Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
*ΘΕΡΜΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ: Μ-Η-Ν διαβάσετε αυτή τη δισκοκριτική αν θεωρείτε ότι οι Metallica δεν έχουν τίποτα να δώσουν μετά το 1988, ότι ο θάνατος του Cliff Burton ήταν ο δικός τους θάνατος, ότι στο “Black Album” ξεπουλήθηκαν κι ότι δεν είναι αρκετά μεταλλικοί/τίμιοι/επίκαιροι για τα γούστα σας και γενικώς είναι ξοφλημένοι, ανάξιοι αναφοράς και ενασχόλησης. Πιστέψτε με θα γλυτώσετε ΠΟΛΥ πολύτιμο χρόνο και λιγότερη φαιά ουσία σε κάτι που πρακτικά δεν σας ενδιαφέρει εξ’ αρχής.
**Για την βαθμολογία του δίσκου ΠΡΙΝ ρίξετε κατάρες, ακούστε τον πρώτα γιατί έφαγα κατάρες δυο εβδομάδων για το 90/100 στους Megadeth και μετά με κράζανε που δεν έβαλα περισσότερο.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Επισήμως λοιπόν, οι Metallica φτιάξανε 11αδα δίσκων και μπαίνουν στο γήπεδο με το κάθε άλμπουμ να λαμβάνει τη θέση του στον αγωνιστικό χώρο όπως το όρισε η ιστορία. 6μιση χρόνια πέρασαν μετά το “Hardwired… To Self - Destruct” το οποίο παρά τα σκαμπανεβάσματα στο υλικό του, κέρδισε το τεστ του χρόνου και ακόμα μνημονεύεται ως μια στιγμή που τους έδωσε ζωή και κίνητρο να είναι ο εαυτός τους. Το τελευταίο το θεωρώ ότι σημαντικότερο όλων, γιατί είναι κάτι που βλέπουμε να ισχύει τα τελευταία 15 χρόνια από το “Death Magnetic” και μετά. Η διαφορά είναι ότι το “Death Magnetic” παρότι μας άρεσε πολύ όταν βγήκε, είχε ως ένα βαθμό μεγάλο το επιτηδευμένο της υπόθεσης να ακουστούν πιο μεταλλικοί και εμπνευσμένοι σε σχέση με την ταραχώδη δισκογραφικά περίοδο 1997-2003. Δεν ήταν ποτέ κοινό μυστικό ότι η “Load”/”Reload” περίοδος ήταν κάτι για το οποίο το … μισό συγκρότημα (O Lars κι ο Kirk) ήθελε να πάει προς τα εκεί η δουλειά και το … άλλο μισό συγκρότημα (O James και o Jason) το δέχτηκαν γιατί απλά … έπρεπε να το δεχτούν. Το πόσες φορές κατακεραύνωσαν αμφότεροι την περίοδο εκείνη και δη πρόσφατα φαντάζομαι το γνωρίζουν και οι μη φανατικοί οπαδοί των Metallica ανά τον κόσμο.
O James Hetfield τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε αντιμετώπισε ξανά τους δαίμονες του με το αλκοόλ κι έπρεπε να κλειστεί ξανά για αποτοξίνωση, με το δισκογραφικό μέλλον της μπάντας αβέβαιο. Το συγκρότημα εξ’ αρχής στο πλευρό του, με μεγάλη διακριτικότητα και επαγγελματισμό διαχειρίστηκε το γεγονός και η εικόνα του James τα τελευταία χρόνια πέραν ότι τα σημάδια του χρόνου άρχισαν όσο ποτέ να κάνουν την εμφάνιση τους στο σκαμμένο του πρόσωπο, έδειχναν και ότι πολλά ήταν αυτά που βάραιναν το πάλαι ποτέ λιονταρίσιο βλέμμα του, στη θωρά και μόνο του οποίου γονάτιζαν εκατομμύρια σε κάθε άκρη του κόσμου. Αυτό το πιο ανθρώπινο πρόσωπο του James και όσα πέρασε αλλά και το πόσο νικητής βγήκε από αυτή τη μάχη, είναι το κύριο στοιχείο το οποίο αντικατοπτρίζεται εύκολα, άμεσα και νομοτελειακά στο “72 Seasons”. Δίσκος που ονομάστηκε έτσι καθώς αναφέρεται στα πρώτα 18 χρόνια της ζωής μας όπου και διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας. Δεν γνωρίζω αν μεταξύ άλλων είναι και ένας συμβολισμός για την ηλικία που ήταν ο James κι ο Lars όταν σχηματίστηκαν οι Metallica το σωτήριον έτος 1981, αλλά μου άρεσε πολύ σαν τίτλος όταν ανακοινώθηκε, απλός, λιτός και ψαρωτικός, χωρίς πολλά πολλά, μιλούσε η δική τους ερμηνεία επ’αυτού.
Οι … 72 εποχές των Metallica και των μελών τους οδεύουν τις 240 σιγά-σιγά και τα 60 έτη ζωής, ήδη ο Kirk Hammett μπήκε πρώτος στο κλαμπ τον Νοέμβριο, ο James θα μπει τον Αύγουστο, ο Lars… αργεί μέχρι το Δεκέμβριο, ενώ ο Robert Trujillo θα τα κλείσει του χρόνου τον Οκτώβριο. Τονίζω το των 60 ετών, καθότι όταν ήμασταν μικροί, ήταν ευχή μας να μπορούν να παίζουν μέχρι τα 50-55 τους και να είναι γεροί. Άλλες οι εποχές βέβαια, έπαιζαν πολύ πιο γρήγορα, πωρωτικά και βίαια όταν ήταν εκεί στα 25 που το θεωρούσαμε επίτευγμα για να το κάνουν για άλλα τόσα χρόνια. 60 χρονών λοιπόν οι Metallica… Τι τους κράτησε ενεργούς τόσο καιρό και πως το κατάφεραν υπέρ τους κι ενδεχομένως εις βάρος των οπαδών τους; Είναι απλό. Όταν είδαν ότι οι μαζικές εμφανίσεις πάνω στο απόγειο της καριέρας τους επί εποχής “Metallica” (ναι το “Black Album” εννοώ, ξέρετε έχει ήδη τίτλο παρά αυτόν που του έχουν προσάψει όλοι) άρχισαν να τους «καίνε», τράβηξαν επίτηδες το πόδι από το γκάζι για να διαφυλάξουν την πνευματική τους υγεία και να αρχίσουν να λειτουργούν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Αυτό από την άλλη, οδήγησε και σε προβλήματα νοοτροπίας και κόντρας με πολύ κόσμο.
Από πού κι ως που οι Metallica να αρχίσουν κόντρα με το Napster, με δηλώσεις για το αν και πόσο ανήκουν στον μεταλλικό ήχο, με ίματζ το οποίο… οκ δεν το έλεγες ότι τους τιμά κιόλας (δε μας νοιάζουν τα μαλλιά, οι τιράντες, τα φανελάκια και τα λοιπά, αλλά όχι να το κάνεις για να το κάνεις όταν ΔΕΝ το θες πραγματικά)… Οι Metallica λοιπόν στα mid ‘90s κατάφεραν μόνοι τους να απομυθοποιηθούν, να κάνουν αυτό που κανείς οπαδός δεν τολμούσε να σκεφτεί να πει γιατί απλά έτρωγε ξύλο ή bullying άλλων μέτρων και σταθμών (δεν υιοθετώ, αλλά ότι συνέβαινε συνέβαινε, και πολλάκις είδα τέτοια σκηνικά μπροστά μου καθότι οι Metallica μέχρι και το ’95 θεωρούνταν κράτος το λιγότερο). Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσουν να βρουν τα πατήματα τους, τα κενά ανάμεσα στους δίσκους δεν βοηθούσαν τις υψηλές προσδοκίες, οι μεταξύ τους προστριβές έφεραν εκτός μπάντας αυτόν που την αγάπησε πιο πολύ κι από τους δημιουργούς της (και ακόμα την αγαπάει περισσότερο από τον καθένα εκεί έξω) και το να βλέπεις το μεγαλύτερο μεταλλικό μέγεθος όλων των εποχών να χρειάζεται ψυχολόγο και να μην μπορεί να βρεθεί άκρη με μια απλή κουβέντα μεταξύ τους, σε γέμιζε με πόνο και ερωτηματικά.
Το δε “St. Anger” σαν … επαναπροσδιορισμός της επιστροφής τους πέρασε, δεν ακούμπησε και ακόμα συζητείται ηχητικά σαν ότι χειρότερο μπορεί να έχει βγάλει μεγάλη μπάντα, παρότι το πρόβλημα δεν είναι τόσο συνθετικό. Κατάφεραν ώ της αντίθεσης, να έχουν τον δίσκο με την κορυφαία παραγωγή όλων των εποχών και με την χειρότερη παραγωγή όλων των εποχών. Όταν βλέπεις τα πράγματα να πηγαίνουν από το υπερ-ζενίθ στο αρχί-ναδίρ, κάτι δεν πάει καλά. Τα μυαλά τους δεν πηγαίναν καλά ξεκάθαρα. Το «κάψιμο» της “Metallica” εποχής κράταγε καλά, ο Jason Newsted έφυγε αδικημένος και χωρίς ποτέ να λάβει το σεβασμό από τους συναδέλφους του όπως έπρεπε –γιατί αυτός των οπαδών είναι εκεί και δε ακόμα τον αποζητούν- και το μόνο «φως» στο τούνελ όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο μετά από τόσα χρόνια, ήταν ο ερχομός του Robert Trujillo, ο οποίος με το προφίλ του σπηλαιάνθρωπου που πάνε να πασάρουν ότι τον διακατέχει, τους «ξύπνησε» το αίσθημα του να ξαναγίνουν συγκρότημα με αρχή, μέση και τέλος και να αρχίζουν ξανά να κερδίζουν αυτό που έχασαν, την αγάπη και το σεβασμό γι’αυτό που έκαναν και να ανεβάσουν και το παικτικό τους επίπεδο, έχοντας έναν τόσο καλό παίκτη πλέον στο συγκρότημα. Συναυλιακά δεν είχαν ποτέ αντίπαλο.
Οι Metallica άρχισαν στο “Death Magnetic” να ξαναβρίσκουν τη χαρά του παιξίματος αλλά όσο κι αν αυτό αποτυπώθηκε καλύτερα απ’ότι στο παρελθόν από άποψη νοοτροπίας, υπήρχε ακόμα δρόμος να διαβούν μέχρι να τα βρουν με τον εαυτό τους. Στη σωστή κατεύθυνση κινήθηκε το “Hardwired… To Self-Destruct” και πλέον το “72 Seasons” μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι η στιγμή που οι Metallica μετά από πάρα πολλά χρόνια, τα βρήκαν επιτέλους με τους εαυτούς τους και το κατέθεσαν με τόλμη και ψυχή στο νέο τους άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που δεν έρχεται να ανακαλύψει τον τροχό, αλλά έρχεται να τους καταστήσει πιο ανθρώπινους από ποτέ και που δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Οι ίδιοι όμως είχαν να αποδείξουν ο καθένας στον εαυτό του και όλοι μαζί στο συγκρότημα ότι μπορούν και πρέπει να ακουστούν αληθινοί, χωρίς να αφήσουν αμφιβολία γι’αυτό κι από’κει και έπειτα σε ότι αφορά το αποτέλεσμα του συνόλου, είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός αν και πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί. Οι Metallica που στα τέλη του περασμένου Νοέμβρη μας την παίξανε… την πουστίτσα! Σκάει το βίντεο για το “Lux Æterna” μαζί με ΔΙΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ (άμα είσαι μαγαζί γωνία και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ) και ξαφνικά τέζα οπαδοί κι εχθροί!
Οι οπαδοί να μην πιστεύουν στ’αυτιά τους πόσο ανανεωμένοι ακούγονται και πόσο αύρα NWOBHM και “Kill’em All” vibes είχε το κομμάτι και οι εχθροί να αρχίζουν τον συρφετό ευχολογίων και μη. Οι ουδέτεροι όμως ίσως για πρώτη φορά μετά από χρόνια είχαν πιαστεί εξαπίνης και διέκριναν «κάτι» θετικό, όσο απροσδιόριστο κι αν ήταν αυτό. Το Γενάρη σκάει το δεύτερο single “Screaming Suicide”, ακόμα καλύτερο! «Ώπα, έχουμε θέμα» σκέφτηκε ο υποφαινόμενος και δεν ήταν ο μόνος. Τον Μάρτιο που μας πέρασε τα ακόμα καλύτερα “If Darkness Had A Son” και το ομότιτλο κομμάτι. ΟΚ επισήμως είχαμε ένα άτυπο 4/4 (δεν το πίστευε και δε θα το πίστευε κανείς αν του το λέγανε) και έμενε μόνο η ακρόαση των υπόλοιπων 54’ του δίσκου. Στα πρώτα 23 οι Metallica ακούγονταν αρκετά νεότεροι απ’ότι τα 60 τους χρόνια και τα 40 χρόνια καριέρας πρόδιδαν. Θα ήταν το υπόλοιπο σύνολο τόσο καλό και κυρίως ανέμελο; Λέξη-κλειδί το «ανέμελο» γιατί οι Metallica παίζουν πραγματικά για τη χαρά της δημιουργίας στο “72 Seasons”, τιμάνε τη βαριά φανέλα τους με το παραπάνω. Δεν υπερβάλλουν στα θέματα που παίζουν παρότι υπερβάλλουν στις διάρκειες των κομματιών και τη διάρκεια του δίσκου συνολικά. 12 κομμάτια, 77’ διάρκεια, οι πιθανότητες εναντίον τους.
Κι αυτό γιατί η αστοχία υλικού έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να έρθει στα 77’ παρά στα 47’ ας πούμε. Εδώ θα παραθέσω το απτό παράδειγμα του προκατόχου του “72 Seasons”. Πάρτε το πρώτο δισκάκι του “Hardwired… To Self-Destruct” και αφαιρέστε όλο το δεύτερο δισκάκι πλην του “Spit Out The Bone”. Δε θα είχαμε άνα ΑΨΟΓΟ/σχεδόν 10αρι άλμπουμ; Ακριβώς! Το “72 Seasons” λοιπόν κατέχει μια πρωτιά στην δισκογραφία των Metallica για τα τελευταία 32 χρόνια η οποία είναι και ο βασικός λόγος που είναι η καλύτερη τους στιγμή εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια. Ποια είναι αυτή; ΔΕΝ ΕΧΕΙ FILLER! ΝΑΙ-ΡΕ-ΠΟΥΣΤΗ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ FILLER! Συγνώμη για την έμφαση αλλά η προσωπική μου προσδοκία μετά τα 4 κομμάτια που ήταν διαθέσιμα, ήταν να είναι και τα υπόλοιπα πάνω-κάτω στο ίδιο επίπεδο. Και είναι! Όχι γιατί το λέω εγώ προφανώς, αλλά γιατί είναι τόσο διάφανο σαν άλμπουμ που θα το ανακαλύψετε κι εσείς από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Προφανώς υπάρχουν κομμάτια καλύτερα σε σχέση με κάποια, άλλα (πολύ) καλύτερα απ’όσα έχετε ακούσει κι άλλα λιγότερο καλά, αλλά είναι όλα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΑ! Και σε συνάρτηση του τι μπορεί να περιμένεις από 60χρονους που εκατομμύρια κρέμονται από τις ενέργειες τους και δισεκατομμύρια περιμένουν στη γωνία να κράξουν; ΠΑΡΦΕ!
Το ομότιτλο κομμάτι που ήδη γνωρίζετε κάνει πολύ όμορφο μπάσιμο. Ο ήχος βαρύς, πεντακάθαρος, με μια παραγωγή που τιμάει το υλικό και την ιστορία τους. Κάθε όργανο όσο μπροστά πρέπει και ένας James Hetfield που το παίρνει πάνω του όσο ποτέ σε δίσκο Metallica. Αν το “…And Justice For All” είναι ο Ηetfield/Ulrich δίσκος τους, το “72 Seasons” είναι ο «μόνο James» δίσκος των Metallica. Ακούς την φωτιά που καίει μέσα του, τη νίκη με τους δαίμονες του, το πέρασμα του εαυτού του στο επόμενο επίπεδο σαν άνθρωπος. Την ελευθερία του από ένα γάμο και σχέση που περισσότερο τον έφθειρε παρά του έκανε καλό (εξ ου και τα πανηγύρια των εχόντων γνώση οπαδών στον χωρισμό του με την… πρώην γυναίκα του, ούτε το όνομα της δε θέλω να γράψω). Αφήνω στην άκρη τις φωτό που έχετε δει με το νέο αίσθημα-γυμνάστρια που τον έχει αφήσει… μισό και πιο φιτ από ποτέ, δεν γνωρίζω χρονικό όριο σε σχέση με το δίσκο και δε μας αφορά, αρκεί να είναι ευτυχισμένος όπως φαίνεται. Ο James λοιπόν παλεύει κάθε στίχο, με χαρά, με λύτρωση, με αναφορά σε όσα τον έφθειραν, με το γνώριμο “yay” ύφος του αλλά και πατώντας σωστά πάνω στο συνθετικό tempo.
Tempo αρκετά ανεβασμένο και κυρίως ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ! Ναι φίλε ακροατή και αναγνώστη, ακούς το “72 Seasons” και το διασκεδάζεις, το γουστάρεις με την ψυχή σου, το χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου και ξεχνάς ότι ακούς δίσκο Metallica αλλά ένα σύνολο που είναι ΟΜΟΡΦΟ και κυλάει σαν νερό καθ’όλη του τη διάρκεια. Φοβερό κομμάτι που θα αγαπήσουν οι οπαδοί είναι το “Shadows Follow”, το 2ο κομμάτι σε δίσκο Metallica πάντα είναι κρίσιμο –κι εν δυνάμει single- και το συγκεκριμένο αναδεικνύει τις δυναμικές τους. H παρουσία του Lars Ulrich στο δίσκο είναι θεωρητικά απλή αλλά καθόλου απλοϊκή. Ναι, δε θα τον ακούσετε να ξεσκίζεται, αλλά όπως πάντα λέμε, είναι Ο ΜΟΝΟΣ εκεί έξω που μπορεί να πατήσει στους ρυθμούς του James και μαζί να πάρουν το 100% από αυτή τη συνεργασία. O Lars και η λέζα που έχει φάει είναι αντικείμενο συζήτησης σε βαθμό που τον βλέπεις πίσω από κάθε συζήτηση. Ποιος φταίει για την παρακμή των Metallica; O Lars! Ποιος φταίει που πέθανε ο Cliff Burton κι έπρεπε –αν είναι δυνατόν- να είναι στη θέση του; O Lars! Ποιος φταίει για την οικονομική κρίση; O Lars! Ποιος φταίει για την κλιματική αλλαγή; O Lars! O Lars παντού και πάντα σε οτιδήποτε κακό.
Περιμένω αυτή τη φορά να του προσάψουν ότι είναι κύριος υπεύθυνος για τη συνοχή του δίσκου. Τα κομμάτια δανείζονται πολλά από τα δυο προηγούμενα άλμπουμ, αλλά πιο συγκεντρωμένα και μεστά. Κι ότι και να λέτε, το μεγαλύτερο επιχειρηματικό μυαλό στη μεταλλική ιστορία (αναμφισβήτητα) ακόμα και στα κοντά 60 χτυπάει όχι τεχνικά, όχι γρήγορα αλλά πάντα ΔΥΝΑΤΑ! Το “Screaming Suicide” που πραγματεύεται ανοιχτά και το θέμα της αυτοκτονίας το ξέρετε επίσης, up-tempo κατάσταση που σε συναυλιακό περιβάλλον θα λειτουργήσει ιδανικά. Το δίδυμο που ακολουθεί με τα “Sleepwalk My Life Away”/”You Must Burn” βγάζει μια πιο γκρουβάτη και παιχνιδιάρικη διάθεση των Metallica, είναι κρυφά αουτσάϊντερ λίγο πιο χαμηλού τέμπο σε σχέση με την εκρηκτική αρχή και πριν μπει το “Lux Æterna” να ανάψει και πάλι τα αίματα. Σημειωτέον ότι το “Lux Æterna” το ήθελε ο James σαν τίτλο του δίσκου και δήλωσε «χαρούμενος» που καταψηφίστηκε, δείγμα της δημοκρατικής διαδικασίας γύρω από την οποία φτιάχτηκε ο δίσκος. Γι’ αυτό και αποπνέει ΥΓΕΙΑ από την αρχή ως το τέλος του. Η πρώτη πλευρά λοιπόν έχει τελειώσει με χαμόγελα. Η δεύτερη όμως συνεχίζεται εξίσου με χαμόγελα, παρότι το “Crown Of Barbed Wire” μπορεί να σας μπερδέψει ή να γίνει το κομμάτι που θα σας αρέσει λιγότερο.
Από την άλλη, ξέρετε πόσο πολύ θα το ήθελα στα “Load”/”Reload”/”St. Anger” ειδικά; Να τονίσω εδώ ότι γενικότερα τα κομμάτια του “72 Seasons”, από το χειρότερο προς το καλύτερο –θα αποφασίσετε εσείς αν και για ποιο ισχύουν αυτοί οι τίτλοι- είχαν θέση σε κάθε δίσκο μετά το “Metallica”. Kαι το λέω με το χέρι στην καρδιά έχοντας πλήρη επίγνωση του πρότερου υλικού. Αυτό που ΣΙΓΟΥΡΑ είχε θέση είναι το “Chasing Light”. Τραγουδάρα ενεργητικότατη, με φοβερές εναλλαγές ρυθμών, μαζί με το “Shadows Follow” το κόβω να γίνεται το αγαπημένο των οπαδών από όσα δεν είχαν ακούσει. Βλέπετε επίσης κι από τους τίτλους πόση αντίθεση υπάρχει μεταξύ φωτός και σκότους και πως γενικά στιχουργικά, ο δίσκος είναι ένα βιβλίο της ζωής και τι πρέπει να προσέχεις σ’ αυτήν. Στο κομμάτι των στίχων ανέκαθεν ο James ΟΡΙΖΕ τον κορυφαίο στιχουργό, εδώ όμως είναι πιο ακριβής από ποτέ και είναι ένα πολύ μεγάλο και βασικό συν. Για το “If Darkness Had A Son” επικρατεί η άποψη ότι ήταν το καλύτερο κομμάτι των τεσσάρων που ακούστηκαν πριν βγει ο δίσκος, ήδη το επιζητώ ζωντανά –αν έρθει ποτέ η ώρα και στην Ψωροκώσταινα- για να απογειώσει πιθανή τους εμφάνιση. Τα κρίσιμα πάντως έρχονται λίγο πριν το τέλος.
Θεωρώ καίριας σημασίας τόσο το “Too Far Gone?” όσο και το “Room Of Mirrors”. Και πάλι αυτή η ανεβαστική διάθεση επικρατεί και στα δυο, με το μεν πιο «εύθυμο» τονικά και το δε πιο «πάνκικο» ρυθμικά σαν παραπομπή του κύριου riff. Είναι τρομερό ορεκτικό και τα δυο για το τέλος που έρχεται να φέρει μια πρωτιά καριέρας. Και μιλάμε για το “Inamorata” που πλέον είναι το μεγαλύτερο κομμάτι στην 42χρονη ιστορία των Metallica με διάρκεια πάνω από 11’. To “Inamorata” χωρίς καθόλου να ντρέπεται, είναι μια ωδή των Metallica στη συνολική επιρροή μισού και βάλε αιώνα των Black Sabbath αλλά και φιλικά προσκείμενα συγκροτημάτων, καθώς μέσα του θα βρείτε άνετα και τους Alice In Chains, Corrosion Of Conformity, Kyuss, όχι όμως με την πιο εναλλακτική αύρα των “Load”/”Reload” αλλά με το αποτέλεσμα να φωνάζει METAL από χιλιόμετρα μακριά. Τα γεμίσματα του Robert Trujillo που και στις εποχές της αβεβαιότητας, όλοι παραδέχονταν σαν παίκτη έχουν μεγάλη συμβολή στο δίσκο, ενώ τελευταίο θα αφήσω τον Kirk Hammett για συγκεκριμένο λόγο. Ο Kirk επιλέγει μια πιο διακριτική παρουσία με σόλο τα οποία θεωρητικά –ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ- μπορεί να παίξει ο καθένας. Δεν πάει για την υπερβολή, δεν πάει για το επιτηδευμένο ή το πραγματικά δύσκολο.
Κι εδώ μια παρένθεση επειδή όση λέζα έφαγε ο Lars δεκαετίες, τρώει ο Kirk εδώ και πολλά χρόνια. Τικ-τόκερς ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ, άτομα που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι μπορούν να ανέβουν σε μια σκηνή και να παίξουν αυτά τα κομμάτια μπροστά σε το λιγότερο 30-40-50 χιλιάδες κόσμου χωρίς να τα κάνουν πάνω τους και δη επί 40 χρόνια, βγαίνουν και λένε το μακρύ και το κοντό τους. ΡΕ ΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ; Άλλο να μην σας αρέσει σαν παίκτης –που όλοι με τα σόλο του κάποτε γίνατε μάγκες και ρίξατε γκόμενες- κι άλλο να αμφισβητείτε μια καριέρα δεκαετιών στο σύνολο της. Κάπου ώπα! Ο Kirk ποτέ δεν είπε ότι είναι ο καλύτερος παίκτης, άλλωστε τον πρόλαβε κι ο James ακόμα πιο πρόσφατα λέγοντας «η αλήθεια είναι ότι είμαστε μέτριοι παίκτες». Κι όμως ο Kirk μπαίνει όπου πρέπει, όσο πρέπει και προσφέρει έξτρα ευχαρίστηση στο τελευταίο αποτέλεσμα (αν τώρα την όλη πρόταση την κάνατε και εικόνα σεξουαλικά, σόρρυ, δε φταίω εγώ). Ο καθένας υπηρετεί το ρόλο του στη μπάντα, μα περισσότερο απ’ όλα το αδιαίρετο σύνολο. Οι Metallica ακούγονται σαν μια ενιαία, αδιάσπαστη και πιο αγαπημένη από ποτέ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ στο “72 Seasons” και είναι κάτι που είναι πολύ εμφανές σε όλα τα 77 λεπτά του.
Θέλετε και το καλύτερο για το τέλος; ΔΕΝ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! Ο δίσκος έχει διάρκεια δίσκου Tool και Dream Theater, τον άκουσα σχολαστικά, με κάθε ίντσα του είναι μου να προσπαθήσει να συγκρατήσει τα πάντα για να γραφτεί αυτή η δισκοκριτική και από την 1η φορά ΓΟΥΣΤΑΡΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. Και όσο περνάνε οι ακροάσεις γουστάρω περισσότερο. Όχι γιατί είναι Metallica, Slayer, Necroburburum και Necrotic Malformation αλλά γιατί είναι ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΜΟΡΦΟ ΑΛΜΠΟΥΜ! Οι Metallica που στο δίσκο σημειωτέον δεν έχουν κανένα εντυπωσιακό κομμάτι τύπου “Moth Into Flame”, “Spit Out The Bone”, “Halo On Fire” όπως ο προκάτοχος του “72 Seasons”, κι όμως ο δίσκος λειτουργεί σε όλα καλύτερα. Από το “72 Seasons” το μόνο που λείπει είναι ένα πολύ ταχύ και παικτικά δύσκολο κομμάτι για να πούμε ότι είναι ισάξιο του τελευταίου δίσκου των Megadeth. Όχι, το “72 Seasons” δεν είναι “The Sick…The Dying…And The Dead!” αλλά είναι ΕΥΚΟΛΑ ο καλύτερος δίσκος των Metallica μετά το 1991. Τόσο καλό που θα γράψω κάτι που δεν περίμενα ποτέ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ ΞΑΝΑ! Θέλω να φύγουν έτσι, με το “72 Seasons” με τελευταίο κεφάλαιο μιας θρυλικής καριέρας, με το κεφάλι ψηλά και με τον κόσμο γεμάτο χαμόγελα δίπλα τους.
Το “72 Seasons” είναι οι Metallica που τα βρήκαν με τον εαυτό τους, η νίκη τους απέναντι σε όσα τους κατέτρεχαν για δεκαετίες, η λύτρωση για πολλά χρόνια… φαγούρας, αμφισβήτησης και ταραχών και ο πιο ανέμελος δίσκος της ζωής τους.
Όχι κι άσχημα για «μέτριους» όπως λένε και οι ίδιοι παίκτες, έτσι;
Αυτή τη φορά ωστόσο νομίζω ότι ίσως να χαμογέλασε κι ο Cliff εκεί ψηλά!
FULL SPEED OR NOTHING, FULL SPEED OR NOTHING!
Υ.Γ. 1: Με έπιασε το παράπονο που βρήκανε τον εαυτό τους στα 60 τους κι όχι στα 40 τους. Φανταστείτε να είχαμε ενδιάμεσα 20 χρόνια με κυκλοφορίες τέτοιου επιπέδου.
Υ.Γ. 2: Ακούγοντας επανειλημμένα το δίσκος, συνειδητοποίησα πόσο μου λείπουν οι Slayer και ότι δε θα ακούσω ξανά δίσκο τους. Να εκτιμάτε τις μεγάλες μπάντες όσο είναι ακόμα ανάμεσα μας και να τις ευχαριστείτε που έκαναν τη ζωή μας συνολικά καλύτερη.
Βαθμολογία: 87/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Comments
