Συντάκτης: Τζοβάνα Σπήλιου
Τι να πει κανείς για τον απόλυτο "Prince of Darkness"; Για τον άνθρωπο που ακριβώς πριν από 50 χρόνια μαζί με τους Black Sabbath γέννησε και προσδιόρισε τον «σκληρό» ήχο, κάνοντας σε όλους εμάς τους μουσικόφιλους το μεγαλύτερο δώρο. O Ozzy μέσα στο μισό αιώνα παρουσίας του κατάφερε πράγματα, που δύσκολα θα κατορθώσει ποτέ άλλος καλλιτέχνης. Ξεχώρισε ως καλλιτεχνική οντότητα από τη μπάντα που τον ανέδειξε, έχει μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές που έχουν ποτέ υπάρξει και ανάμεσα σε όλα τα άλλα είναι ένας frontman, ο οποίος πάντα άφηνε να αναδειχτούν και να βγουν μπροστά οι μουσικοί του. Προσωπικά, πάντα ήμουν περισσότερο οπαδός της προσωπικής καριέρας του Ozzy και μου είχε λείψει εδώ και μια δεκαετία να ακούσω κάτι καινούριο. Μάλιστα, αυτά τα δέκα χρόνια αποτελούν και το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχει ποτέ μεσολαβήσει ανάμεσα σε δύο κυκλοφορίες του Ozzy.
Η χρονιά που μας πέρασε αδιαμφισβήτητα δεν πήγε και πολύ καλά για τον Madman, του οποίου η υγεία επιβαρύνθηκε πάρα πολύ. Εύλογα λοιπόν κανείς δεν περίμενε να δει σύντομα νέα δουλειά από τον Ozzy. Μέσα σε αυτή τη χρονιά όμως του ζητήθηκε να συμμετάσχει ως guest (μαζί με τον rapper Travis Scott) στο κομμάτι “Take What You Want” του hip-hop τραγουδιστή Post Malone. Από αυτή τη συνεργασία ο Ozzy ξεκίνησε να δουλεύει με τον Andrew Watt, παραγωγό του Malone, και κάπως έτσι λοιπόν άνοιξε ο δρόμος για τη γένεση του “Ordinary Man”. Ο Watt ανέλαβε τις κιθάρες, ενώ τη μπάντα συμπλήρωσαν ο μπασίστας των Guns N’ Roses, Duff McKagan, μαζί με το drummer των Red Hot Chili Peppers, Chad Smith. Εύλογο το ερώτημα για την απουσία του Zakk Wylde, ο οποίος μάλιστα είχε επιστρέψει ξανά στον Ozzy παίρνοντας τη θέση του Gus G. Όπως έχει δηλώσει ο Ozzy το “Ordinary Man” προέκυψε ξαφνικά, σχεδόν μέσα από τζαμαρίσματα, με αποτέλεσμα να γραφτεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που σε καμία περίπτωση δε θα προλάβαινε να συμμετάσχει ο Wylde. Αξίζει δε να σημειωθεί πως είναι ο πρώτος δίσκος που ο Ozzy έγραψε εντελώς νηφάλιος και όπως αναφέρει ο ίδιος, έχει δώσει την καρδιά και την ψυχή του.
Το “Ordinary Man” λοιπόν συνδυάζει μέσα στα έντεκα κομμάτια του πολλά διαφορετικά στοιχεία και επιρροές, καθώς και πολλές guest συμμετοχές. Κάποια κομμάτια είναι αμιγώς κλασικά “Ozzy” όπως το εναρκτήριο “Straight To Hell”, που με τον Slash στην κιθάρα δεν μπορεί παρά να ξεσηκώσει με τον δυναμισμό του, το “All My Life” με το φοβερό του σόλο και το μελωδικό “Today Is The End”. Το δε “Scary Little Green Men” με guest τον Tom Morello από Rage Against the Machine είναι απολύτως ξεσηκωτικό κομμάτι και σίγουρα αποτελεί ένα από τα highlights του δίσκου. Από την άλλη, συναντάμε κάποια κομμάτια που φωνάζουν Black Sabbath του παρελθόντος από μακριά, όπως το “Goodbye” του οποίου τα τύμπανα παραπέμπουν πολύ στο “Iron Man” (φοβερό δε το κιθαριστικό ξέσπασμα στο τέλος του κομματιού), το “Under The Graveyard” με το οποίο μας είχε ανοίξει την όρεξη ο Ozzy πριν την κυκλοφορία του δίσκου και το οποίο αποτελεί επίσης μία από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου, καθώς και το “Eat Me” στο οποίο η blues φυσαρμόνικα μας θυμίζει κάτι από “Wizard” αφήνοντας το μπάσο να βγει σε πρώτη γραμμή. Από το δίσκο δε λείπουν και οι μπαλάντες, όπως το ομώνυμο κομμάτι και το κάπως αδιάφορο “Holy For Tonight”. Το “Ordinary Man” είναι ξεκάθαρα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Ο ρυθμός του φέρνει κάτι από το μεγαλείο των Beatles, ενώ οι υπέροχοι στίχοι του το καθιστούν ως το απολύτως βιογραφικό κομμάτι του Ozzy, που θα φέρει αβίαστα συγκίνηση σε όποιον το ακούσει. Το δε κομμάτι απογειώνεται από τη συμμετοχή του Elton John στα φωνητικά και στο πιάνο. Τα δύο τελευταία τραγούδια του δίσκου είναι σαφέστατα αυτά που θα προκαλέσουν την μεγαλύτερη έκπληξη-απορία και χρειάζονται ανοιχτό μυαλό για να χωνευτούν. Το “It's A Raid”, με τη συμμετοχή του rapper Post Malone στα φωνητικά, ανεβάζει γκάζια με την punk αισθητική του και ξυπνά μνήμες με τα samples από θρυλικές ατάκες του Ozzy. Το δε “Take What You Want" είναι ουσιαστικά κομμάτι του Post Malone, στο οποίο συμμετέχει ο Ozzy και για το είδος που υπηρετεί είναι πολύ ενδιαφέρον, με catchy refrain και με ωραίο σολάρισμα. Θα προτιμούσα όμως να μην αποτελεί αυτό το κλείσιμο του δίσκου.
Μετά από την ακρόαση του δίσκου, το ερώτημα που μου γεννήθηκε ήταν το πως μπορείς λοιπόν να είσαι αντικειμενικός με ένα από τα μεγαλύτερα είδωλά σου όταν υπάρχει σοβαρή έως και βέβαιη πιθανότητα αυτός εδώ ο δίσκος να είναι και ο τελευταίος της καριέρας του. Στο σύνολό του το “Ordinary Man” αποτελεί μία άκρως αξιόλογη και αξιοπρεπή κυκλοφορία, που σε καμία περίπτωση δεν είναι κατώτερη των προσδοκιών που μπορεί να έχει κάποιος αυτήν ακριβώς τη στιγμή από τον Ozzy. Τονίζω το «αυτήν τη στιγμή» γιατί δεδομένων των καταστάσεων που βιώνει ο Μadman, μάλλον αυτό είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να μας προσφέρει. Δε θα σταθώ στο αν τα φωνητικά του είναι πειραγμένα ή στο αν συνεργάστηκε με καλλιτέχνες που δε θα το περιμέναμε. Σίγουρα το “Ordinary Man” υπερέχει των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών του (“Black Rain” και “Scream”), αλλά δύσκολα θα αποτελέσει ένα δίσκο που θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις κλασικές κυκλοφορίες του Ozzy. Αυτό όμως που θα μείνει για πάντα και θα το ακούμε με νοσταλγία όσα χρόνια κι αν περάσουν είναι το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, το οποίο θα μας θυμίζει πως ο Ozzy Osbourne δεν υπήρξε ποτέ ένας “Ordinary Man”.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Τζοβάνα Σπήλιου
Comments
