“Epsilon Zeta companion”
Επτά μήνες μετά την κυκλοφορία του "Epsilon Aurigae", οι Γάλλοι κυκλοφορούν το δεύτερο μέρος του, όπως τονίζουν οι ίδιοι, το οποίο κινείται στο ίδιο ύφος μουσικά και στιχουργικά. Και γιατί δεν τα κυκλοφόρησαν μαζί σαν διπλό άλμπουμ θα αναρωτιέστε. Ε, προφανώς, γιατί στο χώρο του funeral doom, το οποίο εδώ μουσικά εφάπτεται με το πάλαι ποτέ ατμοσφαιρικό doom/death, μια κυκλοφορία ενενήντα λεπτών θα ήταν too much. Θα μου πείτε, υπάρχει το εκπληκτικό πρόσφατο παράδειγμα των Swallow The Sun. Ναι, αλλά εκείνοι είχαν διαφορετικό ύφος σε καθένα από τα τρία cd που βγήκαν πακέτο, ενώ εδώ πρόκειται για δουλειές στο ίδιο ύφος, όπου η μία συμπληρώνει την άλλη.
Όπως και στο προηγούμενο, έτσι κι εδώ, το tracklist είναι η χαρά του ψυχαναγκαστικού! 3 κομμάτια που διαρκούν ακριβώς 15 λεπτά το καθένα! Και όπως είπαμε, το ύφος παραμένει ίδιο, με ορισμένα progressive στοιχεία να μπολιάζονται στον βαρύ, αργόσυρτο και ατμοσφαιρικό ήχο. Εξάλλου, πρόκειται για δύο άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν μαζί. Γι’ αυτό και περιλαμβάνουν τόσα πολλά κοινά στοιχεία στη μουσική και στο concept.
Όπως αναφέραμε, η βάση μουσικά είναι το funeral doom, αλλά δε μένουν εκεί. Ο ρυθμός των κομματιών είναι πιο γρήγορος από το μέσο funeral doom σχήμα, κάτι που τους κάνει προσιτούς σε πιο συμβατικά ακροατήρια. Τα πλήκτρα διαθέτουν μια αστρική αίσθηση και σε συνδυασμό με τις κιθάρες δημιουργούν μια ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα σε απειλητικό ύφος. Η αστρική αίσθηση που γίνεται προσπάθεια να δωθεί στο δίσκο είναι και ο λόγος που ο δίσκος ακροβατεί συνεχώς μεταξύ funeral doom και doom/death, διότι αν οι ταχύτητες ήταν αργές στα πρότυπα του funeral doom, ή αν υπήρχαν έντονα death ξεσπάσματα, θα χανόταν πλήρως αυτή η αίσθηση.
Ένα ενδιαφέρον άλμπουμ από όλες τις απόψεις, είτε μουσικά, είτε στιχουργικά, καθώς το ένα συμπληρώνει το άλλο, κάτι που ισχύει και με το προηγούμενο δίσκο του σχήματος. Οι progressive προσθήκες και τα ambient περάσματα προσθέτουν βάθος στο άκουσμα των μακρόσυρτων κομματιών. Και το κυριότερο, τα κομμάτια ούτε μελώνουν υπερβολικά, αλλά ούτε και αγριεύουν έντονα. Το feeling παραμένει σταθερό σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Για όσους δεν αντέχουν τις πολύ χαμηλές ταχύτητες του funeral doom και για όσους δεν αντέχουν τα βίαια ξεσπάσματα στο doom/death, θα έλεγα πως πρόκειται για τον ιδανικό δίσκο για ακρόαση.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος