MAJOR DENIAL – “Duchess Of Suffering”

Η άνοδος της progressive σκηνής στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είναι ραγδαία και έντονη, αλλά όχι τυχαία. Αναπτύχθηκε μεθοδικά και σωστά, και όχι σα φούσκα, έτοιμη να σκάσει συμπαρασύροντας τους συντελεστές μαζί της, διότι τα θεμέλια που έχουν θέσει εκείνοι είναι πολύ στιβαρά, σταθερά και στέρεα. Αυτό φαίνεται όχι μόνο στον πληθυσμό των σχημάτων που βγάζουν ποιοτικές δουλειές, αλλά και στην πολυφωνία και την ελευθερία της έκφρασης που προσφέρει αυτή η "ταμπέλα" (δε μου αρέσει αυτή η λέξη, αλλά δεν υπάρχει και άλλος τρόπος συνεννόησης). Αντί τα σχήματα να αντιγράφουν το ένα το άλλο, καθένας ακολουθεί το δικό του μοναδικό δρόμο και παραδίδει δουλειές ικανές να σταθούν δίπλα στα μεγάλα ονόματα του εσωτερικού, είτε πρόκειται για progressive rock, είτε για progressive metal. Και το γεγονός του ποιοτικού υπερπληθυσμού έχει σαν αποτέλεσμα και τη συσσώρευση πολλών ποιοτικών δίσκων. Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος, θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα top-10 progressive δἰσκων και τουλάχιστον οι 4 να είναι εγχώριοι και να το αξίζουν έμπρακτα.

Και μέσα στους 4 από αυτούς τους δίσκους θα βρισκόταν σίγουρα μέσα το ντεμπούτο των Major Denial. Έχοντας κρατήσει το συνθετικό κορμό τους από το Ep (που σημαίνει στις κιθάρες Νεκτάριος Ντάγκας και Αχιλλέας Διαμαντής, και στο μπάσο Παναγιώτης Χαράμης), διατήρησαν σε ρόλο guest στα φωνητικά την πλέον καταξιωμένη Ελληνική φωνή του Γιάννη Παπαδόπουλου (Beast In Black, ex-Wardrum), όχι όμως και τον Mark Zonder στα drums, στη θέση του οποίου βρίσκουμε ακόμα έναν καταξιωμένο Έλληνα 'πολυθεσίτη', των Κώστα Μυλωνά (Sunburst, Foray Between Ocean, Outloud). Dream team για κάποιους, αλλά ειδικά στη μουσική μια dream team σύμπραξη δεν εγγυάται καμία επιτυχία χωρίς συνεργασία, κατανόηση και χημεία. Το τελικό αποτέλεσμα εδώ όμως είναι ονειρικό.

Και, ειλικρινά, έχω βαρεθεί ακόμα και εγώ ο ίδιος να επαναλαμβάνω τον εαυτό μου, αλλά πρέπει να το κάνω για ακόμα μια φορά γιατί το επιβάλλουν οι περιστάσεις. Τι να την κάνεις την άψογη τεχνική κατάρτιση και την ασταμάτητη επίδειξη της, αν αυτό που παίζεις δεν έχει ουσία και ψυχή μέσα του? Όταν επιμένεις σε κάτι που είναι εντυπωσιακό αλλά ψυχρό και κούφιο, λογικό είναι κάποια στιγμή ο ακροατής να διαπιστώσει αυτό το πρόβλημα και να εκτιμήσει όπως πρέπει τις απλές, ζεστές, προσιτές και γεμάτες συναίσθημα συνθέσεις. Ειδικά μάλιστα αν περιβάλλονται από μελωδίες που σε ανατριχιάζουν όπως γίνεται εδώ μέσα, οι επιδράσεις είναι άμεσες στη ψυχοσύνθεση του ακροατή, αφήνοντάς τον άναυδο με τη δομή και τις ιδέες των συνθέσεων. Όταν κυριαρχεί το συναίσθημα, ακόμα και μια μελωδία μοναχή της να παίζει, θα πιάσει τόπο στις καρδιές. Εδώ πέρα που ξεχειλίζει κιόλας το συναίσθημα και οι συνθέσεις μπορεί να μην επιδιώκουν επιδειξιομανία, αλλά είναι άρτια στημένες και χτυπάνε στο μεδούλι, το αποτέλεσμα ξεπερνάει κάθε προσδοκία και αποτελεί υγρό όνειρο για κάθε συνειδητοποιημένο ακροατή του συναισθηματικού και μελωδικού progressive.

Και όπως προτρέπει και το ίδιο το συγκρότημα, ο καλύτερος τρόπος ακρόασης είναι με ανάγνωση των στίχων παράλληλα με την ακρόαση, είτε πρόκειται για ψηφιακό, είτε για φυσικό μέσο, ούτως ώστε να αντιληφθείτε το εκπληκτικό δημιούργημα σε όλη του την ολότητα. Οι προσδοκίες που δημιουργούνται πλέον είναι πολύ μεγάλες για τη συνέχεια τις καριέρας τους. Πρόκειται πάντως για ένα ακόμα λαμπερό διαμαντάκι για την Ελληνική σκηνή. Εξάλλου, τι λιγότερο έχει αυτό το άλμπουμ ή το "Sigma" των Mother Of Millions σε σύγκριση με το φετινό απλά καλό, χλιαρό και χωρίς φαντασία Leprous?

Βαθμολογία: 87/100

Για το Rock Overdose,

Σταύρος Πισσάνος