“…very beautiful to me…”
Κάτι παραπάνω από ένα μήνα μετά το ταξίδι μου στην Αθήνα για την προακρόαση του νέου δίσκου των Nightstalker, επιτέλους το έχω στα χέρια μου (έστω, στο pc μου) οπότε και με χαρά πλέον μπορώ να το απολαύσω όπως πρέπει και όπως του αρμόζει. Στο διάστημα αυτό που μεσολάβησε, οι γερόλυκοι, σιγά – σιγά μας προετοίμαζαν για την έλευση του νέου δίσκου, που φέρει τον τίτλο “As Above So Below”, αρχικά με την δημοσιοποίηση του εξωφύλλου και των τίτλων των κομματιών του album και στη συνέχεια με το lyric video του “Zombie Hour”, που πλέον σίγουρα το έχετε ακούσει/δει όλοι.
Οι αντιδράσεις για το εξώφυλλο και μόνο, τις οποίες διάβασα διάσπαρτες στο διαδίκτυο, θα μπορούσαν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν πρόκειται για album ελληνικού συγκροτήματος, αλλά για αντίστοιχο μεγάλου συγκροτήματος του εξωτερικού. Αναλύσεις επί αναλύσεων και ολόκληρα «σεντόνια» για το κατά πόσο το εξώφυλλο είναι σεξιστικό και ποζεράδικο ή όχι, αν έχει αναφορές στον Aleister Crowley και γενικά για το τι εννοεί ο ποιητής ή, έστω, ο ζωγράφος. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το εξώφυλλο είναι ίσως το αρτιότερο τεχνικά που έχει κοσμήσει ποτέ album των Nightstalker, και ότι το «μήνυμα» πίσω απ’ αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με σεξισμό ούτε με οτιδήποτε συναφές. Απλά μια αποτύπωση σε εξώφυλλο του, τόσο «κλισέ» για το rock ’n’ roll όσο και οι ηλεκτρικές κιθάρες, τρίπτυχου “sex, drugs and rock ‘n’ roll”. Σαν τελευταίο σχόλιο πάντως για το εξώφυλλο, το γεγονός και μόνο ότι δημιούργησε τόσες αντιδράσεις και ιντερνετικό σούσουρο, το καθιστά νομίζω ως απολύτως επιτυχημένο.
Στα του album τώρα, η άποψη που είχα εκφράσει και τον Αύγουστο, όταν παρέα με τη μπάντα είχα τη τύχη να ακούσω πριβέ το “As Above, So Below” εξακολουθεί να ισχύει. Προς τιμή τους, δεν ακολουθούν την πεπατημένη και δεν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την επιτυχία του “Dead Rock Commandos” βγάζοντας μία δεύτερη εκδοχή του. Αντίθετα, πρόκειται για το πιο σκοτεινό και τραχύ album που έχουν κυκλοφορήσει από την εποχή του “Ritual”, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να μιλάμε για πισωγύρισμα ή για επανάληψη του εαυτού τους. Η Μπαντάρα εκτελεστικά άψογη για ακόμη μία φορά, το album, ηχογραφημένο αναλογικά, αποπνέει μία έντονη 70’s αύρα και live αίσθηση, ενώ τα κομμάτια, άλλοτε πιο rock ‘n’ roll και άλλοτε σε πιο doom διάθεση, νομίζω σε κερδίζουν με τη πρώτη «αυτιά». Δε θα βρεις filler, δε θα βρεις μετριότητα, δε θα βρεις κάποιο κομμάτι που θα πεις ότι θα μπορούσε να λείπει από τον δίσκο.
Για να μη μακρηγορήσω (πόσο παραπάνω άλλωστε), δε θα αναφερθώ σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά, άλλωστε σε λίγες ημέρες θα έχει ο καθένας την ευκαιρία να το ακούσει με τ’ αυτιά του και να αποκτήσει τη δική του άποψη. Θα αναφερθώ μόνο στα κομμάτια που ξεχώρισα προσωπικά, χωρίς, επαναλαμβάνω, να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα υστερούν κάπου. Ξεχώρισα λοιπόν το “Naked Fire” που ανοίγει το album και σε αρπάζει από τα μαλλιά με το μπάσιμό του, το “The Dog That No-one Wanted” με το καρφωτικό του ρεφραίν, το «συναυλιακό χιτ» με τον γλαφυρό τίτλο “Forever Stoned” (μάλλον για το ψάρεμα μιλάει…), το κομμάτι που δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου ήδη από την προακρόαση, ονόματι “We Belong To The Dead” και το “My Electric Head” για το οποίο δεν έχω λόγια, απλά. Και ήδη αναφέρθηκα στα πέντε από τα εννιά κομμάτια του δίσκου…
Οι Nightstalker έχουν κερδίσει με το σπαθί τους το να βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται. Θα σου το επιβεβαιώσουν αυτό οι ίδιοι, όταν ακούσεις το δίσκο ολόκληρο και όταν τους δεις, ξανά, στο επόμενο live που θα κάνουν στην πόλη σου. Δεν απέκτησαν τυχαία μια στάλα δημοτικότητας λόγω της «μόδας του stoner» (πόσο πλάκα έχει να μιλάς για «μόδα» στην Ελλάδα, για οποιοδήποτε παρακλάδι της rock μουσικής) και την είδαν rock stars (πόσο πλάκα έχει να μιλάς για rock stars στην Ελλάδα). Θα σου το επιβεβαιώσουν αυτό οι ίδιοι, όταν τους πετύχεις τυχαία στο δρόμο ή σε κάποιο από τα μπαράκια που συχνάζουν. Δεν περίμεναν κάποια «μόδα», οι ίδιοι άλλωστε σε μεγάλο βαθμό τη δημιούργησαν τη συγκεκριμένη «μόδα» στη χώρα μας, δεν τους βοήθησε αυτή. Άλλωστε, οι Nightstalker υπήρχαν πολύ πριν τη «μόδα του “stoner”», εξακολουθούν να υπάρχουν και να βγάζουν δισκάρες μέσα σε αυτή και θα υπάρχουν και μετά. Απλά τα πράγματα. Καλά να είναι λοιπόν να βγάζουν ανάλογες δισκάρες, καλά να είμαστε κι εμείς να τους απολαμβάνουμε. Όσοι πιστοί προσέλθετε, όσοι «άπιστοι» εσείς χάνετε. Εβίβες!
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rock Overdose,
Λευτέρης Σαβουϊδάκης
Comments
