Ημερομηνία δημοσίευσης: 31 Οκτωβρίου 2016
Welcome all to Meshuggah City
Οι Meshuggah είχαν κάτι στραβό μέσα τους και φάνηκε από το πρώτο τους album. Αυτό που τους διαφοροποίησε, μιας και οι περισσότεροι μουσικοί έχουν κάτι στραβό μέσα τους, ήταν πως συνέχισαν σε αυτόν τον στραβό δρόμο, κοσκινίζοντας κάθε βήμα τους, πειραματιζόμενοι με τους ρυθμούς, τις διάρκειες των τραγουδιών, τον χτίσιμο των τραγουδιών, όπου κάθε όργανο, riff-drums-leads-voice, φαίνεται να κινείται σε διαφορετικά μέτρα και συναντιέται με τα υπόλοιπα σε συγκεκριμένες στιγμές και χτυπήματα. Έπειτα ξανά χάνεται, δημιουργώντας κύκλους μέσα σε κύκλους γύρω από ένα βασικό θέμα. Το σύνολο της μουσικής τους το φαντάζομαι σαν ένα κύλινδρο με διαζώματα, όπου κάθε τμήμα έχοντας τα δικά του σκαλίσματα και εικόνες πάνω του, περιστρέφεται σε δικό του μέτρο και προς την δική του κατεύθυνση. Αυτή η άμετρη περιστροφή δημιουργεί την αίσθηση της ζάλης και του χάους, παρόλο που προκαλεί τον ακροατή να κουνηθεί μαζί του, να προσέχει τις κινήσεις και να παρατηρήσει τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Στα τελευταία τρία album τους, από το “Obzen” και μετά, άφησαν πίσω ένα κομμάτι της αποκλίνουσας ταυτότητας τους για να γίνουν πιο προσιτοί και το πέτυχαν χωρίς να θυσιάσουν την ουσία τους. Εκεί που το Obzen έπασχε σε σύνολο τραγουδιών, ενώ έχει κάποια κλασσικά τους κομμάτια και σε παραγωγή, τελειοποιήθηκε στο “Koloss”, το οποίο θεωρώ πως είναι και το πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο album τους.
Τώρα έχουμε στα χέρια μας, και στα αυτιά μας, το “The Violent Sleep Of Reason”. Τα πρώτα δείγματα έδειξαν πως κινούνται στον ίδιο δρόμο, με διαφορετική προσέγγιση στην παραγωγή. Αποφάσισαν να ηχογραφήσουν ζωντανά στο στούντιο ώστε να δώσουν στο album μια πιο ζεστή και οργανική αισθητική. Όπως αποδείχτηκε, ταιριάζει στον ήχο τους. Είναι τέτοιο το στήσιμο των τραγουδιών όπου η ψυχρή παραγωγή τα κάνουν να μοιάζουν απόμακρα και πολύ ρομποτικά, ενώ τώρα το ηχητικό τέρας των Meshuggah μοιάζει να έχει σάρκα και οστά και συναισθήματα. Μοιάζει ανθρώπινο, ενώ δεν είναι.
Το album ξεκινά με το “Clockworks” και είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Meshuggah. Έχει αυτήν την ιδιαιτερότητα που συναντάμε συχνά στον ήχο τους, όπου ενώ το τραγούδι κυλάει με την όποια ομαλότητα μπορεί να έχει, αρχίζει να επιταχύνει τους ρυθμούς ξαφνικά, με την φωνή του Kidman να ξεσηκώνει το πάθος που έχει συσσωρευτεί στα προηγούμενα λεπτά και θες να ξεριζώσεις τα άκρα σου και να τα πετάξεις, ουρλιάζοντας για δυστοπικά τεχνολογικά οράματα.
Το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησαν, “Born In Dissonance”, δεν μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασε. Είναι καλό, με άρεσε, αλλά μου ακούστηκε πολύ φυσιολογικό. Δεν μου είπε αυτό που μου είχαν πει τα “Bleed”, “Demiurge”, “Dancers to a discordant system”, “Τhe demon’s name is surveillance” με τα helicopter drums και άλλα κομμάτια από τα δύο προηγούμενα albums.
Το “MonstroCity” παρουσιάζει μεγάλη και δυναμική ποικιλία, με μία φοβερή riffαρούμπα, τα παρανοϊκά leads που γλιστράνε σε solo και τον Kidman να γκαρίζει “Welcome all to MonstroCity, where norm is that of the insane.” Φαντάζομαι είναι ο πιο αυτό-στοχαστικός στίχος που έχει γράψει.
Αυτό που προσπάθησαν και πέτυχαν είναι να δώσουν στα τραγούδια μια ζωντανή, ζεστή και υγρή (χμμ) αισθητική. Το album ροκάρει, ρέει όμορφα, για τα δεδομένα τους, και περιέχει μερικά εκπληκτικά τραγούδια. Ξεχώρισα τα “Clockworks”, “MonstroCity”, “Ivory Tower”, “Nostrum”. Γενικά το album κινείται σε μέσους ρυθμούς, με τα riff κατά κύριο λόγω να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους, αλλά υπάρχει ακόμη η παραβολική (βλ. συνάρτηση), διακοπτόμενη και επαναλαμβανόμενη ενορχήστρωση, με τον Haake να δίνει ρέστα και τον Kidman να διατηρεί την τυπική μονοτονική αλλά παθιασμένη ερμηνεία καθ’ όλη την διάρκεια του.
Οι Meshuggah είναι πλέον οι ώριμοι και κατασταλαγμένοι τρελοί του χωριού και τα οράματα τους και τα λόγια τους βγάζουν νόημα ακόμη και σε αυτούς που δεν τους κατάλαβαν ποτέ. Είναι στο σωστό, αποκλίνων δρόμο.
Βαθμολογία 80/100
Για το Rock Overdose,
Βασίλης Ξενόπουλος