Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
Το καλό πράγμα λένε ότι αργεί να γίνει, γι’αυτό και στην περίπτωση των κρητικών thrashers Menace, παράγινε καλό επειδή παραάργησε με τη σειρά του. Εννιά ολόκληρα χρόνια περίμενε αρκετός κόσμος το συγκρότημα, που με το ντεμπούτο του “Cosmic Conspiracy” είχε έρθει να ταράξει τα νερά της Ελληνικής σκηνής και να μας προσφέρει και το χαμένο Razor άλμπουμ, που δεν ακούσαμε μετά το 1997. Στη συνέχεια τα ίχνη τους χάθηκαν δυστυχώς και μπορώ να αντιληφθώ κάποιους από τους παράγοντες εμπειρικά, πάντα με την πιθανότητα του λάθους. Καλώς ή κακώς, οι μη χερσαίες μπάντες αντιμετωπίζουν ιστορικά μεγάλες δυσκολίες στο να μπορούν να κάνουν πράγματα το ίδιο εύκολα με το να βρίσκονται σε νησί. Κι όμως ήρθε με το παραπάνω πιστεύω η ώρα για τους Menace να πάρουν πίσω πολλά από αυτά που έχασαν (αν όχι όλα) μετά από αυτό το μεγάλο διάστημα απουσίας. Από τις στάχτες τους αναδύονται σαν άλλος Φοίνικας και εκεί που κανείς δεν το περίμενε, έρχονται ξανά με ένα ΚΟΡΥΦΑΙΟ άλμπουμ υψηλότατου επιπέδου και με αλλαγή πορείας 180 μοιρών στη μουσική τους, καθώς αυτή τη φορά τις τσίτες και το σκίσιμο των Razor, έρχονται να αλλάξουν η εν γένει αύρα του ήρωα Chuck Schuldiner και των Death, κι όμως!
Είναι τρομερά διαφορετικό να πεις «αγαπώ τον Chuck και τους Death και θέλω να παίξω έτσι» και τελείως διαφορετικότερο να μπορέσεις τελικά να το καταφέρεις. Κι όχι απλά να παίξεις έτσι, αλλά να παίξεις και ως ύστεροι Death, δηλαδή των τριών τελευταίων δίσκων τους. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά γιατί υπάρχει πολύ ψωμί εδώ. Το “Open Fire” όπως ονομάζεται ο δίσκος ανοίγει πυρ κατά πάντων από την αρχή με το “Narcissist” και είναι ηλίου φαεινότερο ότι το τεχνικό επίπεδο έχει ανέβει κατά κόρον και ότι τα φωνητικά του mainman Στέλιου Καρτσώνη έχουν αλλάξει σε πιο τσαμπουκαλεμένο ύφος σε σχέση με την πιο τσιριχτή/σκισμένη απόχρωση του στο ντεμπούτο “Cosmic Conspiracy”. Το άλλο στο οποίο πάει ΑΜΕΣΑ το αυτί, δεν είναι παρά τα τύμπανα τα οποία όχι απλά μπορούν και παίζουν πάνω στις πατέντες των Death, αλλά πραγματικά νιώθεις ότι ο ντράμερ έχει μελετήσει τόσο καλά τους Sean Reinert/Gene Hoglan/Richard Christy που παίζει να τους είχε αφίσες πάνω από το κεφάλι του. Όταν όμως ντράμερ στο δίσκο είναι ο «πολύς» Γιώργος Κόλλιας, τότε κάθε θεώρηση και υπόθεση πάνε περίπατο, διότι απλά ο άνθρωπος έχει πιάσει μυθική απόδοση εδώ μέσα, ενώ τον ακούς σε τόσο τεχνικό και πιο straightforward αβίαστο ύφος.
Ο Κόλλιας είναι βασικό ατού του δίσκου, αλλά δεν είναι το μοναδικό. Χωρίς τις φοβερές συνθέσεις το παίξιμο του θα ανέβαζει συγκεκριμένο επίπεδο το τελικό αποτέλεσμα. Όμως η κιθαριστική δουλειά εδώ μέσα έχει κάνει θαύματα. Δίπλα στον Στέλιο, ο Σταύρος Νίκανδρος στις κιθάρες «ζωγραφίζει» στο πλάϊ του, ενώ και ο Μιχάλης Ευδαίμων στο μπάσο δείχνει τι θα πει ρυθμική βάση για κάθε μπάντα, που θέλει να παίξει γρήγορα και τεχνικά και σέβεται τον εαυτό της. Παρά τις δεδομένες επιρροές από Death και ειδικά από τα “Individual Thought Patterns”, “Symbolic” και “The Sound Of Perseverance” (με κάτι κρυφές ματιές και στο “Human” σε σημεία), το “Open Fire” παραμένει στο βωμό υπηρέτησης του τιμημένου thrash, απλά πιο εμπλουτισμένο, χωρίς να παγιδεύεται στις απαιτήσεις του είδους και με ανοιχτή ματιά (εκτός από ανοιχτό πυρ) στο μέλλον και τι αυτό μπορεί να τους επιφυλλάσει. Έχουμε και πάλι εδώ μέσα οκτώ κομμάτια, όπως και στο ντεμπούτο τους, όπως συνήθως αναφέρω, λιγότερα κομμάτια και διάρκεια = λιγότερη πιθανότητα λάθους σε ένα δίσκο, έτσι οι Menace με τραγουδάρες σαν το ομότιτλο “Open Fire”, και το φοβερό δίδυμο των “Lunatic Perspectiv” και “Without Morality” σου έχουν ήδη σχηματίσει ένα λαμπερό και άσβεστο χαμόγελο στα χείλη σε βαθμό υπέρ-πληρότητας!
Μιλάμε για οπλοστάσιο από riff που θα ζήλευαν οι μεγαλύτερες μπάντες στο σύμπαν, δεν το συζητώ καν για τις εναλλαγές ρυθμών που σε χαζεύουν και εναγωνίως περιμένεις τι άλλο θα κάνουν, ειδικά ο Κόλλιας βάζει τόση φαντασία και δημιουργικότητα που και πατάει πάνω στα κιθαριστικά θέματα για να τα οδηγήσει στη στρατόσφαιρα, ή πολλάκις οδηγεί μόνος του τα κομμάτια σε απίστευτο κρεσέντο ταχύτητας, τεχνικής και ξεχωριστού αποτυπώματος. Κι αν το “Thy Hymn” απλά προετοιμάζει το έδαφος στο τι θα γίνει μετά στο “Eye Of The Storm”, τα δυο μεγάλα κομμάτια στο τέλος του δίσκου επισφραγίζουν την ποιότητα του “Open Fire”, την συνολική αλλαγή επιπέδου των Menace και γιατί όχι, το μέλλον που μπορεί να ακολουθήσει. Δυο κομμάτια κολλητά άνω των 7 λεπτών στο τέλος ενός δίσκου θα μπορούσαν υπό συνθήκες να αποτελέσουν μεγάλο ρίσκο, αλλά οι Menace δεν πολυκαταλαβαίνουν από νόρμες και σειρά κομματιών και δοξάζουν το υλικό τους μέχρι τέλους με τον πλέον ακλόνητο, εντυπωσιακό και πειθήνιο τρόπο. Βάλτε και τον εύστοχο συνολικά στίχο στο άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος, και κατανοείτε γιατί όλα τα στοιχεία δένουν ιδανικά στο να έχουμε ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της Ελληνικής σκηνής τα τελευταία χρόνια, ειδικότερα στο χώρο του σοβαρού thrash.
Thrash και ασόβαρο υπάρχει δυστυχώς, ενώ αυτό ήταν κάποτε συνδυασμός λέξεων που θα οδηγούσε να χαρακτηριστείς ψεύτης ή τα λεγόμενα σου να είναι προϊόν επιστημονικής φαντασίας. Ευτυχώς οι Menace αποδεικνύουν ότι το είδος έχει ακόμα πράγματα να δείξει. Μπορεί η αύρα των Death να προκρίνεται όσο τίποτα και τα φωνητικά να έχουν αλλάξει προς το πιο ακραίο εκφραστικό πεδίο –και πολύ εύστοχα μάλιστα- αλλά το “Open Fire” ΔΕΝ είναι ένας death metal δίσκος και παρότι οι ταμπέλες δεν παίζουν καμία απολύτως σημασία, και με το ενδεχόμενο ανοιχτό για εκ νέου αλλαγή κατεύθυνσης, καθώς δεν τους κόβω και πολύ οπαδούς της στασιμότητας, καλό είναι να διαχωρίζουμε κάποια πράγματα. Από την άλλη ο δίσκος θα αρέσει σε οπαδούς του thrash, του death και του συνολικά ποιοτικού μετάλλου, γιατί είναι τέτοιο το τελικό αποτέλεσμα, που πρέπει να βρεις ανύπαρκτες δικαιολογίες ώστε τελικά να μη βρεις κάτι που θα σε κρατήσει εδώ μέσα. Και μπορεί μεν να αποτελεί προσωπική γνώμη ότι γράφεται ως τώρα, αλλά πιστέψτε με είναι από τις περιπτώσεις που ο δίσκος «μιλάει» από την αρχή. Και το “Open Fire” έχει τόσα πολλά να σου πει που πρέπει να αφήσεις τα αυτιά ανοιχτά και να κλείσεις τα μάτια και να το απολαύσεις!
Βαθμολογία: 93/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
