Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Θα χορτάσουμε μαυρίλα και πένθος φέτος. Απ’ τη μια οι My Dying Bride, απ’ την άλλη οι εν λόγω κύριοι από το Halifax. Οι Paradise Lost, αν και δεν μπορώ να πω ότι μας έλειψαν και πολύ δισκογραφικά και συναυλιακά, μιας και τους απολαύσαμε στα τέλη του ’18, πάντα είναι ευπρόσδεκτοι στα ακούσματά μας, ειδικά όταν προσφέρουν ποιοτικές δουλειές. Τέτοια είναι και το “Obsidian”, ερχόμενο τρία χρόνια περίπου μετά το “Medusa”. Εννιά συνθέσεις λοιπόν και δύο επιπλέον στις περιορισμένες εκδόσεις. Η στροφή που πήραν οι Βρετανοί στο “The Plague Within” δεν ήταν κλειστή, όπως αποδείχθηκε. Συνεχίζεται εως σήμερα. Μα, για ποια στροφή μιλάμε όμως ακριβώς; Την μερική επιστροφή της μπάντας στον πρώιμο ήχο της ασφαλώς. Οι κύριοι Mackintosh, Aedy, Holmes και Edmondson, σαν πνεύματα ανήσυχα, έπιασαν τον σφυγμό μερικών παλαιών οπαδών, που ήθελαν λίγη παραπάνω καφρίλα, αλλά δεν ήθελαν με τίποτα να αφήσουν να ξεφύγουν και όσοι ακολούθησαν μαζικά μετά το “In Requiem” κυρίως.
Πιστοί στο ραντεβού τους, σαν γνήσιοι Εγγλέζοι, δεν καινοτομούν μεν στο “Obsidian” (αυτό το έχουν κάνει 3-4 φορές στο παρελθόν), αλλά συνθέτουν ένα δίσκο, που στο σύνολό του θα ικανοποιήσει δε. Πατάνε γερά στα θεμέλια του διπόλου gothic/doom που τους έχει εδραιώσει ακλόνητα στο metal, πασπαλίζοντάς το με τα death φωνητικά του Nick. Στα αυτιά μου ακούγεται κομματάκι πιο κοντά στο “The Plague Within”, παρά στον προκάτοχό του. Ίσως λόγω χρωμάτων κι αισθητικής, το “Obsidian” ηχεί και κάπως πιο επικό, με μελωδίες απαισιόδοξες, σκοτεινές, που μόνο η κιθάρα του Greg μπορεί να κεντήσει. Άκου τα “Fall From Grace” και “Ghosts” (καταδικασμένα να αγαπηθούν) και θα καταλάβεις. Άκρως ατμοσφαιρικό, καθώς είναι, το νέο πόνημα των Paradise Lost μάς θυμίζει ξανά και ξανά γιατί τους αγαπάμε και γιατί δεν μοιάζουν με κανένα άλλο συγκρότημα.
Συνθετικά, κυριαρχεί η λογική του mid-tempo, το άλμπουμ όμως απαιτεί το χρόνο του για να σε κερδίσει. To πιθανότερο είναι, όπως συνέβη και με το “Medusa” δηλαδή, να ανακαλύψω τον πλήρη πλούτο του ακόμα και μετά από ακροάσεις ενός έτους. Μη το γελάτε, ήμουν απ’ αυτούς που στην αρχή ήταν παγωμένοι και λίγο αδιάφοροι ως προς το καλλιτεχνικό περιεχόμενο του προηγούμενου δίσκου των Βρετανών. Εν τέλει, το δέχτηκα κι αυτό με πλήρη ικανοποίηση. Κομμάτια σαν το “Forsaken” είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσουν αργά ή γρήγορα και το “Obsidian” να γίνει μέρος μιας ομάδας πολύ προσωπικών ακροάσεων.
Οι μερακλήδες της παρέας μην αρκεστείτε στα απλά, καθώς τα “Hear The Night” και “Defiler”, τα δύο επιπλέον κομμάτια της περιορισμένης έκδοσης, είναι το κερασάκι στην τούρτα ενός πολύ καλού δίσκου που μπορεί να χαρακτηριστεί κι εξαιρετικός στο μέλλον, μετά από συνεχόμενες και απομονωμένες ακροάσεις. Θεού θέλοντος και…Covid-19 επιτρέποντος, θα απολαύσουμε το νέο έργο των Paradise Lost ζωντανά επί σκηνής τον ερχόμενο Δεκέμβριο. Μέχρι τότε, κάντε βουτιά στα σκοτεινά ηχοτοπία του.
Βαθμολογία: 79/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
