Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Λένε πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Οι My Dying Bride και προσωπικά ο Aaron Stainthorpe πέρασαν δύσκολες καταστάσεις. Η μάχη της κόρης του τραγουδιστή με τον καρκίνο ήταν ιδιαίτερα επίπονη, της άφησε αρκετά προβλήματα υγείας και κινητικότητας, αλλά ευτυχώς η μικρούλα έχει γλιτώσει. Ασφαλώς όλα αυτά δεν άφησαν ανεπηρέαστους και τους πρωτοπόρους της βρετανικής, μίζερης doom/death σκηνής, καθώς είχαν μπει στον πάγο με το μέλλον τους αβέβαιο. Ο Aaron όμως είναι γάτα με πέταλα και πανέξυπνος άνθρωπος και μουσικός. Όλο τον πόνο, τη μελαγχολία, τη θλίψη, την οργή και την απαισιοδοξία για τον αγώνα της κόρης του, την μετουσίωσε σε ιδέες, ήχους και μουσική. Η έμπνευσή του αυτή, αποτυπώνεται σε οκτώ συνθέσεις με τον γενικό τίτλο “The Ghost Οf Orion”.
Ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, από την πρώτη κιόλας ακρόαση καταλαβαίνει κανείς ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι σπουδαίο. Όχι απλά καλό, αλλά πραγματικά σπουδαίο είναι το νέο άλμπουμ των Εγγλέζων. Μαζί με τα “Songs Of Darkness, Words Of Light” και “For Lies I Sire”, θα το τοποθετούσα στα αγαπημένα μου έργα των My Dying Bride από την αρχή του νέου αιώνα μέχρι σήμερα. Δε θα πω στα καλύτερα, είναι πολύ υποκειμενικό, αν και ο προκάτοχός του, το “Feel The Misery”, με είχε αφήσει κάπως αδιάφορο, παγωμένο θα έλεγα, παρότι περιέχει το εξαιρετικό “And My Father Left Forever”. Άρα, το “The Ghost Οf Orion” ξεκινά με το πλεονέκτημα ότι διαδέχεται το δίσκο που προανέφερα και όχι το “A Map Of All Our Failures” για παράδειγμα.
Είναι όμως το νέο πόνημα των Βρετανών, όντως τόσο καλό; Γιατί ξεχωρίζει; Φαινομενικά, οι My Dying Bride βασίζονται στο αγαπημένο τους doom/gothic metal, αυτό το μελωδικό, βασανιστικό ύφος που τους έκανε αγαπητούς. Φυσικά δε λείπουν τα γνωστά death ουρλιαχτά του Aaron, κυρίως στα ρεφρέν όπου κρίνεται απαραίτητο για να δένουν με τα καθαρά του φωνητικά. Οι συνθέσεις είναι πιο άμεσες, ακούγονται πιο εύκολα, είναι γενικά ένα πιο «φιλικό» άλμπουμ το “The Ghost Οf Orion”. Περιέχει εξαιρετικά riff, σπουδαία κομμάτια σαν τα “Your Broken Shore” και “Tired Of Tears”, ένα έπος 10:31 λεπτών όπως το “The Old Earth” κι ένα από τα καλύτερα κομμάτια (τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά) που γράψανε οι Άγγλοι τα τελευταία δέκα, και βάλε χρόνια, το “The Solace”. Εδώ θα συναντήσουμε και τη γνωστή Lindy-Fay Hella των Wardruna, η οποία αναλαμβάνει την πλήρη οργάνωση-διευθέτηση των φωνητικών, κάνοντας το κομμάτι κιόλας αγαπημένο, χωρίς να ξεπερνά καν τα έξι λεπτά (είναι το τρίτο μικρότερο σε διάρκεια).
άθε νότα είναι κάτι ειλικρινές στο “The Ghost Οf Orion”, είτε βγαίνει από την κιθάρα του Andrew Craighan, το μπάσο της Lena Abé, το βιολί ή τα πλήκτρα του Shaun MacGowan, ακόμα και το cello της Jo Quail, η οποία, όχι μόνο παίζει, αλλά και συνέθεσε τα μέρη της. Θρήνος κι εξομολόγηση, κατάθεση ψυχής από τον στιχουργό Stainthorpe, ο οποίος κράτησε όλες τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, μετατρέποντάς τις σε μουσική. Τηρουμένων των αναλογιών και αναλογιζόμενοι υπό ποιές συνθήκες δημιουργήθηκε ο εν λόγω δίσκος, το “The Ghost Οf Orion” θα είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα της χρονιάς.
Και μια συμβουλή, αφιερώστε κάτι λιγότερο από μία ώρα τη νύχτα, με κλειστά μάτια σε ημίφως και πλήρη συγκέντρωση για την ακρόαση του έργου αυτού. Θα σας γίνει βίωμα, ακούτε τι σας λέω…
Βαθμολογία: 86/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
