Ημερομηνία δημοσίευσης: 20 Ιανουαρίου 2017
Η jazz εισαγωγή του δίσκου (κυριολεκτικά και καθόλου μεταφορικά) θα ξεγελάσει και τους οπαδούς αλλά και όσους θα έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με το τρίτο άλμπουμ του Ολλανδικού συγκροτήματος, γρήγορα όμως οι καρδιές επανέρχονται στις θέσεις τους με το γνώριμο σαρωτικό ύφος τους.
Κι όμως, η εισαγωγή δεν είναι κάτι ξένο για το ύφος του συγκροτήματος, απλά δεν έχει ξαναεμφανιστεί σε τέτοια μορφή και μεμονωμένα, καθώς το συγκρότημα κινείται στο συμφωνικό black/death. Μπορεί να μην αγγίζει τους Carach Angren, διαθέτει όμως ένα αξιοπρεπές επίπεδο, κάτι που το καθιστά ένα αξιοπρεπές και ενδιαφέρον άκουσμα. Αυτό βέβαια σημαίνει πως όλα τα κλισέ του ήχου βρίσκονται και εδώ. Γκαζωμένες συνθέσεις ανακατεμένες με μελωδίες και συμφωνική μουσική, και ενίοτε κατεβάζουν κάπως την ταχύτητα.
Επίσης, το επίπεδο των συνθέσεων είναι αξιοπρεπώς υψηλό, δεν διαθέτει όμως κάποια υπέρβαση ή πειραματισμούς για να ξεφύγει από τα συνηθισμένα. Από την άλλη, σώζεται από το γεγονός πως το μεγαλύτερο ποσοστό των συγκροτημάτων σε αυτό το ήχο αρκείται στο να αντιγράφει ξεδιάντροπα και δε διαθέτει προσωπικότητα. Αυτό δε συμβαίνει με τους Ολλανδούς εδώ, καθώς μπορεί να μην πειραματίζονται και να παίζουν safe, δεν αντιγράφουν όμως ξεδιάντροπα ή εμφανέστατα, και διαθέτουν ένα δικό τους ύφος.
Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως έχουμε ένα τρομερό άλμπουμ εδώ, η δουλειά που έχει γίνει είναι αρκετά καλή και αξιοπρεπής. Το μόνο που τους κρατάει πίσω είναι η έλλειψη πειραματισμού και εξερεύνησης, με αποτέλεσμα να ακούγονται κοινότυποι, καμουφλάροντας όμως καλά τις επιρροές τους. Θα ήθελα όμως να τους δω να δοκιμάζουν το κάτι παραπάνω.
Βαθμολογία: 69/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
