεπτά πριν την ολοκλήρωση αυτής της κριτικής, με αποτέλεσμα η τελική δομή να αναδιαμορφώνεται ριζικά και η είδηση της απώλειας να “σκοτεινιάζει” σε μεγάλο βαθμό τις σκέψεις μου. Παρόλα αυτά, το παρόν κείμενο ΔΕΝ αποτελεί νεκρολογία, αλλά μία -όσο το δυνατόν περισσότερο- αντικειμενική αξιολόγηση, έχοντας κατά νου την πλούσια προσφορά των Magnum στη μουσική ιστορία.
Το “Here Comes The Rain” λοιπόν συνεχίζει στην ίδια και απαράλλακτη συνταγή που οι Άγγλοι τελειοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια: αγνό και συναισθηματικό AOR, με κάθε μέλος τους συγκροτήματος να έχει ίση συνεισφορά στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο για άλλη μια φορά ξεπερνάει τις ενδεχομένως χαμηλές προσδοκίες που έχουμε για μία μπάντα που οδεύει μοιραία στο τέλος του δρόμου της. Οι συνθέσεις και η εκτέλεση του Clarkin στις κιθάρες εξακολουθούν να βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, οι ερμηνείες του Bob Catley είναι για ακόμα μία φορά άψογες, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του rhythm section συμπληρώνουν τα κενά των δύο με σχετική άνεση.
Από τις δέκα συνθέσεις ξεχωρίζουμε το εναρκτήριο “Run Into The Shadows” και το single “Blue Tango” ως τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου, ενώ τα πιο μελωδικά “Some Kind Of Treachery” και “After The Silence” αποκτούν τελείως διαφορετική υπόσταση γνωρίζοντας πως ο δημιουργός τους δεν βρίσκεται πια στη ζωή. “So now it’s over, it had to end” τραγουδάει με έντονη συναισθηματική φόρτιση ο Catley, σε έναν στίχο που μόνο αυτός μπορεί να αντιληφθεί την πραγματική σημασία του, καθώς προοικονομεί το αναπόφευκτο τέλος μιας τεράστιας καριέρας που σίγουρα θα λείψει σε πολλούς, αλλά σε κανέναν περισσότερο απ’ ότι σε εκείνον.
Είναι στιγμές που τα λόγια ή τα γράμματα δεν μπορούν να αποτυπώσουν με ακρίβεια τα συναισθήματα που κρύβουμε μέσα μας. Το -ενδεχομένως- τελευταίο άλμπουμ των μεγάλων Magnum ρίχνει την αυλαία σε μία εντυπωσιακή και αξιοζήλευτη καριέρα με άκρως ποιητικό τρόπο, περιέχοντας όμορφα τραγούδια που προέρχονται από την καρδιά και στέκονται περήφανα δίπλα στις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος. Όπως το “Coda” των Led Zeppelin ή το “Blackstar” του David Bowie, το “Here Comes The Rain” αποτελεί την ύστατη συνεισφορά ενός συγκροτήματος που δεν ήθελε να σταματήσει, αλλά η ζωή είχε άλλη σχέδια. Rest In Peace Tony Clarkin. Farewell Magnum.
Βαθμολογία: 74/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
Comments
