Τους Φινλανδούς Oranssi Pazuzu τους είχα μάθει πριν 2 χρόνια, όταν έκανα τη κριτική στον προηγούμενό τους δίσκο, “Valonielu”, και ήταν έρωτας με την πρώτη “αυτιά”. Ο τρόπος με τον οποίον αναμείγνυαν διάφορα στοιχεία, η διάθεση πειραματισμού και ο χαοτικός τρόπος παιξίματός τους, ήταν παραπάνω από αρκετά, ώστε να με κάνουν να κολλήσω με τη μουσική τους. Οπότε μόλις είδα ότι οι Φινλανδοί έβγαλαν καινούργιο δίσκο, έσπευσα να τον αναλάβω. Το όνομα της νέας τους δουλειάς είναι “Värähtelijä”, κυκλοφόρησε πριν περίπου ένα μήνα και περιέχει εφτά τραγούδια, των οποίων η διάρκεια αποδεικνύεται χορταστική, φτάνοντας αισίως τη μία ώρα και δέκα λεπτά.
Το πρώτο, και κύριο χαρακτηριστικό και αυτού του δίσκου, είναι ο χαοτικός τρόπος παιξίματος, που δημιουργεί ένα πραγματικά χαώδες αποτέλεσμα, που καθιστά δύσκολη την ακρόαση, ειδικά για εκείνον που δεν έχει ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες. Πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο, δωδεκάλεπτο, κομμάτι, “Saturaatio”, ένα τραγούδι που ξεκινά αργά, αλλά στη συνέχεια μετατρέπεται σε ένα χαοτικό και δαιδαλώδες δημιούργημα, που αιχμαλωτίζει τον ακροατή και τον χτυπάει δίχως έλεος. Και για να πάρετε μία ιδέα, σε τι ακριβώς αναφέρομαι, μιλάμε για μία σύνθεση, με ένα χαώδη τρόπο παιξίματος που πλαισιώνεται από στοιχεία ψυχεδέλειας, από ένα space συναίσθημα (κυρίως εξαιτίας των πολλών και διάφορων εφέ), από ένα touch rock/progressive των 70ς, λόγω του τρόπου παιξίματος των πλήκτρων, αλλά και μία ίσως πιο jazzy διάθεση σε ορισμένα σημεία. Και όλο αυτό, μέσα σε ένα up-tempo χαμό, με παραμορφωμένες κιθάρες, μοχθηρά, black φωνητικά και ακατάληπτες φωνές στο βάθος. Νομίζω ότι κάτι αρχίσατε να πιάνετε, σωστά;
Βέβαια, όλο αυτό δεν συναντάται σε όλα τα κομμάτια του δίσκου, αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πιο εύκολα στο άκουσμα. Ακόμα κι εκεί που οι ταχύτητες είναι πιο χαμηλές, η μουσική είναι επιβλητική, μαγνητίζοντας έτσι τον ακροατή, ενώ η ζοφερή ατμόσφαιρα μαζί με τα μοχθηρά φωνητικά, τις αγωνιώδεις κραυγές, και τις αργές, μυστηριώδεις, αλλά και ψυχεδελικές μελωδίες, δημιουργούν ένα μουσικό λαβύρινθο, από τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις. Υπάρχουν επίσης στιγμές, όπως για παράδειγμα στο “Lahja”, όπου το τραγούδι ξεκινάει αργά, με επαναλαμβανόμενες μελωδίες, αλλά σιγά σιγά ανεβαίνει η ένταση και ο ακροατής νιώθει πως μπαίνει σε ένα είδους trance.
Από ‘κει και πέρα, θα ακουστούν σε ορισμένα σημεία κάποια πιο παραδοσιακά black metal στοιχεία, όπως είναι τα γρήγορα ξεσπάσματα με τα blast beats, αλλά αυτά δεν διαρκούν πολύ. Επίσης, υπάρχουν στιγμές, κυρίως εξαιτίας των παραμορφωμένων κιθαρών, που η μουσική αποκτά σαφέστατα ένα πιο noise χαρακτήρα, ενώ δεν είναι λίγα και τα πιο μελωδικά περάσματα, που κατά κύριο λόγο ακούγονται στις πιο ήρεμες φάσεις του δίσκου.
Γενικά, το “Värähtelijä” είναι, όπως είπα, ένα αρκετά δύσκολο άκουσμα, που σίγουρα θα αιχμαλωτίσει και θα σαγηνεύσει όποιον αποφασίσει να του δώσει μία ευκαιρία. Το χάος και η ψυχεδέλεια θα παγιδεύσουν τον ακροατή, οι πιο low-tempo μελωδίες θα τον υπνωτίσουν, ενώ τα αγωνιώδη φωνητικά και οι απεγνωσμένες κραυγές θα του δημιουργήσουν ένα αίσθημα άγχους. Μία ακόμα εξαιρετική δουλειά των Φινλανδών, οι οποίοι φαίνεται να μην έχουν όρια στη φαντασία και στη συνθετική τους ικανότητα. Ένας δίσκος που πρέπει οπωσδήποτε να ακουστεί με τα φώτα κλειστά, χωρίς το παραμικρό πράγμα, που θα μπορέσει να αποσπάσει την προσοχή του ακροατή, έτσι ώστε αυτός να ζήσει την εμπειρία στο μάξιμουμ.
Βαθμολογία: 85/100
Για το Rock Overdose,
Μίνως Ντοκόπουλος
Comments
