Ημερομηνία δημοσίευσης: 26 Σεπτεμβρίου 2019
Οι Opeth αποτελούν μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις του τι ακριβώς αντιπροσωπεύει ο όρος progressive στη μουσική. Η πορεία τους από το 1989 έως και σήμερα χαρακτηρίζεται από απόλυτη προοδευτικότητα. Αν και πλέον οι ίδιοι δεν βάζουν τον εαυτό τους κάτω από μουσικές ταμπέλες (και πολύ καλά κάνουν), το σίγουρο είναι πως δημιουργούν Μουσική με το Μ κεφαλαίο. Δεν κολλάνε σε είδη και κατηγοριοποιήσεις. Αν δεν αρέσει κάτι στους ίδιους δεν πρόκειται να κυκλοφορήσει μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τον κόσμο. Η μαγεία αυτής της μπάντας είναι πως ποτέ δεν ξέρεις τι να περιμένεις από την κάθε κυκλοφορία τους, καταφέρνουν σχεδόν κάθε φορά να διαφοροποιούνται και κάθε δημιουργία τους έχει την σφραγίδα του ξεχωριστού και μοναδικού τους ήχου. Ουσιαστικά δημιουργούν μουσική με την ψυχή τους η οποία μιλά βαθιά σε άλλες ψυχές.
Σχεδόν ακριβώς 3 χρόνια από την προηγούμενη τους κυκλοφορία με τίτλο “Sorceress”, οι Opeth επιστρέφουν με τον 13ο και καθόλου άτυχο δίσκο της καριέρας τους ονόματι “In Cauda Venenum” (σημαίνει "the poison is in the tail" στα λατινικά). Ο δίσκος κυκλοφορεί μάλιστα σε δύο εκδόσεις: μία στα Σουηδικά και μία στα Αγγλικά. Οι δύο εκδόσεις είναι ακριβώς οι ίδιες στις μελωδίες αλλά έχουν διαφορετικούς στίχους στα κομμάτια. Για ευνόητους λόγους θα αναφερθούμε εδώ στην αγγλική έκδοση (αν και η σουηδική είναι εξαιρετική και είναι υπέροχο να ακούς τον Åkerfeldt να τραγουδά στη μητρική του γλώσσα).
Στο “In Cauda Venenum” έχουμε 10 κομμάτια με συνολική διάρκεια πάνω από 67 λεπτά. Αν και μεγάλος σε διάρκεια ο δίσκος, δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο. Εδώ ο Åkerfeldt πειραματίζεται με νέους ήχους, νέα στυλ, είναι απίστευτα δημιουργικός, συναισθηματικός και θεατρικός. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως νομίζεις πως ακούς ένα τεράστιο κομμάτι 67 λεπτών, με την έννοια πως έχουν τέτοια απίστευτη συνοχή τα τραγούδια μεταξύ τους ενώ είναι εντελώς διαφοροποιημένα, με υπέροχες εναλλαγές. Η δε πολυπλοκότητα του δίσκου από άποψη συνθέσεων και ποικιλομορφίας αγγίζει ταβάνι, χωρίς όμως αυτό να τον κάνει έναν «βαρύ» δίσκο. Άλλωστε οι δίσκοι των Opeth δεν είναι εύκολοι, ομοίως και αυτός. Θέλει πολλαπλά ακούσματα αφού κάθε φορά που ακούς το κάθε κομμάτι ανακαλύπτεις και κάτι καινούριο.
Την έναρξη του δίσκου μας τη δίνει το ατμοσφαιρικότατο (και λίγο creepy σαν feeling ενδεχομένως, σαν εισαγωγή ταινίας) intro “Garden Of Earthly Delights” το οποίο αποτελεί την ιδανική προθέρμανση για το τι θα επακολουθήσει. Μετά τα 3,5 λεπτά της εισαγωγής έρχεται σαν ενιαίο κομμάτι το 2ο single του δίσκου, ονόματι “Dignity” για να ανεβάσει τους τόνους. Αυτό το κομμάτι πραγματικά δε χορταίνω να το ακούω. Η εισαγωγή του σχεδόν 7λεπτου κομματιού διαρκεί πάνω από 2 λεπτά και είναι γεμάτη εναλλαγές (έχει μέχρι και κιθαριστικό σόλο) για να μπει στο κουπλέ μελαγχολικά η φωνή του Åkerfeldt. Αιχμηρός ο στίχος του και συνδυάζεται σχεδόν θεατρικά με τη μελωδία, σαν τραγωδία. Πραγματικό αριστούργημα, που σε υπνωτίζει.
Τη σκυτάλη παίρνει το 1ο single του δίσκου “Heart In Hand” το οποίο είναι και το πιο heavy κομμάτι του “In Cauda Venenum”. Κι εδώ έχουμε εξαιρετικές εναλλαγές, ενώ ειδικά μετά τα μισά του κομματιού έρχεται η απόλυτη μαγεία με την εναλλαγή από το χαοτικό ξέσπασμα στο απόλυτα μελωδικό τελείωμα που σε αφήνει με μια μελαγχολία. Και αν τα δύο πρώτα singles είχαν δημιουργήσει εύλογα την απορία για το αν θα είναι εξίσου κορυφαία και η συνέχεια του δίσκου, έρχεται το “Next Of Kin” για να σκοτώσει οποιαδήποτε αμφιβολία. Ωραία τα περάσματα από country στοιχεία, εξαιρετικό το κορύφωμα στο refrain και τα κιθαριστικά μέρη βγάζουν αρκετή ένταση. Από τα πιο σκοτεινά κομμάτια του δίσκου.
Ακολουθεί η πιο ήρεμη στιγμή του δίσκου με το “Lovelorn Crime” το οποίο είναι ένα μαγικό κομμάτι, ντυμένο από την υπέροχη συνοδεία του πιάνου και την ζεστή φωνή του Åkerfeldt. Το ρεφραίν δίνει το απαραίτητο συναισθηματικό ξέσπασμα και δημιουργεί μία αιθέρια ατμόσφαιρα, το ίδιο και το κλείσιμο του κομματιού με το μαγευτικό σόλο του Fredrik Åkesson σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Åkerfeldt.
Έχουμε φτάσει ήδη στα μισά του δίσκου και έρχεται το “Charlatan” να τα ισοπεδώσει όλα ειδικά με το δυναμικό rhythm section του. Αρκετά δυνατό κομμάτι, με χαρακτηριστικό Opeth ήχο. Υπέροχα μελωδικό και ατμοσφαιρικό το “Universal Truth”, μας χαρίζει μέσα σε πάνω από 7 λεπτά απίστευτες εναλλαγές στη μελωδία και στα φωνητικά. Συνέχεια με το πιο πειραματικό κομμάτι του δίσκου, το “The Garroter”. Ξεκινά με εισαγωγή flamenco (κι όμως ναι!) για να συνεχίσει σε jazz ρυθμό. Και αν ακούγονται παράταιρα όλα αυτά τα στοιχεία μεταξύ τους, εδώ δένουν απολύτως αρμονικά. Προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Continuum” συνεχίζει ακριβώς εκεί που το άφησε το προηγούμενο, χτίζοντας σιγά σιγά τη δική του ατμόσφαιρα. Το κομμάτι απογειώνουν τα πνευστά που του δίνουν μια πιο jazz πινελιά καθώς και το δυναμικό σόλο της κιθάρας που ακολουθεί. Το κλείσιμο του δίσκου ανήκει στο “All Things Will Pass”, το οποίο μέσα σε πάνω από 8 λεπτά συγκεντρώνει όλη την ατμόσφαιρα των προηγούμενων κομματιών. Πανέμορφη δημιουργία με υπέροχο τελείωμα, ότι ακριβώς χρειάζεται για να κλείσει ο δίσκος.
Συνοψίζοντας, αν κάποιοι αναπολούν ακόμα την death περίοδο των Opeth και περιμένουν ακόμα ένα τέτοιο comeback, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα το βρουν σε αυτόν τον δίσκο. Αυτοί που θεωρούν όμως πως ο Åkerfeldt, είτε με growl φωνητικά είτε με καθαρά, παραμένει κορυφαίος ερμηνευτής και μια μουσική ιδιοφυία, αλλά και όσοι έχουν «ανοιχτό» μουσικό μυαλό, τότε σίγουρα θα βρουν πως το “In Cauda Venenum” είναι ενδεχομένως ο καλύτερος δίσκος της «νεότερης» εποχής των Opeth.
Βαθμολογία: 95/100
Για το Rockoverdose.gr
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
