Ημερομηνία δημοσίευσης: 15 Δεκεμβρίου 2016
Αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Σήμερα γνώρισα τον καινούργιο δίσκο των Morlok Von Grimorog. Το όνομά του ήταν "Flippity Fuckity Doo". Ναι ξέρω, είναι λίγο περίεργο ως όνομα, αλλά πριν αποφασίσω να βγω μαζί του έψαξα το προφίλ του στο Facebook και είδα ότι είναι Αμερικάνος, με το είδος του να ανήκει στο Progressive Horror Metal, και με φωνητικά να είναι στο στυλ του King Diamond και του Rob Halford. Έτσι, παρόλο τον αρχικό μου δισταγμό, πήρα την απόφαση και του είπα ότι δέχομαι να βγούμε.
Συναντηθήκαμε αργά το βράδυ και με πήγε σε ένα περίεργο εστιατόριο, το οποίο ήταν αρκετά υποφωτισμένο, αλλά αυτό του έδινε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα. Εκεί, λοιπόν, τον άκουγα με τις ώρες. Πρέπει να σου πω ότι είμαι λίγο μπερδεμένη. Από τη μία έλεγε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά από την άλλη μιλούσε λίγο μπερδεμένα, λίγο εκτός τόπου. Όταν άρχισε να μιλάει, η πρώτη μου εντύπωση δεν ήταν η καλύτερη. Φαινόταν ότι δεν είχε γίνει πολύ καλή δουλειά στην παραγωγή, τα φωνητικά, δηλαδή, δεν ήταν τόσο δεμένα με τη μουσική. Ακουγόντουσαν λες και ήταν ένα ξένο στοιχείο, το οποίο μάλιστα υπερκάλυπτε και την ίδια του τη μουσική.
Η μουσική του, δεν μπορώ να πω, είχε κάποιες ωραίες ιδέες. Είχε και γεμάτα riffs, ήταν και ξεσηκωτική σε αρκετά σημεία, είχε πολύ ωραία solo και πολλές φορές γινόταν και μελωδική. Όμως, με την παραγωγή που είχε η μουσική ακουγόταν αρκετά συγκεχυμένη όταν σύμπιπτε με τα φωνητικά. Όταν ήταν μόνη της τα πράγματα ήταν πιο ενδιαφέροντα. Βέβαια, δεν θα σου κρύψω ότι σε αρκετά μέρη ο δίσκος έτεινε να ήταν λίγο φλύαρος, αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον έβρισκα εκεί το χρόνο να τσεκάρω τα μηνύματά μου στο whatsapp.
Εκεί όμως που είχε την αμέριστη προσοχή μου ήταν στα πιο horror σημεία του. Αααχ, έπρεπε να τον ακούσεις να μιλάει εκεί. Ήταν εξαιρετικός. Πανέμορφη ατμόσφαιρα, που γινόταν ακόμα πιο έντονη με τη χρήση πιάνου και κάποιων ηλεκτρονικών εφέ, αλλά και με πιο επιβλητικά και βαθιά φωνητικά. Λες και άκουγα soundtrack ταινίας του Dario Argento.
Εδώ πρέπει να σου πω, ημερολόγιο μου, ότι σε κάποιες στιγμές η μουσική του λάμβανε κάποιες πιο progressive προεκτάσεις, αλλά όχι και πολλά πράγματα, μη νομίζεις. Το κύριο στοιχείο του ήταν εκείνο του κλασσικού metal, με μια horror αισθητική.
Κρίμα ρε γαμώτο. Αν είχε δοθεί η κατάλληλη προσοχή στην παραγωγή, θα σου μιλούσα τώρα για έναν εξαιρετικό δίσκο. Είχε καλές ιδέες και στη μουσική και στον τρόπο που χρησιμοποιούσε τα φωνητικά και όντως σε κάποιες στιγμές μου ήρθε ο King Diamond στο μυαλό. Αλλά δυστυχώς, έπεσε στην παγίδα της κακής παραγωγής. Τα πιο ατμοσφαιρικά και horror σημεία του ήταν όντως φοβερά, αλλά δεν στάθηκαν αρκετά να σώσουν την κατάσταση.
Αν με ξαναπάρει τηλέφωνο, θα το σκεφτώ αν θα το σηκώσω. Ίσως να του ξανάδινα μία ακόμα ευκαιρία, αλλά δεν νομίζω να αλλάξω γνώμη. Κρίμα...
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
