Συντάκτης: Γεωργία Λαδοπούλου
Η τελευταία φορά που ακούσαμε από τoν Mizmor ήταν ως μέρος μιας, θα λέγαμε αναπάντεχης συνεργασίας με τους Thou στο περσινό εξαιρετικό “Myopia”, ένα επικό sludge/blackened doom δείγμα, που προσωπικά ήταν στους 5 καλύτερους δίσκους για το 2022 . Παρ’όλ’αυτά, η αλήθεια είναι πως έμοιαζε περισσότερο με μια κυκλοφορία Thou με φιλική συμμετοχή από το Mizmor. Ωστόσο, το γεγονός ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα έχουμε νέα προσωπική κυκλοφορία, είναι κάτι εξίσου ευχάριστο.
Ο ήχος του Mizmor ήταν πάντα υπέροχα εκλεκτικός, πηγαίνοντας από το black metal, στο doom, drone, sludge, ακόμα και folk με σχετική ευκολία. Το “Prosaic” ακολουθεί αυτή την πεπατημένη διαδρομή, αλλά το άμεσο πράγμα που φαίνεται να ξεχωρίζει είναι ότι αυτός ο δίσκος ακούγεται αμέσως να είναι πιο χαλαρός από τους προηγούμενους. Σίγουρα θα το λέγαμε πιο προσβάσιμο, αλλά χωρίς αυτό να του αφαιρεί πόντους από το πόσο σκληρό ή αβυσσαλέα μουντό είναι το αποτέλεσμα. Παρά μόνο δίνει στη μουσική ίσως περισσότερο χώρο να “αναπνεύσει” και εμμέσως στον ίδιο τον καλλιτέχνη να απλωθεί. Αυτό επιτυγχάνεται με μία πιο οργανική παραγωγή, όπου είναι ελαφρώς χαμηλωμένα τα drums, που ενώ υπό άλλες συνθήκες αυτό θα λειτουργούσε κατά, εδώ επιτυγχάνεται να μην φτάσει την υπερβολή.
Άλλο ένα στοιχείο που ξεχωρίζει και κάνει το “Prosaic” πιο εύκολα προσεγγίσιμο, είναι η ακουστική κιθάρα που απαντάται σε πολλά σημεία σε όλη τη διάρκεια του. Ειδικά στο "No Place To Arrive", το οποίο παραπέμπει σε μεσαιωνικές μελωδίες χάρη στην ακουστική κιθάρα, αυτή λειτουργεί καταλυτικά πριν το ξέσπασμα του κομματιού στις, γενικότερα, γνωστές κραυγές και λυσσαλέες συνθέσεις. Και ίσως και αυτό είναι το μοναδικό στοιχείο που μετριάζει την όποια επιθετικότητα του δίσκου, αφού δε θα ακούσουμε ούτε καθαρά φωνητικά από τον ίδιο. Θα ακούσουμε λίγο spoken word Απλά στο “Anything But” και τίποτα παραπάνω.
Το “Prosaic” είναι ένας δίσκος που υποδεικνύει εξαιρετική μουσικότητα και καλοφτιαγμένα κομμάτια από τον Mizmor, ο οποίος δεν έχει συμβιβαστεί και ποτέ με κάτι λιγότερο. Σαν σύνολο, το καινούριο δισκογραφικό βήμα του καλλιτέχνη είναι σίγουρα ένα που έχει μετρημένη φαντασία και πρωτοτυπία, όση δηλαδή χρειάζεται, ενώ εξακολουθεί να είναι αναμφισβήτητα κομμάτι της ταυτότητας του Mizmor, πράγμα που μας έλειψε ίσως στο “Myopia”. Σε μεγάλο μέρος του ήχου του, ο δίσκος είναι ζωντανός και φαίνεται να είναι κάτι στο οποίο θα επιστρέφουμε συχνά και πρόθυμα για ακροάσεις. Ίσως και πιο πολύ από τους υπόλοιπους δίσκους του.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
