Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Παρακολουθώ στενά την πορεία των Planet Of Zeus από το 2011 κι ένθεν. Λέγοντας στενά, εννοώ πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην ασχοληθώ σοβαρά με κάθε νέα τους κυκλοφορία και ασφαλώς δεν έχω χάσει εμφάνισή τους στην Αθήνα, με τον αριθμό που τους έχω δει να απέχει ελάχιστα απ’ το να γίνει διψήφιος. Κάθε τους βήμα που αποτυπώθηκε σε φυσικό μέσο ακρόασης είναι στη δισκοθήκη μου. Στα δικά μου αυτιά λοιπόν, κάθε νέος τους δίσκος μέχρι και το “Loyal To The Pack” ήταν η φυσική συνέχεια του προηγούμενου. Αυτό κατά τη γνώμη μου έπαψε να ισχύει με το ”Faith In Physics”, ένα άλμπουμ πάρα πολύ καλό μεν, με κομμάτια που έχουν αγαπηθεί και θα βρίσκονται πάντα στις προτιμήσεις μου, αλλά που στέκει αυτόνομο δε. Με λίγα λόγια, δεν έχει το ταίρι του κάπου.
Τέτοια περίπτωση είναι και το “Afterlife”. Δε μοιάζει με κανένα προηγούμενο άλμπουμ του συγκροτήματος, έχει πάρει διαφορετική ηχητική κατεύθυνση και θα αποτελέσει θέμα συζήτησης. To “Afterlife” περιέχει 9 συνθέσεις φρέσκου hard rock, με τις χαρακτηριστικές δομές παλαιότερων κομματιών της μπάντας όμως να λείπουν. Πλέον, η λογική των Planet Of Zeus είναι να στηριχθούν σε πιο απλές και άμεσες ρυθμικές κιθάρες, χωρίς το riffing των κλασικών δίσκων. Τα φωνητικά του Μπάμπη είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό καθαρά, πράγμα που καθόλου δεν με χαλάει. Είναι μάλιστα τέτοια η δουλειά στην παραγωγή που, παρά τις διαφορές του, το “Afterlife” μπορείς να το καταλάβεις ότι είναι ο νέος Ρlanet Of Zeus δίσκος.
Βασικό στοιχείο επίσης είναι ότι το εν λόγω άλμπουμ απέχει πλέον πέντε χρόνια από τον προκάτοχό του, διάστημα ικανό να κάνει μουσικούς να σκεφτούν και να αλλάξουν γνώμες για πολλά πράγματα. Οι Planet Of Zeus ευτυχώς το έκαναν σε ικανοποιητικό βαθμό, διατήρησαν την ταυτότητά τους, αλλά έβαλαν με τρόπο μαεστρικό και τους Queens Of The Stone Age (των τελευταίων δίσκων) στη μουσική τους. Επίσης, άφησαν και καλώς έκαναν και τους Foo Fighters, με τον τρόπο που ενδεχομένως τους έχει επηρεάσει ο Dave Grohl, να ακουστούν κι αυτοί (το “Bad Milk” μου φέρνει στο μυαλό αυθόρμητα το “Sunday Rain” από το “Concrete and Gold”). Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ευκολομνημόνευτα κομμάτια που δεν τα ξεχνάς. Τέτοια είναι σε μεγάλο βαθμό τα “Baptized In His Death”, “Step On, Skin Off”, “No Ordinary Life”, “The Song You Misunderstand” και “State Of Non-Existence”, ενώ ακολουθούν τα “Let's Call It Even”, “Letter To A Newborn” και “The Vixen”.
Μετά και την τελευταία, απ’ τις πολλές που έκανα και μάλιστα μαζεμένες, ακρόαση του “Afterlife”, το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Είναι σίγουρα καλύτερο του “Eleven The Hard Way” και του “Faith In Physics”. Είναι πολύ διαφορετικό των “Macho Libre”, “Vigilante” (το καλύτερό τους για εμένα), ενώ έχει λίγες ομοιότητες με το “Loyal To The Pack”. Για όποιον ψάχνει ήχο παρόμοιο των δίσκων των Ρlanet Of Zeus μέχρι και το 2014, ας ψάξει αλλού την τύχη του. Όποιοι είναι ανοιχτοί σε ξεσηκωτικές rock ‘n roll προτάσεις, με ρυθμό, ρεφρέν και αμεσότητα, εδώ θα βρουν μπόλικο ενδιαφέρον. Όσοι για κάποιο λόγο έχασαν την πορεία της μπάντας από το 2016 και μετά, ίσως παραξενευτούν από την ηχητική της προτίμηση στο “Afterlife”. Το αποτέλεσμα πάντως λογικά θα δικαιώσει σε μεγάλο, αν όχι απόλυτο βαθμό το ίδιο το συγκρότημα.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Planet Of Zeus - Afterlife
11 October 2024
Ihaveadrum Records
Comments
