Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
To νέο άλμπουμ των Megadeth είναι γεγονός! Για την ακρίβεια, ο μεγαλύτερος σε όνομα μεταλλικός δίσκος του 2022 είναι γεγονός, καθώς καμία άλλη μπάντα που θα κυκλοφορήσει άλμπουμ δεν είναι μεγαλύτερη –ή και σημαντικότερη αν θέλετε- από τους Megadeth.
Και μάλιστα μιλάμε για τον 16ο δίσκο της μπάντας, με το μεγαλύτερο κενό ανάμεσα σε άλμπουμ στην ιστορία τους, καθώς πέρασαν ήδη 6μιση χρόνια από το “Dystopia”, σχεδόν χωρίς να καταλάβουμε πότε και πως. Μιλάμε για μια τεράστια επιστροφή από όλες τις απόψεις, καθώς όχι απλά ακολουθεί μετά από το προαναφερθέν κενό, αλλά και από την μάχη ζωής που κέρδισε –αλίμονο- ο ηγέτης/κιθαρίστας/τραγουδιστής/αγαπημένο στραβόξυλο του μεταλλικού ήχου Dave Mustaine.
Όλοι ξέρετε τη μάχη που έδωσε με τον καρκίνο και όλοι ενδελεχώς πιστέψατε αυτό που είχα πει εγώ τότε από την πρώτη στιγμή, «τον καημένο τον καρκίνο, δεν ξέρει που έμπλεξε»… Και πράγματι ο Dave έπαιξε το riff και το solo της ζωής του (στην κυριολεξία) και κέρδισε αυτή τη μάχη και μαζί με το συγκρότημα του, ακούγεται πιο ζωντανός από ποτέ στη πολυθρύλητη καριέρα του. Θα πείτε τώρα «40 χρόνια φούρναρης, τώρα ζωντάνεψε;» και μπορεί να έχετε δίκιο, αλλά η ακρόαση του “The Sick, The Dying… And The Dead!” θα σας πείσει άμεσα.
Είχα θετικό προαίσθημα από τις αρχές της ανακοίνωσης του τίτλου, από όταν είδα το εξώφυλλο, από όταν κατάλαβα από κάποια συμφραζόμενα ότι το μπάσο στο δίσκο μετά την… άτακτη φυγή του David Ellefson θα έπαιζε ο κορυφαίος του οργάνου Steve DiGiorgio, και προφανώς από όλα όσα πέρασε ο αρχηγός. Ότι και να μου πει ο οποιοσδήποτε ή και ο ίδιος ο Mustaine, δε μπορούν να αποβάλλουν από μέσα μου το αίσθημα ότι ο δίσκος αυτός θα ήταν πολύ διαφορετικότερος αν δεν περνούσε αυτή την περιπέτεια με την υγεία του.
Για το καλό όλων μας λοιπόν, ο Mustaine όχι απλά άφησε την επάρατη νόσο πίσω, αλλά και αποφάσισε ότι αν μια φορά πρέπει να ακουστεί ξανά όπως ήταν γεννημένος να κάνει εξ’αρχής, ήταν τώρα. Ο δίσκος έχει ξεκάθαρα παρελθοντολαγνική χροιά ΚΑΙ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ! Ούτως ή άλλως μιλάμε για τον πιο ολοκληρωμένο κιθαρίστα όλων των εποχών στην ιστορία της μουσικής μας. Δε θα μπορούσε να μην είναι αυτός που θα ορίσει αν και πότε θα κάνει ξανά τα στοιχειώδη που θα αποδείξουν όσα αναφέρω. Εν έτει 2022 λοιπόν, έχουμε ένα άλμπουμ που χρονικά θα μπορούσε να είχε βγει τουλάχιστον 30 χρόνια πριν, ακριβώς μετά το “Rust In Peace”.
Φυσικά η πορεία των 11 δίσκων που μεσολάβησαν από το 1990 ως το 2022 δεν γίνεται να μην αφήσει το στίγμα της στο νέο άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που με το ομότιτλο κομμάτι που ξεκινάει στακάτα και άκρως ρυθμικά, έννοιες που είναι καθ’όλη τη διάρκεια συνυφασμένες με το ύφος του συνόλου, τέμνει υπέροχα τη λογική του “Dystopia” και του “The System Has Failed” του 2004. Η φωνή του Mustaine ΥΠΕΡΟΧΗ!
Θα πείτε τώρα «πως γίνεται αυτό;», ε να που γίνεται, πιο ώριμος από ποτέ και πιο σίγουρος στην άρθρωση του, εντυπωσιάζει με τις μεστές του ερμηνείες, μην ξεχνάμε ότι σε μερικές μέρες κλείνει τα 61! Αν δεν υπήρχε το “Youthanasia” θα τολμούσα να πω ότι έχει κάνει τα καλύτερα φωνητικά της καριέρας του, αλλά ο χρόνος μπορεί και να δικαιώσει αυτή την όχι και δημοφιλή άποψη, αλλά το φλέγμα του, ο τρόπος με τον οποίο συνεχίζει μετά από τόσα χρόνια να «φτύνει» τους στίχους και φυσικά η ρινική απόχρωση της φωνής του είναι εδώ όσο ποτέ ξανά άλλοτε τα τελευταία… αμέτρητα χρόνια.
Οι συνοδοιπόροι του είναι πραγματικά on fire, o Kiko Loureiro σιγοντάρει τον αρχηγό με ριφφάρες και σολάρες άλλου επιπέδου κι άλλης δεκαετίας και βγάζει το μεταλλικότερο εαυτό της μεγάλης καριέρας του.
Για τον Βέλγο μετρονόμο που ακούει στο όνομα Dirk Verbeuren ότι και να πω είναι ελάχιστο. Παρότι μπήκε στο συγκρότημα μετά το “Dystopia” αντικαθιστώντας κοτζάμ Chris Adler, είναι ο πρώτος δίσκος Megadeth που παίζει και τα αποτελέσματα δεν είναι τίποτα λιγότερο από θαυμαστά. Ο τύπος έχει μεγαλουργήσει στην καριέρα του ως τέρας τεχνικής, ήταν η ΙΔΑΝΙΚΗ επιλογή από πλευράς Mustaine για το ιερό σκαμνάκι και με τις φοβερές του πατέντες, ειδικά το πώς χτυπάει μπότα και ταμπούρα το ένα μετά το άλλο στα ρυθμικά σημεία, είναι το κάτι άλλο. Αποδεικνύει την τεράστια αξία του στο φοβερό δίδυμο που ακολουθεί το ομότιτλο κομμάτι, δηλαδή τα “Life In Hell”/”Soldier On”, κι αν το δεύτερο το ξέρετε ήδη καθώς έχει ήδη διαρρεύσει ως δείγμα, το “Life In Hell” είναι κομμάτι που θα εντυπωσιάσει.
Η thrashy πλευρά των Megadeth στα καλύτερα της, με δεδομένα heavy ήχο, στίχοι να γεμίζουν τα κομμάτια με ιδιαίτερο ύφος και γενικά να βγαίνει ο αέρας ότι το συγκρότημα το καταδιασκέδασε στο στούντιο στις ηχογραφήσεις. Ο Verbeuren μάλιστα ανέφερε ότι ο Mustaine ενέδωσε σε ιδέες του, έτσι αν μη τι άλλο έγινε ομαδικότατη δουλειά δεδομένου ότι ο Kiko ήδη απολαμβάνει την τυφλή εμπιστοσύνη του αρχηγού και ο δίσκος προχωράει με μεγάλο ενδιαφέρον.
Το επόμενο πιο ρυθμικό δίδυμο των “Dogs Of Chernobyl” και “Sacrifice” βγάζει στον αφρό ωριμότητα, ρυθμό και εμπειρία δεκαετιών, μιλάμε για τραγούδια που σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να φανούν ως αουτσάϊντερ αλλά είναι καίρια για τη ροή του δίσκου και με κάτι σολάρες –ειδικά στο “Sacrifice”- που θα σας ρίξουν τα σαγόνια στο πάτωμα. Πότε πιο ρυθμικά, πότε λίγο πιο γρήγορα, κρατάνε το ενδιαφέρον μέχρι το “Junkie” να μπει με μια αρχή που δεν προμηνύει τι κομματάρα είναι. Αλλά μετά την αρχική κρυάδα του πως μπορεί να είναι, σκάει ένα ανεβαστικότατο up-tempo σημείο που συνοδεύει το κομμάτι σε όλη τη διάρκεια και είμαι βέβαιος ότι θα γίνει από τα πολύ αγαπημένα των οπαδών.
Αυτά που γίνονται ειδικά στο τελευταίο λεπτό του κομματιού δεν έχουν προηγούμενο και μαρτυρούν για ποιο λόγο οι Megadeth ακόμα μετά από τόσα χρόνια θεωρούνται ως η πιο άρτια παικτικά μπάντα του μεταλλικού ήχου. Ένα ιντερλούδιο ονόματι “Psychopathy” ανοίγει το δεύτερο μισό του δίσκου που είναι εξίσου φιλόδοξο με το πρώτο και στο καπάκι σκάει το επίσης ρυθμικότατο “Killing Time”. Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς έχει βρει την σπουδαία πατέντα ο Mustaine να γεμίζει τα κομμάτια με απλές «τριπλές» (ναι, γίνεται) και παράλληλα να τα κάνει κολλητικότατα.
Σκεφτείτε μια παραλλαγή του riff του κάποτε ακυκλοφόρητου “Kill The King” στο πιο τσαχπίνικο, κι έχετε όχι μόνο το αποτέλεσμα του “Killing Time” αλλά και μεγάλο μέρος της λογικής του “The Sick, The Dying… And The Dead!” γενικότερα.
Ο DiGiorgio ηχητικά μπορεί να μην ακούγεται ως ο γνώριμος εαυτός του που αν τον αφήσεις λυτό… αλωνίζει, αλλά γεμίζει τα κομμάτια με υπέροχες υπόγειες συχνότητες, με πιο γλυκό ήχο και είναι βέβαιο ότι ναι μεν ο Mustaine τον εμπιστεύτηκε, αλλά από την άλλη είναι και ξεκάθαρο ότι του έδωσε ειδική κατεύθυνση πάνω στο υλικό ώστε να μην «ξεφύγει» όπως κάνει ως συνήθως όπου παίζει.
Κακά τα ψέματα, παρά την δεδομένα μεγάλη καριέρα και συμμετοχές του σε δεκάδες δίσκους, και για τον ίδιο τον DiGiorgio η συμμετοχή του στους Megadeth αποτελεί σίγουρα το highlight της μεγάλης καριέρας του και ενώ είναι κρίμα που δε θα τον δούμε ως μόνιμο μέλος τους (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, εγώ σταυρώνω δάχτυλα), η παρουσία του επισφραγίζει με το παραπάνω την ποιότητα του συνόλου.
Ο δίσκος κυλάει, μπαίνει το επίσης γνωστό “Soldier On!” που είναι το τελευταίο δείγμα που ακούσαμε κι έχει ήδη αγαπηθεί με τη σειρά του, κοινώς τα πάντα ακούγονται σαν τίποτα να μην μπορεί να πάει καλύτερα!
Είναι ρε παιδί μου τόσο απλό τελικά –αν φυσικά έχεις το χάρισμα- να γράψεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΦΟΒΕΡΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ που ο Mustaine θα κάνει σχεδόν άπαντες να κοκκινήσουν από ντροπή. Από την άλλη θα πει κανείς τώρα «για ποιο λόγο δεν έγραφες τέτοια κομμάτια και δίσκους τόσα χρόνια ρε Dave;” και όχι άδικα, αλλά θεωρώ πως σημασία έχει τι γίνεται τώρα, σήμερα, εν έτει 2022 κι όχι τι γινόταν π.χ. το 2002. Βάλτε και λίγο τα δεδομένα κάτω για να δείτε για τι φάση μιλάμε.
Ένας άνθρωπος που είναι θαύμα που ζει όχι τώρα αλλά από τα 25 του, ετοιμοθάνατος επί σειρά ετών στα ‘80s, με μεγάλο στόμα και μύδρους κατά πάντων άρα όχι και ο πλέον συμπαθής στην πλειοψηφία, με αλλαγές κατεύθυνσης για να κερδίσει εμπορικότητα και να καταλήγει δεύτερος ή και πιο κάτω, με απόπειρες να εισάγει μέχρι και φιλο-Pop στοιχεία και γενική κατακραυγή, με ατύχημα που παραλίγο να του στερήσει την λειτουργικότητα του χεριού του γενικότερα κι όχι απλά το συγκρότημα του και παρ’όλα αυτά να επιστρέφει δριμύτερος και να παίζει καλύτερα από παλιά! Συν την φάση με τον καρκίνο ενδιαμέσου δεκάδων αλλαγών στη σύνθεση. Ε συγνώμη αλλά ο τύπος μετά από όλα αυτά είναι ακόμα εδώ. Σεβασμός!
Το “Célebutante” που ακολουθεί αποτελεί άλλη μια φοβερή έκπληξη, όντας ένα από τα ρυθμικότερα κομμάτια της ιστορίας τους. Πραγματικά σε τι οίστρο βρέθηκε ο… άτιμος δε λέγεται. Εκπληκτικό κομμάτι, με σημεία που θα θυμίσουν και το παρελθόν τους αλλά ακόμα και παλιότερους ήρωες όλων μας. Η φωνή του δυναμική, ακολουθεί τη μουσική, ζεστές σολάρες συνοδεύουν την ενδιάμεση παύση φωνητικών, φτάνουμε κοντά στο τέλος με ξέσπασμα στα τύμπανα και μιλάμε για πραγματικό θρίαμβο.
Το “Mission To Mars” ξεκινάει με τον DiGiorgio στο προσκήνιο και όμορφα ύπουλα leads να συνοδεύουν πριν μπει το βασικό πανέμορφο riff που θα κάνει το κεφάλι να αρχίσει να κουνιέται πάνω-κάτω. Ο δίσκος βρίθει από απίστευτα riffs γενικότερα. Κι εκεί σκάει ύπουλα ο Mustaine σε ένα απίστευτα «πουτανιάρικο» κομμάτι (σόρρυ για τον όρο, δε μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς) με φοβερό ρεφρέν και με ένα χαμόγελο που καρφώνεται στα χείλη (είμαι ΒΕΒΑΙΟΣ ότι όποιος το ακούσει, θα επιστρέψει στο κείμενο για να επιβεβαιώσει την αίσθηση αυτή), κομμάτι που πραγματικά θέλω να ακούσω live όπως και όλο το δίσκο. Ένα δίσκο χωρίς την παραμικρή περιττή στιγμή. Με 11 τραγουδάρες (και το ιντερλούδιο) και με 55’ από τα καλύτερα που μπορεί κάποιος να διαθέσει εν έτει 2022.
Το κλείσιμο με το πρώτο δείγμα που ακούσαμε από το δίσκο είναι απλά μεγαλειώδες. Το “We’ll Be Back” χαρακτηρίστηκε από πάρα πολύ κόσμο το καλύτερο Megadeth κομμάτι που έχει ακουστεί τα τελευταία χρόνια. Να προσθέσω ότι χρειάζεται σεβαστό βάρος όρχεων να κάνεις βίντεο το κομμάτι που κλείνει το δίσκο σου ως πρώτο δείγμα και δεδομένου ότι ο κόσμος το γνωρίζει, η τελική γεύση είναι απλά ιδανική. Επιβεβαιώνεται με το παραπάνω η ποιότητα του δίσκου, το ότι όσα άκουσες πιο πριν έχουν αρχή, μέση και τέλος και ότι έπεσε πραγματικά ΣΚΛΗΡΗ δουλειά για να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που μας οδηγεί στην αβίαστη σκέψη ότι:
-Ο δίσκος είναι μακράν ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει από το 1994 και μετά, καλύτερος ακόμα κι από το “The System Has Failed”!
-Είναι το καλύτερο άλμπουμ από το Big Four από την εποχή του “Christ Illusion” των Slayer!
-Είναι τρόπον τινά για τους Megadeth ότι είναι το “Firepower” για τους Judas Priest, μια back to basics επιστροφή που θα μεγαλώσει το όνομα τους και θα γίνει άμεσα παγκόσμια αποδεκτό με θέρμη.
-Αν είναι το τελευταίο άλμπουμ της μεγάλης καριέρας τους, το κλείσιμο είναι τίποτα λιγότερο από ιδανικό, μεγαλειώδες και κιμπάρικο!
-Με όσα προηγήθηκαν και όσα θα ακολουθήσουν, ο Dave Mustaine ανακηρύσσεται παμψηφεί ως πρόσωπο της χρονιάς για το 2022!
Στην τελική ξεχάστε όσα διαβάσατε, είναι το νέο άλμπουμ των Megadeth άρα όλα τα υπόλοιπα είναι φτώχεια. Μόνο που πέραν οπαδισμού και με όση αντικειμενικότητα μπορεί να υπάρχει μετά από ότι ακούς, είτε είσαι φίλος είτε είσαι εχθρός, μιλάμε για απροσδόκητη, αναντίρρητη και θεμελιωμένη Δ-Ι-Σ-Κ-Α-Ρ-Α!
Τα σέβη μου σε έναν άνθρωπο που πάντα θαύμαζα και θα θαυμάζω μέχρι τέλους, αλλά αυτή τη φορά ρε γαμημένε, με συγκίνησες όσο δεν περίμενα ότι θα κάνεις ξανά.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
