Ημερομηνία δημοσίευσης: 19 Ιουνίου 2017
Σήμερα θα θίξουμε ένα ενδιαφέρον ζήτημα. Το πραγματικό νόημα πίσω από την black metal. Όπως πολλάκις έχει πει και ο ίδιος ο Vikernes, δεν αφορούσε τον σατανισμό, αλλά τον παγανισμό και δη τον Ευρωπαϊκό Αυτή είναι και η θεματολογία του νέου δίσκου του Βρετανού Vorh, ο οποίος τιτλοφορείται "European Paganism". Με ένα σερί 3 κυκλοφοριών, οι οποίες κυμαίνονται αρκετά πάνω του μετρίου και έναν ήχο που περικλείει μέσα του όλα τα παραδοσιακά black metal στοιχεία που εδραίωσαν το συγκεκριμένο είδος μουσικής, έρχεται να μας παρουσιάσει ίσως την πιο μελωδική του δουλειά έως σήμερα.
Για να μην μακρηγορώ, από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς την θεματολογία του εν λόγω δίσκου. Στιχομυθίες γύρω από παγανιστικές δοξασίες, φυσιολατρία και αν καταλαβαίνω καλά από τα λόγια που άκουσα, για την καταστροφή του παγανιστικού κόσμου από τους χριστιανούς. Όλο αυτό πατάει τέλεια πάνω στον μισανθρωπισμό που παρουσίαζαν τα πρώτα σχήματα της black σκηνής. Στοχευμένος μεν, ερμηνευμένος με φοβερό τρόπο δε. Και πριν πιάσουμε πλήρως τα της μουσικής, θα ήθελα να θίξω το υπέροχο εξώφυλλο. Σε κάθε κυκλοφορία του Βρετανού το εξώφυλλο είναι η αρχή του ταξιδιού που έπεται. Δεν είναι απλά μία ζωγραφιά που πρέπει να μπει καταναγκαστικά στην εμπρόσθια όψη του δίσκου.
Στα της μουσικής τώρα. Όπως προειπώθηκε, δεν θα μπορούσε να πει κανείς ότι διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Για έναν παλιό του είδους, οι εκπλήξεις είναι απειροελάχιστες. Οι εναλλαγές από τα γρήγορα blast beats, στα μακρόσυρτα περάσματα και στα ακουστικά σημεία, είναι τόσο γραφικές, όσο η φωτογραφία των Mayhem στην υπόγα του Euronymous. Από την άλλη όμως είναι καλοπαιγμένες και η παραγωγή κυμαίνεται μεταξύ της τότε μινιμαλιστικής και της σημερινής κρυστάλλινης. Το αποτέλεσμα είναι να διατηρείται το πνεύμα της εποχής, μέσα από έναν ήχο που αφήνει κάθε όργανο να αναπνεύσει. Αυτό που για εμένα ξεχωρίζει είναι το εναρκτήριο "The Mountain", το οποίο όντας περίπου 27 λεπτά, μπορεί να σταθεί από μόνο του επάξια ακόμη και σαν ένα single. Θα έλεγα ότι όλος ο δίσκος συμπυκνώνεται εκεί μέσα, χωρίς όμως να σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα δύο κομμάτια, "A Burning Of Idols" και "Rites At Dawn" δεν είναι εξίσου καλά. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στον τρόπο που χτίζει ην ατμόσφαιρα έκαστο και στο πως εναλλάσσονται προαναφερθέντα μοτίβα. Η επανάληψη λοιπόν, οδηγεί το νου στην απομόνωση των ίσως περιττών στοιχείων που ακολουθούν.
Εν κατακλείδι, μπορεί η μουσική να είναι χιλιακουσμένη, αλλά στην τελική πόσες άλλες κυκλοφορίες έχουν πάει τη μουσική μπροστά. Είναι ένας δίσκος για να σε ταξιδέψει, να περάσεις καλά μαζί του για ορισμένες μέρες. Στη συνέχεια θα τον λησμονήσεις και μετά από καιρό θα τον ακούσεις και θα σου δημιουργήσει πάλι τα ίδια συναισθήματα. Δεν ξέρω πολλούς δίσκους με αυτού του είδους την αντοχή στον χρόνο και ίσως τους προτιμώ από αυτούς με τους οποίους καίγεσαι για λίγες μέρες και δεν ξανακουμπάς ποτέ μετά.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Ηλίας Ιακωβόπουλος
Comments
