Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Αν κοιτάξει κανείς τη συνολική δισκογραφία του Neal Morse θα χάσει τη μπάλα. Από το 1999 ειδικά, με την προσωπική του μπάντα, έχει κυκλοφορήσει τα πάντα, παίζοντας τα πάντα. Prog, alternative, indie, arena rock, μέχρι και pop στο “It's Not Too Late” έχει παίξει ο αθεόφοβος. Κυκλοφόρησε τη δική του rock opera με folk, world και country στοιχεία το 2019 και φέτος επιστρέφει με το “Sola Gratia”, αλλά σε πιο λογικά, στρωτά και προοδευτικά μονοπάτια. Ο Αμερικάνος πολυοργανίστας και πρώην τραγουδιστής των Spock's Beard, στο νέο του άλμπουμ παρουσιάζει ένα άρτιο progressive rock, μελωδικό και φιλικό προς το αυτί του μέσου ακροατή.
Μουσικά, ο εν λόγω δίσκος έχει κάποια παρόμοια μοτίβα με το “Sola Scriptura” προφανώς, πατώντας πάνω και στο κλασσικό rock. Ξεκίνημα με δύο εισαγωγικά μεν, διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια δε, τα “Preface” και “Overture”, το πρώτο σύντομο κι ακουστικό και το δεύτερο καθαρά οργανικό, τα οποία και προλογίζουν το “In The Name Of The Lord”, την πρώτη μεγάλη επιτυχία του δίσκου, από τις 14 συνολικά συνθέσεις που περιέχει. Ο αριθμός των κομματιών είναι όντως μεγάλος, αλλά δεν κρίνεται ένα άλμπουμ μόνο από αυτό. Με εξαίρεση κάποιες συνθέσεις που είναι απλά αδιάφορες, αλλά όχι κακές, το υπόλοιπο “Sola Gratia” αξίζει κάθε δευτερόλεπτο ακρόασής του. “Ballyhoo (The Chosen Ones)”, “Building A Wall”, “Overflow”, “Warmer Than The Sunshine”, “Seemingly Sincere” (OPΓΙΟ τεχνικής 9:34 λεπτών) και “The Glory Of The Lord” είναι τραγούδια υψηλοτάτου επιπέδου, με μελωδίες, λυρισμό, συναίσθημα και ρεφρέν.
Kαι πώς να μην είναι έτσι, όταν ο δίσκος είναι εξολοκλήρου γραμμένος από τον ίδιο τον Morse, ο οποίος, πέρα από τα κυρίως φωνητικά, παίζει κιθάρα, πλήκτρα, κάνει την παραγωγή και παίζει τα ντραμς στο “Building A Wall”. Στα υπόλοιπα αναλαμβάνει ο Mike Portnoy, χρόνια φίλος και συμπαίκτης του στους τεράστιους TransAtlantic και Flying Colors. Δεν σταματάμε όμως εδώ, διότι υπάρχει μια ομάδα μουσικών που υποστηρίζει το σύνολο. Amy Pippin, April Zachary, Debbie Bresee, Julie Harrison και Wil Morse (γιός του Νeal) στα δεύτερα φωνητικά, Randy George στο μπάσο, Gideon Klein σε τσέλο και βιόλα, Eric Gillette στην κιθάρα στα “Overture”, “In The Name Of The Lord” και “The Glory Of The Lord”, Josee Weigand σε βιολί και βιόλα, αλλά και ο Bill Hubauer στο πιάνο, συνθέτουν την πλήρη μπάντα που ηχογράφησε το “Sola Gratia”.
Tα “Never Change”, “The Light On The Road To Damascus” και “Now I Can See / The Great Commission” στέκουν λίγο χαμηλότερα από τα προηγούμενα, χωρίς να χαλάνε τη συνολική μαγεία του άλμπουμ, ενώ τα “March Of The Pharisees” και “Sola Intermezzo” λειτουργούν ως ιντερλούδια ανάμεσα στις συνθέσεις του πρώτου μισού του “Sola Gratia”, το οποίο, προσωπικά μιλώντας, το βρήκα πιο ενδιαφέρον από συνθετικής πλευράς.
Εν ολίγοις, πολύ καλό το νέο δημιούργημα του Neal Morse, ένα ωραιότατο δείγμα σύγχρονου αμερικάνικου progressive rock, για τους φίλους των συγκροτημάτων που προαναφέρθηκαν παραπάνω, καθώς επίσης και των Yellow Matter Custard (ναι, ναι) και φυσικά των Sons Of Apollo. Αφιερώστε το χρόνο σας και απολαύστε μαγεία.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
