Ημερομηνία δημοσίευσης: 25 Δεκεμβρίου 2017
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Geoff Tate, το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ για το συγκρότημά του, το οποίο και δημιούργησε μετά την επεισοδιακή έξοδό του από τους Queensryche. Κι αυτό γιατί, όπως αναφέρει ο ίδιος σε συνέντευξή του, το σχήμα δεν επρόκειτο για ένα full-time σχήμα, και το παρόν τρίτο άλμπουμ, ολοκληρώνει μια τριλογία ενός concept που αφηγείται μια συγκεκριμένη ιστορία. Η ουσία όμως είναι πως το συγκεκριμένο project θα λείψει σε πολύ λίγο κόσμο, δεδομένου της μικρής εμπορικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας του. Από την εποχή των Queensryche ακόμα, δεν είχε πειράξει τον κόσμο η αλλαγή κατεύθυνσης αυτή καθεαυτή, αλλά ο πλήρως αποτυχημένος τρόπος που αυτή επετεύχθη, καθώς και οι δηλώσεις του ίδιου του Geoff.
Στο παρών τώρα, το άλμπουμ παρουσιάζει τις ίδιες παθογένειες με τους προκατόχους του. Που σημαίνει generic riffs, σκόρπιες και πρόχειρα φτιαγμένες ιδέες, με πολύ λίγες στιγμές να σου μένουν στο μυαλό μετά το πέρας των ακροάσεων. Και ειλικρινά, δε θα με πείραζε καθόλου αν η rock κατεύθυνση του άλμπουμ, η οποία διαθέτει post-punk, goth-rock και ηλεκτρονικές σφήνες, ήταν εκτελεσμένη στην εντέλεια, ή έστω σε ανεκτά επίπεδα, ούτως ώστε να ικανοποιήσει οπαδούς του συγκεκριμένου ήχου, αλλά το άλμπουμ αποτυγχάνει ακόμα και σε αυτό εξαιτίας της πλαδαρότητας και του αναπνευστού χαρακτήρα του. Το κακό, δυστυχώς, είναι ότι αυτό πλέον δεν αποτελεί έκπληξη αν συνοψίσουμε τι απογοητεύσεις μας έχει προσφέρει τα τελευταία 8 χρόνια ο άνθρωπος που κάποτε μας έκανε να ανατριχιάζουμε και να δακρύζουμε με τις ερμηνείες και τις ιδέες του.
Και ξαναλέω, ειλικρινά, πως δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με τη νέα κατεύθυνση του, αφού κι αυτός δείχνει ότι πλέον σε αυτήν είναι αφοσιωμένος, αρκεί να υπήρχε κάποια ουσία και ένα σοβαρό επίπεδο στη μουσική του. Όταν όμως για ακόμα μια φορά η ακρόαση του δίσκου καταντάει βασανιστήριο, όχι από κακές, αλλά από αδιάφορες, πρόχειρες και ασύνδετες ιδέες, τότε χάνεις και την τελευταία ποσότητα υπομονής και κατανόησης που είχε απομείνει στο πρόσωπο ενός πάλαι ποτέ θρύλου. Το πιο ενοχλητικό είναι πως προσπαθεί να καλύψει αυτό το flat αποτέλεσμα με layers από οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε, είτε από κιθαριστικά riff και solo, είτε από ηλεκτρονικά στοιχεία. Από τη στιγμή όμως που ακόμα και τα layers αποτυγχάνουν να κάνουν τη διαφορά, το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο.
Το μόνο θετικό στοιχείο είναι πως η φωνή του Geoff έχει μείνει σε ικανοποιητικά στοιχεία δεδομένης της ηλικίας του και αποτελεί τη μοναδική καλή είδηση του άλμπουμ. Μόνη της μια φωνή όμως δε μπορεί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Για ακόμα μια φορά το αποτέλεσμα είναι κατώτερο των προσδοκιών, και το χειρότερο είναι πως σχεδόν όλοι έχουμε συμφιλιωθεί με αυτό το επίπεδο στο οποίο έχει κατρακυλήσει ο Geoff, και είναι κάτι που το περιμέναμε. Για ακόμα μια φορά λοιπόν, προσπεράστε άφοβα, και χωρίς πολλά πολλά.
Βαθμολογία: 55/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
