“Ωκεανός συναισθημάτων”
Σίγουρα από κάπου θα έχετε πάρει χαμπάρι τους Oceans of slumber. Είτε διαδικτυακά, είτε από κάποιο φίλο. Η φασαρία που γίνεται για την πάρτη τους τα τελευταία χρόνια δεν είναι τυχαία. Μετά από το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο τους "Aetherial" και το EP διασκευών "Blue" δημιούργησαν ένα μικρό θόρυβο. Με την προσθήκη της τραγουδίστριας Cammie Gilbert, όμως, ανέβηκαν κι άλλα επίπεδα παραπάνω.
Αυτό διότι μιλάμε για μια φωνή αιθέρια (όχι σε οπερετικό επίπεδο) ικανή να τραγουδήσει οτιδήποτε της δίνεται. Έχει ταιριάξει απόλυτα με τις απαιτήσεις και τη μουσική κατεύθυνση του συγκροτήματος, η οποία δεν είναι και η πιο εύκολη, ούτε και απλή. Μιλάμε για progressive, όχι όμως το τετριμμένο, παραδοσιακό, τεχνικό progressive. Πρόκειται για το περιπετειώδες, το προοδευτικό, το μυστηριώδες, το χωρίς κανόνες, το μελωδικό, το ανατρεπτικό. Ναι, αυτή η τελευταία περιγραφή ταιριάζει τέλεια στη μουσική τους. Ανατρεπτική. Δεν θυμίζει τίποτα από όσα ξέρετε σαν σύνολο, αλλά όλο και κάποια στοιχεία θα βρείτε εδώ κι εκεί.
Μέσα στο δίσκο θα βρείτε στοιχεία-σφήνες από πολλά διαφορετικά είδη. Black/death ξεσπάσματα καθώς και φωνητικά από τους κύριους του συγκροτήματος, doom, άφθονη μελωδία, chill-out στιγμές, ακουστικά και πιανιστικά ιντερλούδια (ειδικά το εξόδιο "Grace" είναι ένα πιανιστικό αριστούργημα), πολλές φορές όλα μαζί συνδυασμένα ακόμα και στο ίδιο τραγούδι, όλα αυτά δεμένα με την απίστευτη φωνή της Cammie δημιουργούν ένα απίστευτο ακουστικό κράμα, που καθηλώνει και μαγνητίζει. Το κάθε τραγούδι δημιουργεί το δικό του μοναδικό συναίσθημα με αποτέλεσμα σε κάθε αλλαγή τραγουδιού τα πνεύματα είτε να χαμηλώνουν είτε να δυναμώνουν, με αποτέλεσμα αυτές οι ψυχολογικές μεταπτώσεις να δημιουργούν έντονα συναισθήματα σε κάθε ακρόαση. Είναι αδύνατον να ξεχωρίσει κάποιο τραγούδι συγκεκριμένα από όλο το δίσκο γιατί το καθένα παίζει το δικό του ρόλο στην ατμόσφαιρα του δίσκου, με αποτέλεσμα η μεμονωμένη ακρόαση τραγουδιών να χάνει στην ατμόσφαιρα και στη δυναμική. Είναι ένας δίσκος που το κάθε τραγούδι εξαρτάται συναισθηματικά από τα υπόλοιπα. Θα σταθώ μόνο στην απίστευτη διασκευή του "Nights in White Satin". Προσωπικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Το πήραν και δημιούργησαν κάτι εντελώς δικό τους, στα μέτρα των τραγουδιών και όλου του δίσκου. Δεν θα αναφέρω κάτι άλλο, θα αφήσω εσάς να το ανακαλύψετε. Τώρα αν αυτή η διασκευή χαρακτηριστεί θράσος, άγνοια κινδύνου ή οτιδήποτε άλλο, ο χρόνος θα δείξει. Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα.
Η μαγεία του "Winter" κρύβεται στα τραγούδια του και στο πώς αυτά έχουν συνδυαστεί για να φτιάξουν ένα αιθέριο μίγμα. Οι σκοτεινές μελωδίες σε συνδυασμό με μια φωνή αιθέρια και γήινη ταυτόχρονα, τα ξεσπάσματα σε συνδυασμο με τις ακουστικές καθώς και τις αργόσυρτες στιγμές, όλα αυτά μαζί δημιούργησαν ένα δίσκο τον οποίο θα συζητάμε για χρόνια (ελπίζω). Κυρίως διότι παρά τους ατελείωτους συνδυασμούς και τις εναλλαγές, πρόκειται για ένα 100% προσιτό αποτέλεσμα που είναι ικανό να αγγίξει πολύ κόσμο που αγαπάει αυτήν την μουσική. Είναι ταυτόχρονα πολυσχιδής και γήινος δίσκος, ένας δίσκος που ήδη ξεχωρίζει για τη μοναδικότητα στον ήχο του. Ίσως εδώ πλέον να βρίσκεται το next big thing της μουσικής μας. Προσωπικά, δεν έχω σταματήσει να το ακούω από τότε που το αγόρασα.
Βαθμολογία: 93/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
