Συντάκτης: Άγγελος Χατζηγιάννης
Ένας δίσκος που καταπολεμά τη σκοτεινιά με απλοϊκότητα και ατμοσφαιρικότητα.
Όσοι παρακολουθείτε έστω και αμυδρά τις κριτικές μου στο site θα παρατηρήσετε ένα μοτίβο στις μουσικές μου προτιμήσεις: πέρα από την αστείρευτή μου αγάπη για το heavy/power και τη μαγεία της prog, στη συνέχεια εμφανίζονται ορισμένες επιλογές, που αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητα μου στην πραγματική ζωή. Όσοι λοιπόν με παρακολουθούν γνωρίζουν την αμέριστη λατρεία που τρέφω για μελαγχολικές, ατμοσφαιρικές μελωδίες και την μινιμαλιστική απλοϊκότητα στα μουσικά κομμάτια. Εσείς λοιπόν που με διαβάζετε, ένα συγκεκριμένο είδος θα πρέπει να σας έρχεται κατά νου: post rock.
Η αποδομημένη μορφή των post rock ασμάτων, τα οποία περιορίζονται σε απλοϊκές, επαναλαμβανόμενες μελωδίες και κατά κύριο λόγο σε απουσία φωνητικών είναι το απόσταγμα της φράσης "Less is more" και ένα από τα πιο προσφιλή μου είδη στη μουσική. Κατά καιρούς πιάνω τον εαυτό μου να χάνομαι στην ομορφιά καλλιτεχνών όπως οι pg.lost, οι God Is An Astronaut -και πολλών άλλων φυσικά-, αλλά ένα συγκεκριμένο σχήμα τσεκαρει όλα τα κουτάκια, που εκφράζουν την ψυχοσύνθεση μου.
Οι Mono είναι ένα από τα πιο καινοτόμα συγκροτήματα στην ιστορία της post rock, επιστρατεύοντας κάτι που κανείς δεν έχει καταφέρει να μιμηθεί με τέτοια επιτυχία ως τώρα: τη χρήση οργάνων κλασσικής ορχήστρας. Οι νεοκλασικές επιρροές και η ανορθόδοξη προσέγγιση στη δομή των τραγουδιών τους οδηγούν την τετράδα από την Ιαπωνία στο να παραμένει πολυγραφότατη εδώ και 20 και πλέον χρόνια, με το φετινό τους άλμπουμ "Oath" να είναι το ενδέκατο κατά σειρά πόνημά τους.
Η χρήση επαναλαμβανόμενων θεμάτων, τα οποία εναρμονίζονται ιδανικά μεταξύ συνθέσεων και η έντονη παρουσία των κλασσικών μουσικών οργάνων δημιουργεί ακόμα ένα ξεχωριστό ηχόχρωμα, που μόνο οι Ιάπωνες μπορούν να συνθέσουν κατά αυτόν τον τρόπο. Η "χλιαρή" έναρξη με το ομότιτλο κομμάτι ανάμεσα από το δίπολο των "Us, Then" και "Then, Us" εισάγει το κύριο θέμα του δίσκου που, όπως μαρτυρά και το εξώφυλλο, είναι η αγάπη και η τρυφερότητα.
Η συνέχεια ωστόσο ανεβάζει γρήγορα στροφές, με τα "Reflection" και "Hear The Wind Sing" να αποτελούν τις πιο ισχυρές συνθέσεις του δίσκου, με το πρώτο μάλιστα να είναι από τα καλύτερα δείγματα, που μας έχουν χαρίσει οι Mono τα τελευταία χρόνια. Σε ένα αισιόδοξο κλίμα, το οποίο διανθίζεται διαρκώς από την πολύχρωμη παλέτα χρωμάτων των ταλαντούχων Ασιατών, το "Oath" διηγείται μόνο με ήχους και εικόνες μια γοητευτική ιστορία αγάπης που καταπολεμά το σκοτάδι και υπερνικά την αρνητικότητα. Αυτή ωστόσο, είναι η ερμηνεία που δίνει ένας ονειροπόλος όπως εγώ, ο οποίος έχει εμβαθύνει στη μαγεία της post rock, και δεν παύει να γοητεύεται ποτέ από τις καθαρτικές και ταξιδιάρικες μελωδίες, που μπορεί να προσφέρει αυτό το παραγνωρισμένο είδος μουσικής.
Το υπέροχο πράγμα που συμβαίνει με δίσκους όπως το "Oath", είναι ότι κάθε διαφορετική ακρόαση επιφέρει και διαφορετικό αποτέλεσμα, συνεπώς η γνώμη μου μπορεί να αλλάξει σε μια μελλοντική ακρόαση. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για όλους εσάς που θα δώσετε μία ευκαιρία στο νέο πόνημα των Ιαπώνων, είναι ένας δίσκος που θα διεγείρει τις αισθήσεις σας και θα σας ανταμείψει ανάλογα με την προσοχή, που θα του αφιερώσετε.
Βαθμολογία: 67/100
Για το Rock Οverdose,
Άγγελος Χατζηγιάννης
