Ημερομηνία δημοσίευσης: 30 Απριλίου 2018
Ο μάγος Μέρλιν έχει χτίσει τη δική του λεγεώνα θρύλων και παραμυθιών. Εμπνέει ακατάπαυστα τον καλλιτεχνικό κόσμο και ταξιδεύει σε βάθος αιώνων τους λάτρεις των φανταστικών ιστοριών, είτε αρέσκονται στον Ευρωπαϊκό ρομαντισμό, είτε όχι. Οι Αμερικάνοι Merlin έβγαλαν καινούριο album και ο ανήσυχος και προοδευτικός stoner(sic) κόσμος μπορεί να πανηγυρίσει άφοβα. All the way from Kansas, έρχεται ένας ποιοτικός και βαθύς up tempo δυναμίτης με σημαία τους μελωδικούς λαβυρίνθους και ένα dual πολυβόλο από leads και σαξόφωνο να δίνει ρεσιτάλ.
Οι ανακατατάξεις στο σχήμα έχουν δώσει αέρα φρεσκάδας και μπόλικη δόση έμπνευσης, ενώ το groove είναι αριστοτεχνικά ενταγμένο στο σωστό tempo τη σωστή στιγμή και απόλυτα ισορροπημένο με τις χίλιες και μία μελωδίες καθαρής πρωτοπορίας. Οι κύριοι Knorr, Lewis και Wyels αποφάσισαν να πειραματιστούν και κάλεσαν στο εργαστήρι τους πιο καίριους επιστήμονες. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, με τους μουσικούς πειραματισμούς να είναι παντού και ταυτόχρονα το easy going άμεσο αποτέλεσμα μαγνητίζει και snob prog μούτρα με απόλυτη σιγουριά! Το εργαστήρι γέμισε καπνούς από ψυχεδελικές κιθαριές, πολυταξιδεμένα αρώματα Ανατολής και Δύσης, χορευτικούς ρυθμούς και λικνίσματα rock ηλεκτρισμού με jazzy(και soundtrack)σαξόφωνο. Μαγικό, όπως ο πρωταγωνιστής του concept, μάγος Μέρλιν και εθιστικό όσο κάθε μουσικό έργο που δέχτηκε ουσιώδες άγγιγμα από σαξόφωνο.
Η αρχή χτίζει το φόντο μιας πολύπλευρης ιστορίας και μέχρι τα δύο και κάτι λεπτά περιμένεις να ακούσεις κάποιο project μεταμοντέρνων Porcupine Tree. Ανατριχιαστικές μελωδίες, μουσική γεμάτη ουσία και να και το stoner σκάσιμο, που σύντομα συνειδητοποιεί κανείς ότι θυμίζει περισσότερο μοντέρνους King Crimson παρά οτιδήποτε άλλο. Έχουν πείσει από το κολοσσιαίο “Abyss”, ο δίσκος θα βγάλει μάτια. Δεν ξέρω αν εθίστηκα περισσότερο στο refrain, στο outro sax ή στην αίσθηση του τι είναι αυτό που ακούω. Βάλε μπροστά τη μηχανή, άνοιξε την επόμενη γύρα με τις κρύες μπύρες και πάμε στο heavy rock groove του “Gravelord”. Ε, τα γυαλιά έχουν φορεθεί στη μεγαλύτερη γκάμα του χώρου, φορέστε παπούτσια και ακολουθήστε το γύρο του θριάμβου.
Το πόσο καθαρά είναι τα leads θα μπορούσα να το έχω ως πρόλογο κάθε παραγράφου, αλλά ο ήχος έχασε την πρωτοκαθεδρία των εντυπώσεων από τη σύνθεση. Εδώ η σύνθεση αντικαθιστά την ατμόσφαιρα, διότι η αρμονία καθορίζει απόλυτα το ύφος. Στη δίνη του πνευστού ο ακροατής έχει ξεχάσει το μαγκιόρικο solo και στο Sabbath meets something out of space intro του “Golem” το “The Wizard” γίνεται γεγονός που μας αφορά όλους. Αν αυτό το αποτέλεσμα βγαίνει και live μιλάμε για buzzer beater με το ρου της μεταλλικής ιστορίας. Αέναη κληρονομιά από τα θηρία σε μια κυκλοφορία που έχει αμέτρητες αφορμίσεις, ακόμα πιο αμέτρητες αναφορές και μια μοναδική προσωπικότητα.
Ακόμα και στις πιο μαστούρικες στιγμές (“Iron Born”) γίνεται πανικός. Ο Kersting παίζει το σαξόφωνο της χρονιάς, αλλάζει δέκα είδη σε 40’ δίσκο και ακόμα και στις λεπτές πινελιές δένει τόσο με το υποδειγματικό groove των υπολοίπων που δεν περισσεύει στιγμή και η σημασία κάθε παιξίματος έρχεται σε θαυματουργή ισορροπία σαν συνολικό αποτέλεσμα. Η μπάντα έχει πιάσει το νόημα της αβίαστης συνεύρεσης γούστου, επιρροών και ταυτότητας. Τίποτα δεν ακούγεται συμβατικό και τίποτα δεν ακούγεται παράταιρο. Ο punk καλπασμός, σε δυναμικές, στυλ και φωνητικά στο “Tarantula Hawk”, είναι από τα πιο καλόγουστα ξεσπάσματα της χρονιάς, με τα vibes είναι βουτηγμένα στην αυτοπεποίθηση και η επιτυχής κατάκτηση ταυτότητας να είναι διάχυτη σε κάθε μέτρο, σε κάθε παύση, σε κάθε αλλαγή ύφους και δυναμικών αυξομειώσεων.
Η ψυχεδέλεια αναλαμβάνει να ρίξει την αυλαία και η επιτυχία μας βρίσκει όρθιους να χειροκροτούμε τον αόρατο μαέστρο, που πιθανότατα φοράει μυτερό καπέλο και καπνίζει ένα μακρύ σκαλιστό τσιμπούκι με βότανα. Μαγικό αποτέλεσμα κι ας μην αποσκοπούσε στο γαργάλημα της φαντασίας. Εδώ, στο μεγάλο φινάλε ακούσαμε από φουτουριστικό prog psychedelic με τηλεσκόπια διαστημικού βεληνεκούς, γδαρμένες χορδές, τσουβάλια στοχευμένων εφέ, πνευστά βουκολικά ξεσπάσματα μέχρι 1000mods και άναρχες stoner χορωδιακές ψαλμωδίες. Όταν το πνευστό έχει παίξει jazz, soundtrack ανέμους, groove sentimental μέρη που θα ζήλευαν και οι μοντέρνοι fusion-άδες και στο τέλος το Kansas και τα Γιάννενα δεν ακούγονται καθόλου μακριά, συνεχίζουμε το μανιασμένο air guitar και μαθαίνουμε απ’ έξω τις instrumental μελωδίες, ξεχνώντας μέχρι και τα vocal lines.
Δίσκος με άποψη, νόημα, δύναμη και έμπνευση. Must listen, το δίχως άλλο. Είναι τρομερό το πώς μπορεί αυτή η μουσική να ταιριάξει με τους πάντες χωρίς να γίνει κόλακας και λακές κανενός. Δώστε το στους Human Touch, ο κύριος Lynch θα πάθει πλάκα. Στοιχηματίζω ότι αυτή η μουσική θα μπορούσε να σταθεί σε αρένες και στάδια μέχρι υπόγεια bar σε λιμάνια. Έστω και για μια εμφάνιση, δίχως το ιστορικό πάνθεον, το αποτέλεσμα θα άφηνε εποχή.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
