Συντάκτης: Τζοβάνα Σπήλιου
Το 2020 έφυγε από πάνω μας αφήνοντας μια πικρή γεύση. Ένα από τα πράγματα που κατάφεραν όμως να κάνουν τη χρονιά καλύτερη ήταν οι μουσικές κυκλοφορίες της. Την κορυφή των κυκλοφοριών του 2020 κατέκτησαν για μένα οι Fates Warning με το “Long Day Good Night” και ομολογώ πως δεν περίμενα σύντομα να βρω ένα δίσκο, που να μου δημιουργήσει τα ίδια ή και μεγαλύτερα συναισθήματα. Το 2021 έκανε όμως πολύ δυναμικό ποδαρικό με τη νέα κυκλοφορία των «δικών» μας Need και ήδη με έκαναν να μιλάω για την κυκλοφορία της χρονιάς και όχι μόνο. To “Norchestrion: A Song For The End” ήρθε να με συγκλονίσει στον υπέρτατο βαθμό και να αποτελέσει το μοναδικό μου άκουσμα σε μόνιμο repeat από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε. Τα πρώτα δείγματα είχαν ήδη δοθεί, αλλά αυτό που με περίμενε σε όλο τον δίσκο είναι κάτι που δύσκολα μπορώ να περιγράψω με λόγια.
Με τον πέμπτο δίσκο τους - ο οποίος έρχεται να ολοκληρώσει την τριλογία (όσον αφορά τουλάχιστον στη δομή και την αισθητική των δίσκων) την οποία ξεκίνησαν με το “Orvam: A Song For Home” και το “Hegaiamas: A Song For Freedom” - οι Need μας δίνουν στον ύψιστο βαθμό όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που τους κάνουν μοναδικούς και να ξεχωρίζουν. Έχουν ήδη χτίσει τη δική τους ταυτότητα και το δικό τους ήχο και αυτό πλέον γίνεται αρκετά εμφανές εδώ. Ναι, έχουμε και εδώ τραγούδι-έπος που ξεπερνάει τα 18 λεπτά σε διάρκεια, έχουμε κομμάτι-πρόζα με εκπληκτικούς διαλόγους, έχουμε όμως και πόσα άλλα στοιχεία, που δείχνουν πως η μπάντα αυτή τη στιγμή βρίσκεται πιο ώριμη από ποτέ, ξέρει πως θέλει να κινηθεί και χτίζει ένα δίσκο-έργο τέχνης που κυλά αβίαστα, εντυπωσιάζει με την κάθε του λεπτομέρεια και «επιβάλλει» στον ακροατή να το ακούσει στην ολότητά του.
Η αυλαία ανοίγει με το “Avia”, το οποίο είναι χαρακτηριστικό τραγούδι Need και καταφέρνει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα της εισαγωγής του να με συγκλονίσει. Προσεγμένο μέχρι και την τελευταία του λεπτομέρεια, μου δείχνει με πόση ευκολία η μπάντα μας παρουσιάζει τα δύσκολα ως απλά. Εθιστικό refrain, υπέροχες μελωδίες, συγκλονιστική ερμηνεία από τον Γιάννη Βογιατζή και bonus μετά το τέταρτο λεπτό το μαγικό κιθαριστικό σόλο του Γιώργου Τζαβάρα: όλα αυτά μέσα σε ένα τραγούδι, το οποίο καταφέρνει να μου μεταδώσει άπειρα συναισθήματα και είμαστε ακόμα στην αρχή. Το “Beckethead” μας είχε συστηθεί ως δεύτερο single και με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη στιγμή, κάτι που συνεχίζει να κάνει και τώρα. Εισαγωγή με 80’s πλήκτρα, ενώ με ένα φοβερό γύρισμα έρχεται να μας δώσει μία πρόγευση για το τι θα επακολουθήσει. Υπέροχες οι εναλλαγές του τραγουδιού, βγάζουν ένταση και συναίσθημα στο αποκορύφωμά τους. Το σόλο του Γιώργου είναι ανατριχιαστικό και μου ξυπνάει κάτι από Dream Theater, ενώ μπάσο (Βίκτωρ Κουλουμπής) και τύμπανα (Στέλιος Πασχάλης) οργιάζουν πέρα από κάθε φαντασία.
Η συνέχεια επιβάλλεται να ακουστεί live και να φωνάζουμε όλοι από κάτω μέχρι να κλείσει ο λαιμός μας: «I’ve Become So Dark And Sinister». Το πρώτο single που κυκλοφόρησε η μπάντα είναι το λατρεμένο μου “Nemmortal”, το οποίο ίσως είναι ένα από τα πιο ωραία τραγούδια που έχω ακούσει γενικότερα. Δυναμισμός, heavy ατμόσφαιρα, ανατριχιαστικά φωνητικά, το πιο catchy refrain του δίσκου και αυτό το αδιανόητα μαγικό σημείο μετά το τρίτο λεπτό με τα παραδοσιακά/tribal στοιχεία, το οποίο απογειώνει το τραγούδι. Το ύφος του εν λόγω κομματιού δένει απόλυτα και με το εξαιρετικό tribal artwork του δίσκου που δημιούργησε ο Δημήτρης Τσούτσας. Πραγματικά, ο εν λόγω δίσκος είναι προσεγμένος και στην παραμικρή του λεπτομέρεια και φυσικά στην όλη εικόνα συμβάλει και η φοβερή παραγωγή που έχει κάνει ο Έκτορας Τσολάκης.
Η μπάντα δεν έχει κρύψει τις μουσικές αγάπες της: “Bloodlux” λοιπόν και από τις πρώτες κιόλας νότες ξεπροβάλλουν οι Dream Theater μέσα από το “Train Οf Thought”. Από τα πιο heavy κομμάτια του δίσκου με μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Γιάννη, που φέρνει σε Warrel Dane και Nevermore. Εδώ τα πλήκτρα του Αντώνη ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο το τραγούδι, ενώ το φοβερό drumming στο τέλος μας δίνει το τελειωτικό χτύπημα.
Πατώντας πάνω στον ήχο του “Avia” έρχεται το ανατριχιαστικό “V.a.d.i.s.” να μας προβληματίσει και να μας συγκινήσει. Είναι ένα spoken κομμάτι όπως το “Hotel Oniro” στο “Orvam: A Song For Home” και το “Ι.Ο.Τ.Α.” στο “Hegaiamas: A Song For Freedom”, τα οποία αποτελούν πλέον σήμα κατατεθέν για τη μπάντα. Υπέροχο το μουσικό «χαλί» που ντύνει τον διάλογο των δύο γυναικών (Ζωή Μυλωνά και Πολυξένη Ακλίδη), το οποίο ενισχύει ακόμα περισσότερο την post-apocalyptic ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι στίχοι. Ο καθένας μας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία για το νόημα των στίχων και αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία της τέχνης. Προσωπικά, μέσα στο “V.a.d.i.s.” βρήκα άκρως συγκινητικά νοήματα, τα οποία μου άγγιξαν ευαίσθητες χορδές. Ακούστε το και αφεθείτε να δώσετε τις δικές σας ερμηνείες.
Η μετάβαση που γίνεται από το “V.a.d.i.s.” στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι πραγματικά υπέροχη. Το “Norchestrion: A Song For The End” αποτέλεσε το τρίτο single του δίσκου και μέσα στα σχεδόν δέκα λεπτά του περικλείει όλη τη μαγεία της μουσικής των Need.
Αν βιάστηκα να πω πως το “Nemmortal” είναι ένα από τα πιο ωραία κομμάτια, που έχω ακούσει ήταν μάλλον γιατί δεν είχα ακούσει ακόμα τούτο εδώ. Τα φωνητικά του Γιάννη εδώ είναι πολυεπίπεδα και βγάζουν πάθος και ένταση, έχουν κάτι από Warrel Dane αλλά και λίγο από Roy Khan, ειδικά μετά το τρίτο λεπτό που η ατμόσφαιρα βυθίζεται σε μια σκοτεινή μελαγχολία. Τα δε brutal φωνητικά ανήκουν στον Αντώνη και δένουν απόλυτα με την όλη ατμόσφαιρα. Όσο για τη μουσική και τις μελωδίες ό,τι και να πω θα είναι πραγματικά πολύ λίγο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία αριστουργηματική σύνθεση και ίσως με το καλύτερο κομμάτι, που έχουν γράψει οι Need. To δε σόλο μετά το πέμπτο λεπτό νομίζω πως κατάφερε να με ανατριχιάσει, ενώ το κλείσιμο του κομματιού με άφησε με μια γλυκιά μελαγχολία.
Μετά από όλη αυτή τη συναισθηματική φόρτιση έρχεται το “Circadian” στη θέση που του αρμόζει για να με επαναφέρει με το ανεβαστικό και γκρουβάτο ρυθμό του, με τις εναλλαγές και με το εθιστικό refrain του. Εξαιρετικά δομημένο τραγούδι, με εντυπωσιακά γυρίσματα και δυναμισμό σε όλη τη διάρκειά του.
Αν δεν περιμέναμε όμως από τους Need και ένα επικό κομμάτι μάλλον θα είχαμε να κάνουμε με άλλη μπάντα: το “Ananke” αγγίζει τα δεκαεννέα λεπτά σε διάρκεια και όμως κυλάει σαν νεράκι. Πόσο μαγευτική είναι η ethnic εισαγωγή του που αυξάνει σιγά σιγά την έντασή του τραγουδιού και το οδηγεί σε ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα πριν από το πρώτο κουπλέ; Είναι από αυτά τα τραγούδια που ψάχνεις να ανακαλύψεις με κάθε ακρόαση και την παραμικρή τους λεπτομέρεια, γιατί αυτό που συμβαίνει εδώ μέσα είναι απλώς εκπληκτικό. Μετά το έκτο λεπτό νομίζω πως απλώς κλείνεις μάτια και χάνεσαι στη μελωδία. Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος με τον οποίο σε αυτό το σημείο έχουν χτίσει και κλιμακώσει τη μελωδία, με τα φωνητικά να ξεχειλίζουν από συναίσθημα. Το δε κλείσιμο του “Ananke” είναι σπαρακτικό. Πόσα συναισθήματα μπορούν τελικά να χωρέσουν μέσα σε ένα τραγούδι; Κάθε φορά που το ακούω χάνω και το μέτρημα. Συγκλονιστικό απλά.
Και ενώ το κλείσιμο του “Ananke” τελειώνει με τη φράση “A Song Before The End” και κάτι τέτοιο θα μας έκανε να περιμένουμε πως το «τέλος» του δίσκου έρχεται εδώ, με τους μυημένους στους Need να αναμένουν το outro που κλείνει τα «έπη» τους, έρχεται το “Kinwind” με δική του υπόσταση και χαρακτήρα να δώσει με τον πιο ξεχωριστό και ανατρεπτικό τρόπο το δικό του «τέλος». Είναι ίσως το πιο ιδιαίτερο κομμάτι που έχουν γράψει οι Need, μια ανατριχιαστική απαγγελία (από τον Ακύλλα Καραζήση) στην ελληνική γλώσσα με στίχους που συγκεντρώνουν μέσα τους το συναίσθημα, την ουσία και τη συγκίνηση όλου του δίσκου. Ξεκάθαρα το πιο ιδανικό κλείσιμο σε ένα δίσκο αριστούργημα.
Όταν το 2017 κυκλοφόρησε η τέταρτη δισκογραφική δουλειά από την μπάντα, “Hegaiamas: A Song For Freedom”, πίστεψα πως οι Need έφτασαν στο απόγειό τους και πως δύσκολα θα κατάφερναν να ξεπεράσουν έναν τόσο εξαιρετικό δίσκο. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Με το “Norchestrion: A Song For The End” οι Need δεν κατάφεραν απλώς να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, αλλά έρχονται με άνεση να τοποθετηθούν στο βάθρο με τους καλύτερους της progressive (και όχι μόνο) σκηνής και να διεκδικήσουν επιτέλους τη θέση που τους αξίζει. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο - έργο τέχνης. Τον ακούς με ευλάβεια, αφήνεσαι να χαθείς μέσα στα νοήματα, τις υπέροχες μελωδίες, την πληθώρα των συναισθημάτων που μεταφέρονται σε όλο σου το είναι. Αφήνεις όλες τις αισθήσεις ορθάνοιχτες και βιώνεις την εμπειρία, που σου προσφέρεται απλόχερα. Γιατί το “Norchestrion: A Song For The End” μιλάει κατευθείαν σε καρδιά και ψυχή και δεν μπορεί με τίποτα να θεωρηθεί ως ένας απλός δίσκος. Ο χρόνος θα το δείξει, αλλά νιώθω πως σε λίγα χρόνια θα τον μνημονεύουμε ως μία από τις καλύτερες progressive κυκλοφορίες των τελευταίων ετών.
Προσωπική μου ταπεινή επιθυμία είναι όταν με το καλό επανέλθουμε στις ζωές μας και οι μουσικοί ανέβουν και πάλι εκεί όπου ανήκουν – πάνω στη σκηνή – οι Need να μας περιμένουν με ένα setlist, που θα μας «σερβίρει» ολόκληρη την τριλογία τους. Έως τότε απολαύστε κάθε δευτερόλεπτο του “Norchestrion: A Song For The End”.
Need ευχαριστούμε για την κατάθεση ψυχής.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rock Overdose,
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
