Ημερομηνία δημοσίευσης: 26 Απριλίου 2018
Η στρατηγική του Rock Overdose στον τομέα των δισκοκριτικών είναι να επικεντρώνεται - σχεδόν αποκλειστικά - στις νέες κυκλοφορίες. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει κυρίως για λόγους πρακτικούς, αλλά είναι και ενδεικτικό της πρόθεσης τού μέσου να στηρίξει τη σύγχρονη σκηνή και όχι να αναλώνεται σε παρελθοντολογία. Αν και ο ίδιος είμαι παρελθοντολάγνος και αναχρονιστικός στα γούστα μου, σέβομαι και στηρίζω αυτή την απόφαση, γιατί έχω επίγνωση ότι για να έχει προοπτική για το μέλλον η μουσική μας θα πρέπει να δοθεί έμφαση στο παρόν. Ως εκ τούτου, συγκρατώ τις παρορμήσεις μου, αποφεύγοντας να «πρήζω» τον αρχισυντάκτη μας με αιτήματα για παρουσίαση κάποιων από τις πολυάριθμες, εκλεκτές επανακυκλοφορίες παλιότερου underground υλικού. Αντί γι’ αυτό, ασχολούμαι με τις επίσης πολυάριθμες και εκλεκτές - αμιγώς - νέες κυκλοφορίες που διεκδικούν κι αυτές επιτακτικά και δικαιωματικά την προσοχή μας. Αλλά κάθε κανόνας έχει την εξαίρεσή του και οι Majestic Ryte αποτέλεσαν δικαιολογημένα την αφορμή να παρεκκλίνω προσωρινά από την κοινή γραμμή και να ενδώσω στις παρορμήσεις μου.
Κι ο λόγος που επιλέχθηκαν οι συγκεκριμένοι για να σπάσουν αυτόν τον κανόνα, είναι διπλός: Πρώτον, το «κασετο-ΕΡ» πάνω στο οποίο βασίστηκε η εν λόγω επανακυκλοφορία ήταν τόσο περιορισμένο και «κακοπροωθημένο» όταν κυκλοφόρησε το 1988, που ελάχιστοι το «πήραν μυρωδιά» (πόσο μάλιστα να το προμηθεύτηκαν). Αυτό συνεπάγεται, ότι με την επανακυκλοφορία της Cult Metal Classics αυτό το διαμάντι γίνεται, πρακτικά και ουσιαστικά, για πρώτη φορά διαθέσιμο στο κοινό. Και δεύτερον, αυτή δεν είναι μια συνήθης περίπτωση μιας 80s underground δουλειάς που επανήλθε στο προσκήνιο στις μέρες μας, για την τέρψη λιγοστών «συγγενών και φίλων», αλλά αληθινά η περίπτωση ενός χαμένου θησαυρού του USPM που αναδύθηκε μέσα από την ομίχλη του χρόνου με σκοπό να διεκδικήσει τη δόξα και τη φήμη που στερήθηκε αρχικά (αν και προφανώς, εν έτει 2018, η επίτευξη αυτού του στόχου φαντάζει ουτοπική). Διότι το “Majestic Ryte” περιέχει υλικό σχεδόν ισάξιο των κλασικών άλμπουμ του είδους και αν είχε ακουστεί αρκετά θα αποτελούσε σημείο αναφοράς της εποχής και του ήχου.
Παρόλο που το “Majestic Ryte” είναι φτωχό σε ποσότητα (περιέχει μόλις πέντε κομμάτια) πλεονάζει σε ποιότητα. Όσοι αρέσκονται στους πρώιμους Fates Warning - τους οποίους αρκετά εύστοχα η εταιρεία χρησιμοποιεί ως μπάντα αναφοράς - είναι σίγουρο ότι εδώ θα βρουν όχι έναν ανασφαλή και ανέμπνευστο μιμητή τους, αλλά έναν ισότιμο «συνοδοιπόρο» τους. Πάρα τις όποιες άμεσες ομοιότητες των Majestic Ryte με τους Fates Warning , η σύγκριση έχει περισσότερο να κάνει με την κοινή αίσθηση της περιπέτειας που μοιράζονταν και η δύο μπάντες και τη διάθεση να εμβαθύνουν στην πιο εκλεπτυσμένη πλευρά του αμερικάνικου power metal, με τους πρώτους να είναι λιγότερο πολύπλοκοι και τεχνικοί αλλά σαφώς πιο επικοί. Οι Majestic Ryte είχαν επίσης την τύχη να έχουν στις τάξεις τους έναν κορυφαίο για το είδος του τραγουδιστή, τον Greg Tsaknakis, που έχει μεγάλο ερμηνευτικό εύρος και ιδιαιτέρως συναρπαστική επική χροιά, όταν δεν επιλέγει να τραγουδήσει ψηλά. Αυτό που επίσης εντυπωσιάζει στην ερμηνεία του, είναι η αυτοπεποίθηση και η ευελιξία που επιδεικνύει προσαρμοζόμενος στο απαιτητικό στυλ της μουσικής τους. Κι αν σίγουρα η μουσική των Majestic Ryte θα ήταν πολύ φτωχότερη χωρίς τον Greg Tsaknakis, αντίστοιχα οι εκπληκτικές, ευφάνταστες συνθέσεις είναι αυτές που τον συμπαρασύρουν στη δημιουργία αυτού του μεγαλειώδους συνολικού αποτελέσματος.
Από την πρώτη στιγμή που διέρρευσε «ευρέως» στους underground κύκλους αυτή η κασέτα (στις αρχές/μέσα των 00s αν θυμάμαι καλά), έγινε αυτομάτως ο διακαής πόθος των οπαδών του ήχου. Στη συνέχεια, αρκετές εταιρείες ξεχύθηκαν να τους ξετρυπώσουν, κάτι όμως που αποδείχτηκε αρκετά δύσκολο. Όσοι παρακολουθούσαν τα “old school” metal φόρουμ, θα τους θυμούνται αρκετές φορές να φιγουράρουν στην κορυφή των wantlist πολλών μελών (με μένα φυσικά ανάμεσα τους), όταν η συζήτηση πήγαινε στις πιο επιθυμητές επανακυκλοφορίες. Παρ’ όλα αυτά, ήταν σε όλους διάχυτη η απαισιοδοξία για το πόσο εφικτός ήταν αυτός ο στόχος. Οπότε, νιώθω πολύ τυχερός που μια βασική μου εκκρεμότητα έκλεισε και μια πρωτεύουσα μεταλλική μου ευχή πραγματοποιήθηκε. Αν δε γνωρίζατε μέχρι σήμερα τη μπάντα και πιστεύατε ότι έχετε καλύψει πλήρως τα 80s, θα διαψευστείτε ευχάριστα ανακαλύπτοντας άλλο ένα σημαντικό κομμάτι αυτής της μυθικής - για το metal - εποχής.
Βαθμολογία: 92/100
Για το Rock Overdose,
The Shadowcaster
Comments
