NEED – “Hegaiamas: A Song for Freedom”

 

Οι έννοιες «σπίτι» κα «ελευθερία» είναι αλληλένδετες και σίγουρα συμπληρωματικές. Και δύσκολα μπορεί να υπάρχει η μία χωρίς την άλλη. Βάζοντάς τις στο πιο πρακτικό και κοινωνικό πλαίσιο, φανερώνεται ακόμα περισσότερο η σύνδεσή τους. Άλλωστε η ασφάλεια ενός σπιτιού, ορίζει και την ελεύθερη δράση και όσο πιο διευρυμένη η πρώτη έννοια, άλλο τόσο αναπτύσσεται και η δεύτερη. Παράλληλα δίνει και στον άνθρωπο την δυνατότητα να αναπτύξει την πνευματική του υπόσταση, αυτήν της δημιουργίας. Η μουσική είναι αυτή, σαν φορέας της δημιουργίας, που επιτρέπει σχεδόν σε απόλυτο βαθμό την ελευθερία, όπου οι 7 νότες είναι αρκετές για να δημιουργήσουν το σπίτι, όπου οι λέξεις παίζουν τον ρόλο του νοητικού στολισμού σε αυτό.

 

Σίγουρα η δημιουργία του “Orvam: A Song for Home” ήταν ένα γερό σκαλοπάτι στην μουσική εξέλιξη του συγκροτήματος των Need, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήθελαν να συνδέσουν τις έννοιες «Home» και «Freedom». Όμως είναι σίγουρο πως «ένα τραγούδι για το σπίτι», ακολουθείται από «ένα τραγούδι για την ελευθερία». “Hegaiamas: A Song for Freedom” λέγεται η 4^η δημιουργία των Αθηναίων και από την πρώτη ακρόαση καταλαβαίνει κανείς, ότι είναι συνέχεια, αλλά και εξέλιξη του προηγούμενου τους άλμπουμ, που κυκλοφορεί 17/1/17. Με την προσθήκη του Στέλιου (Stelios) στα τύμπανα και του Βίκτωρα (Victor) στο μπάσο ανοίγουν νέα ηχοτόπια, όπως ανέφερε ο Ravaya και αποκλειστικά για το Rock Overdose. Και αυτό φαίνεται σε κάθε τραγούδι, χωρίς όμως να αλλάζει και το γενικό ύφος του συγκροτήματος. Όσοι λοιπόν τους αγάπησαν με το “Orvam: A Song for Home”, θα τους λατρέψουν με την νέα τους δουλειά.

 

Αναλυτικά, το άλμπουμ ξεκινά με το “Rememory” και με τα φωνητικά της Σαπφούς Σταυρίδη, σαν πρόλογος στα γνωστά riffs τους, τα οποία μπαίνουν σαν εμπροσθοφυλακή σε κάποια μυθική μάχη. Τα λιτά μέρη εναλλάσσονται με κιθαριστικούς καταιγισμούς, με μπάσο και τα τύμπανα να έχουν πάει σε κάποιο άλλον… πλανήτη. Η προσθήκη των νέων μελών φαίνεται ότι όχι μόνο δεν αλλοίωσε των ήχο, αλλά και το εξέλιξε. Ένα καταπληκτικό τραγούδι που κολλάει εύκολα στα αυτιά του ακροατή και ήταν και αυτό που έδωσαν πρώτο στην δημοσιότητα, συνοδεία ενός μοναδικού βίντεο κλιπ. Η συνέχεια έρχεται με το “Alltribe”, μια επίδειξη της υψηλής τεχνικής των μουσικών, χωρίς όμως να χάνεται σε φλύαρα μονοπάτια μουσικού ναρκισσισμού. Εμπνευσμένο με μελωδίες να κυριαρχούν και με άξονα την κιθάρα του Ravaya και τα τύμπανα να κλείνουν σε μια ακόμα μουσική καταιγίδα. Άξιο τραγούδι μιας μεγάλης progrssive metal μπάντας. Το “Therianthrope” που ακολουθεί, είναι μια σύνδεση με το παρελθόν τους. Αρκετά σκληρό κομμάτι, με την μελωδία να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και τα riffs να κυριαρχούν σε μια ακόμα επίδειξη τεχνικών δυνατοτήτων του νέου τους ντράμερ.

 

Το “Riverthane” μπαίνει με… χίλια, σαν συνέχεια από το προηγούμενο τραγούδι. Με κοφτές κιθάρες ξεχωρίζει για το ρεφρέν. Η γραμμή του ρυθμού, ντραμς και μπάσο, απλά παραδίδει μαθήματα. Ένα πάντρεμα progressive με Nu metal, με το πρώτο να έχει τον πρώτο λόγο. Το coda, κλείσιμο, με την κιθάρα να περιπλανιέται σε προκλασικά μουσικά μοτίβα καταλήγει όπως άρχισε. Το “Tilikum” τιθασεύει τον ήχο, με πλήκτρα σαν σταγόνες βροχής μετά την καταιγίδα συνοδεία των ιδιαίτερων φωνητικών, τα οποία στην συνέχεια δίνουν το έναυσμα για την επιστροφή στο τέμπο των προηγούμενων τραγουδιών. Πιο progressive με πολλές εναλλαγές. Τα δεύτερα φωνητικά της Σαπφούς χρωματίζουν ακόμα περισσότερο την ήδη πολύπλοκη σύνθεση, δημιουργώντας έναν μουσικό μπαχτσέ. Το κλείσιμο με πιάνο είναι και εισαγωγή για το “I.O.T.A.” που ακολουθεί. Ένα όμορφο ηχητικό μονόπρακτο, διάλογος κόρης με τον πατέρα. Οι φωνές σε παρασύρουν με την διακριτική παρουσία πιάνου, σε μια συζήτηση περί σύμπαντος, βγαλμένη από έργα των Kurt Weill και Bertolt Brecht. Προσδοκία ή ονείρεμα της ελευθερίας με τα λόγια του πατέρα, είναι ουσιαστικά «πάσα» για το μεγαλειώδες “Hegaiamas” που κλείνει και το άλμπουμ.

 

Με τον ίδιο θεατρικό τρόπο, όπως το προηγούμενο, ξεκινάει το ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ. Ο διάλογος δίνει την θέση σε μια ομολογία ή αποκάλυψη, αλλά πλέον με την μορφή της ωδής. Με riff που πατάει καθαρά στην ελληνική μουσική παράδοση, γρήγορα επιστρέφει στο ύφος των Need. Στο πρώτο πεντάλεπτο ο ακροατής αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια συνέχεια του “Orvam”. Αλλά οι ομοιότητες σταματάνε στην δομή, στην οποία οι μουσικές ιδέες εναλλάσσονται συνεχώς, καθηλώνοντας τον ακροατή σε μια πανδαισία μουσικών χρωμάτων. Ένα πραγματικό αριστούργημα 22 λεπτών, το οποίο θα αναλύσουμε σε ένα ξεχωριστό άρθρο, πάντα ελπίζοντας ότι η μπάντα θα μοιραστεί και τα μυστικά της δημιουργίας του. Ένας ύμνος στην ελευθερία της μουσικής δημιουργίας, αλλά με ξεκάθαρες μουσικές ρίζες του τόπου ή οίκου.

 

Σε γενικές πρόκειται για μια ενιαία μουσική εμπειρία, σαν μια metal όπερα. Υπάρχει σύνδεση με το παρελθόν της μπάντας, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι τα νέα ηχοτοπία. Κάθε άλμπουμ τους είναι ένα βήμα μπροστά και αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση. Με πολύ καλή παραγωγή που έξυπνα αναδεικνύει την κάθε μουσική ιδέα και η δομή του συνδέει με μοναδικό τρόπο τα τραγούδια μεταξύ τους. Σίγουρα είναι έτοιμοι να κατακτήσουν και την παγκόσμια σκηνή, δείχνοντας παράλληλα ότι το σπίτι της Μούσας είναι πάντα φιλόξενο, αλλά παράλληλα με πόρτες ανοιχτές, για να μπορεί να μοιράζεται παντού την εν θεώ ουσία της και να δίνει την πνοή τη ς σε αυτούς που την αναζητούν…

 

ή απλά Στην Υγειά μας

---

Βαθμολογία: 90/100

 

Για το Rock Overdose,

Jacek Maniakowski