Ημερομηνία δημοσίευσης: 8 Δεκεμβρίου 2017
Δε θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο οπαδό του power/thrash, με την έννοια ότι δεν αγαπάω αυτό το ιδίωμα τόσο πολύ ώστε να ψάχνω τα πάντα σε αυτό, ακόμα και στα πιο άπατα βάθη του underground, όπως κάνω σε άλλα είδη που αγαπάω περισσότερο. Αυτό δε σημαίνει όμως πως δε μπορώ να ξεχωρίσω, να εκτιμήσω και να απολαύσω έναν ποιοτικό δίσκο του είδους, και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, αν και σπάνια βρίσκεις πια δουλειές από πρωτοεμφανιζόμενα συγκροτήματα, και το είδος το συντηρούν τα μεγάλα ονόματα.
Αυτό το δεδομένο έρχονται να ανατρέψουν οι Monnlight Prophecy από την Πενσυλβανία. Αυτό που άκουσα, πέφτοντας τυχαία πάνω τους, ήταν μια έκρηξη καύλας, όρεξης, πάθους, ενέργειας, και όλα αυτά συνοδευόμενα από συνθέσεις εκρηκτικές που εκρήγνυνται συνεχόμενα και ασταμάτητα. Τα τραγούδια χτίζονται με ασταμάτητο riffing, το ένα πάνω στο άλλο, μαζί με πολλές δόσεις μελετημένου και όχι άσκοπου και αυνανιστικού shredding, δημιουργούν αυτό το αίσθημα της πόρωσης και της ασταμάτητης επιθυμίας της κεφαλής για ασταμάτητο windmill. Γρήγορο και ταυτόχρονα σοβαρό, απλό και ταυτόχρονα γεμάτο solos, αποτελεί έναν τρομερό συνδυασμό χαρακτηριστικών, τα οποία οδηγούν σε ένα απολύτως εκρηκτικό αποτέλεσμα.
Βέβαια, για να μην κάνουμε και τα στραβά μάτια, υπάρχουν και κάνα δύο ελαττωματάκια που εμποδίζουν το δίσκο να αγγίξει την τελειότητα. 5 από τα 10 κομμάτια του δίσκου είναι instrumental, κι αυτό από μόνο του δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς ναι μεν έχουν δώσει βάρος στη shredding όψη της μουσικής τους, αλλά όπως είχαμε προαναφέρει, αυτό γίνεται στοχευμένα και με νόημα, και όχι ατάκτως ριγμένα, κάτι που πάντα έχει ως αποτέλεσμα να προκαλέσει σύγχυση στις συνθέσεις και έχει ως συνέπεια στην κούραση του ακροατή. Αλλά όταν αυτά τα instrumental κατεβάζουν ταχύτητα και απογυμνώνουν τη σύνθεση στον πυρήνα της, η μουσική χάνει τη δυναμική της και το momentum της. Υπάρχει και μη instrumental κομμάτι που βγάζει την πρίζα και κατεβάζει ταχύτητες, μόνο που εκείνο χτίζει ένα υπέροχο hype χάρη στα γεμάτα συναίσθημα (όπως και σε όλο το δίσκο) φωνητικά, κάτι που δίνει μιαν άλλη χροιά και η απουσία τους είναι αισθητή στα ανάλογα instrumental κομμάτια.
Εν πάση περιπτώσει όμως, σε ένα τόσο δυναμικό και χορταστικό ντεμπούτο, συγχωρούνται τέτοια λάθη απειρίας. Η ουσία είναι ότι η μουσική τους και η συνθετική και εκτελεστική ικανότητά τους, καθώς και το πάθος τους, μπορεί να πείσει τον οποιοδήποτε δύσπιστο πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα το οποίο δεν έχει απλά τις ικανότητες και τις δυνατότητες να ξεχωρίσει, αλλά έχει και την ποιότητα να φτάσει πολύ ψηλά αν το θελήσει. Τολμώ να πω μάλιστα πως ίσως αποτελεί τον πιο καυλωτικό δίσκο στο είδους του τα τελευταία χρόνια, και πολλά μεγαθήρια του χώρου θα έπρεπε να πάρουν παραδείγματα πάθους από αυτούς εδώ τους κύριους.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
