Συντάκτης: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Όταν έχω στη διάθεσή μου έναν τέτοιο δίσκο για review, η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταφέρεις να κάνεις review σε ένα τόσο έντονα συναισθηματικά φορτισμένο δίσκο και από ένα συγκρότημα, που έκανε black metal στην Ελλάδα όταν ακόμα δεν είχε πατήσει γερά στα πόδια του στην Νορβηγία.
Η ιστορία τους ξεκινά το μακρινό 1989 και μαζί με τους Rotting Christ, Nightfall και Varathron εισήγαγαν το ελληνικό κοινό στο black metal. Αν το έκαναν καλά ή κακά, αν ήταν cult ή όχι δεν έχει και πολύ σημασία. Αυτό που έχει εξαιρετική σημασία είναι ότι ενώ οι υπόλοιποι της μαύρης παρέας ακολούθησαν πιο κλασσικά μονοπάτια του ακραίου ήχου, οι Necromantia τόλμησαν να μην έχουν κιθάρες και να δημιουργήσουν συνθέσεις με φλάουτα, σαξόφωνα και πλήκτρα. Κατάφεραν να εξελίξουν έναν ήχο πριν ακόμα εδραιωθεί στην Ελλάδα.
Τα τελευταία χρόνια οι Necromantia είχαν κρατήσει πολύ χαμηλό προφίλ και ενώ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ήταν μέσα στη μουσική, είτε πίσω από την κονσόλα, είτε με την συμμετοχή τους σε projects, δε μας είχαν δώσει κάποιο υλικό και δυστυχώς ακούσαμε για αυτούς τον Νοέμβρη του 2019, όταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη ο Baron Blood πέθανε.
Θέλοντας να τιμήσει τον συνοδοιπόρο του, ο Magus αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον τελευταίο δίσκο των Necromantia για να αποχαιρετήσει το κοινό, που τους ακολουθεί εδώ και 32 χρόνια. Ο δίσκος ονομάζεται “To The Depths We descend”, θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 15 Οκτωβρίου και θα περιέχει έξι καινούργια κομμάτια μαζί με δύο καινούργιες ηχογραφήσεις των κομματιών “Lord Οf Τhe Abyss” και “The Warlock”.
Προσπαθώντας να δω τον δίσκο από μία αντικειμενική σκοπιά, παραβλέποντας το ιστορικό και συναισθηματικό βάρος που έχει, το “To The Depths We Descend” είναι ένας πολύ προσεγμένος δίσκος, με πολύ μεγάλη διάθεση για πειραματισμούς και απόφυγη στερεότυπων και πολυφορεμένων black metal συνθέσεων. Στο δίσκο έχουν κιθάρες και πίσω από αυτές βρίσκουμε τον George Emmanuel, γνωστό από τη θητεία του στους Rotting Christ, αλλά και στους Yoth Iria. Απόκοσμα μεσαιωνικά πλήκτρα, κιθάρες ξυράφι που τολμούν να κατεβάσουν tempo και πεντακάθαρα περάσματα στα drums. Υπήρξαν σημεία του δίσκου, όπου οι εναλλαγές στη μελωδία ήταν τόσο απρόσμενα καλές, ώστε ξαναγυρνούσα πίσω για να τις απολαύσω. Απόλαυσα το δίσκο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, γιατί δεν είναι ακόμα ένας black metal δίσκος, είναι μία ερεβώδης κραυγή με black metal αισθητική.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
Comments
