Συντάκτης: Άγγελος Κατσούρας
34 χρόνια ιστορίας, 15 άλμπουμ, 7 ΕΡ, 8 compilations και 2 live albums. Αυτά είναι μόνο ένα μέρος από τα αμέτρητα που έχουν προσφέρει οι My Dying Bride στους πιστούς οπαδούς τους μέσα στις δεκαετίες. Αυτά που τουλάχιστον φαίνονται και περιγράφονται. Γιατί άντε τώρα να μπεις σε διαδικασία να αναφέρεις και να προσπαθήσεις να εκτιμήσεις και αναλύσεις τι έχει σημάνει αυτό το συγκρότημα για όλους εκεί έξω. Με την στάση τους, με την τιμιότητα τους, με την ποιότητα τους που δεν έχει φθίνει μία στιγμή σε 34 χρόνια, με τα κεφάλια τους ψηλά και τα βλέμματα πεντακάθαρα, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς ίντριγκες για να τραβήξουν την προσοχή, ανεβαίνοντας μοναχικό ανηφορικό δρόμο κάθε φορά και κατακτώντας κορυφές που μόνο οι ίδιοι τόλμησαν να προσεγγίσουν. Καθισμένοι σε ένα θρόνο ανιδιοτέλειας που κανένας δεν τόλμησε να σφετεριστεί και με γνώμονα πάντα τη διαφορετικότητα τους και την μηδενική παραχώρηση των αξιών που τους πρεσβεύουν μέσα στα χρόνια, οι Άγγλοι doomsters από το Halifax λάμπουν ακόμα παρά την απουσία φωτός στη μουσική τους ως μία από τις τρεις υπερδυνάμεις που καθιέρωσαν τον doom/death ήχο στις αρχές των ‘90s δίπλα στους Paradise Lost και Anathema και ως οι μόνοι με παντοτινή δισκογραφική σταθερότητα.
Μπορεί πλέον να μην κυκλοφορούν το ίδιο συχνά άλμπουμ όπως παλιά, αλλά ακόμα και τότε, είχαν την προσέγγιση του να βγάζουν ένα νέο δίσκο μόνο όταν είχαν να πουν κάτι νέο. Το 15ο τους όπως αναφέραμε άλμπουμ ονομάζεται “A Mortal Binding” και έρχεται 4 χρόνια μετά το άμεσης και κοινής αποδοχής “The Ghost Of Orion”, το οποίο ερχόταν με τη σειρά του 5 χρόνια μετά το επίσης κορυφαίο “Feel The Misery”. Αισθάνομαι ότι ο νέος δίσκος των My Dying Bride ολοκληρώνει μία τρόπον τινά τριλογία, όπου έχουν καταφέρει να τέμνουν την ιστορία τους σε βάθος χρόνου και να διατηρούν τόσο πολύ ψηλά και το επίπεδο έμπνευσης τους αλλά και το μοναδικό τους ήχο χωρίς να αναμασάνε την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν τους. Όσοι αγαπάτε πολύ το συγκρότημα ξέρετε τι μεσολάβησε πριν βγει ο προηγούμενος δίσκος, κι έκτοτε έχουν αλλάξει πολλά στη θεώρηση των Βρετανών ηρώων μας. Πλέον οι δίσκοι τους ακούγονται όσο ποτέ ως Κάθαρση και σημασία έχει μόνο η λύτρωση μέσα από αυτούς σε κάθε δοθείσα ευκαιρία. Έτσι συμβαίνει και με το “A Mortal Binding”, το οποίο για κάποιο λόγο, είχε διαρρεύσει μάλιστα ως υλικό αρκετά πριν την κυκλοφορία του, συνεπώς όλοι το έχετε ακούσει καλώς ή κακώς.
Αυτό που ξεχωρίζει άμεσα στο 15ο πόνημα των My Dying Bride είναι ο συνδυασμός με τον οποίο προσπαθούν πιο άμεσα να σε βάλουν στην όλη ατμόσφαιρα τους, καλή ώρα με το εναρκτήριο “Her Dominion” και τα τρομερά ρυθμικά του κατεβάσματα, δε γίνεται να μην κολλήσει ο εγκέφαλος κατευθείαν στο συγκεκριμένο σημείο, όπως και σε όλα τα αντίστοιχα στο δίσκο που έχουν να μας προσφέρουν. Ο δίσκος είναι γεμάτος από φοβερά riffs που επαναλαμβάνονται στο γνώριμο αργό προς Mid – tempo μοτίβο τους, με την γνωστή θλιμάρα που τους διακατέχει, αλλά χωρίς να ακούγεται τυρένιο και χωρίς να υπάρχει πάσα αμφιβολία για το αληθές των προθέσεων τους. Τα δυο βίντεο που μας έχουν χαρίσει μέχρι στιγμής, για το “Thornwyck Hymn” το οποίο ως αρχικό δείγμα σκόρπισε μεγάλη χαρά στον κόσμο –όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται αυτό με τη μουσική τους- και μετέπειτα με το “The 2nd Of Three Bells”, μας έδειχναν σε πόσο σωστή κατεύθυνση κινούνται οι My Dying Bride. Τα δυο αυτά κομμάτια είναι καίρια στη ροή του δίσκου, ευκολομνημόνευτα χωρίς να είναι εμπορικά και ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα τους, με τόσο πολύ μεγάλη ματαδοτικότητα. Θα τολμήσω να πω ότι είναι το πιο ευθύ ηχητικά υλικό από το 1996.
Το “Like Gods Of The Sun” που κυκλοφόρησε τότε ήταν ένας δίσκος που σε αντίθεση με την τάση της εποχής, είδε τους Βρετανούς να βαραίνουν τον ήχο τους και να είναι πιο ερωτικοί από ποτέ ηχητικά. Εδώ έχουμε μία ατμόσφαιρα που η βαρύτητα παραπέμπει ξεκάθαρα σε πιο ακραίες καταστάσεις, με τον εμβληματικό Aaron Stainthorpe να μοιράζει τα φωνητικά σε καθαρά και ακραία πανεύστοχα όπου χρειάζεται, τον διόσκουρο του Andrew Craighan να οδηγεί τα κομμάτια και τον για πρώτη φορά σε ηχογράφηση δίσκου κιθαρίστα Neil Blanchett να σιγοντάρει τους δυο παλιούς. O Shaun MacGowan σε πλήκτρα και βιολί γεμίζει στιγμές που μας πάνε συνεχώς στο ένδοξο παρελθόν, το βιολί των My Dying Bride γενικά έχει ορίσει συνειδήσεις, ενώ στο πλάί της Lena Abé στο μπάσο, έχουμε τον νέο παλιό ντράμερ Dan Mullins που πήρε τη θέση του αγαπητού Jeff Singer και δεν έχει ανοίξει μύτη. Στα σχεδόν 55’ διάρκειας του και με μόλις 7 κομμάτια, το σεξτέτο καταφέρνει να σε κρατάει δέσμιο του με κάθε κομμάτι, κι αν ας πούμε το “Unthroned Creed” είναι ένας τέλειος τρόπος να κλείσει το πρώτο μισό, φανταστείτε τι ισχύει για το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου “The Apocalypticist”, όπου ο ήχος τους απλώνεται σε όλο το μεγαλείο.
Σε κάθε κομμάτι του “A Mortal Binding” μεγαλώνει όλο και περισσότερο το συναίσθημα της πληρότητας που σου προσφέρει σαν σύνολο και κορυφώνεται στο τελικό δίδυμο του δίσκου αρχικά με το “A Starving Heart” και στο τέλος με το “Crushed Embers”, όπου κοιτάζοντας και το εξώφυλλο, νιώθεις ότι σου παραδίδεται το κλειδί για να εισέλθεις στην κλειδαρότρυπα του ραγισμένου καθρέφτη, έτσι ώστε να ανακαλύψεις ένα νέο κόσμο χωρίς φόβο και με όπλο την ψυχική ανάταση που σου προσφέρει ο δίσκος, έστω και μέσα από το αργό και απαισιόδοξο τέμπο του. Το “A Mortal Binding” είναι για μένα ο καλύτερος, πληρέστερος και πλέον απαραίτητος δίσκος των My Dying Bride τα τελευταία 20 χρόνια, από την εποχή του μνημειώδους “Songs Of Darkness, Words Of Light” το 2004. Αυτό πιστεύω ότι λέει πολλά όχι μόνο για την ποιότητα του ειδικά, αλλά και το τι κυκλοφορίες ξεπέρασε ενδιάμεσα γενικά. Η ευθύτητα τους σε σημεία, το εκφραστικό πεδίο που έχει την ίδια βάση αλλά εξελίσσεται όσο μπορεί με νέα στοιχεία όπου πρέπει και φυσικά το ξεχωριστό άγγιγμα τους με ότι έχουν καταπιαστεί, οδηγεί το συγκρότημα για άλλη μία φορά σε ασφαλή νερά, παρά τις κυματικές ταραχές που προκαλεί το εύρος του μεγέθους τους μέσα στα χρόνια.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
My Dying Bride
A Mortal Binding
Label: Nuclear Blast Records
Release Date: 19 April 2024
Comments
