Ημερομηνία δημοσίευσης: 12 Νοεμβρίου 2018
Οι Βρετανοί Monuments έκαναν την εμφάνισή τους στη μουσική σκηνή πριν λίγα χρόνια με τον πρώτο τους δίσκο “Gnosis”, ο οποίος έκανε και ιδιαίτερη αίσθηση. Με την κυκλοφορία του δεύτερου δίσκου τους, τα πράγματα έγιναν ακόμη καλύτερα και οι Monuments συγκρίνονταν πλέον με συγκροτήματα όπως οι Tesseract και οι Periphery, ακόμα και με τους Meshuggah, δεδομένων συγκεκριμένων riffs τα οποία θύμιζαν κατά πολύ τις επιρροές και το στιλ τις εν λόγω μπάντας. Από ένα τέτοιο συγκρότημα, λοιπόν, θα περίμενε κανείς πολλά στον τρίτο –και πάντα πιο κρίσιμο- δίσκο του, εάν συλλογιστούμε το πόσο αξιομνημόνευτοι ήταν, επίσης, οι δύο πρώτοι.
Το “Phronesis”, ήρθε στις αρχές του Οκτωβρίου για να μας συστήσει τους “καινούριους” Monuments. Σαν πρώτη γεύση, το “Phronesis”, είναι αρκετά απολαυστικό και ευκολοχώνευτο από τα πρώτα κιόλας ακούσματα, αλλά δε θυμίζει τους Monuments που έχουμε γνωρίσει μέχρι στιγμής, αλλά μία αποδυναμωμένη εκδοχή τους. Φυσικά και δεν είναι λάθος για ένα συγκρότημα να καλμάρει και να δοκιμάσει εναλλακτικές διόδους στις συνθέσεις του. Όμως, αυτό μπορεί να γίνει κάλλιστα με τη μαεστρία που χαρακτηρίζει την εκάστοτε μπάντα, χωρίς να χαθεί το ποιόν της και αυτό που την κάνει ξεχωριστή. Εκεί είναι, λοιπόν, που το “Phronesis” υστερεί.
Στο δίσκο δεν υπάρχει κομμάτι που να μπερδεύει τον ακροατή ή να μην ακούγεται εύκολα και γενικά να κάνει την ακρόασή από την αρχή μέχρι το τέλος του δύσκολη. Ίσα ίσα η εναλλαγή των κομματιών γίνεται αβίαστα. Όμως, λείπει ο προβληματισμός και η ανάγκη να επιστρέψεις πίσω σε κάποιο κομμάτι ώστε να αποφασίσεις αν τελικά σου αρέσει ή όχι, πράγμα που εξαλείφει την πιθανότητα οποιαδήποτε τριβής με τον καινούριο δίσκο, στο σημείο που δεν είναι αξιομνημόνευτος. Εκεί είναι που απαντάται και η δυσκολία του “Phronesis”. Στο ότι πρέπει να χιλιοακουστεί για να μάθει κανείς να ξεχωρίζει τα κομμάτια μεταξύ τους χωρίς να τα μπερδεύει, όπως επίσης να “κολλήσει” κανείς με κάποιο κομμάτι.
Υπάρχουν μικρές στιγμές στο “Phronesis” που ίσως σε βάθος χρόνου κάνουν τη διαφορά, αλλά χάνονται στη σκιά της μετριότητάς του στο σύνολο. Ομολογώ πως ο δίσκος αυτός με δίχασε πολύ, ιδιαίτερα σε μία περίοδο που στο ύφος της μουσικής που αντιπροσωπεύουν οι Monuments, δεν υπάρχει κάτι καλό εδώ και μήνες και όλοι κρεμόμαστε από τους Periphery για να πάρουμε ανάσα. Απ’ ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε να περιμένουμε τους Periphery.
Βαθμολογία: 58/100
Για το Rockoverdose.gr
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
