Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Νοεμβρίου 2017
Οι Playgrounded με έδρα πλέον στην Ολλανδία (το τονίζω για λόγους υποσυνείδητου/άτυπου credit στο αγαπημένο μου τραγούδι του δίσκου) και μετά από πέντε χρόνια, κυκλοφορούν το διάδοχο του ντεμπούτου τους. Μετά το electro/heavy rock “Athens”, o δεύτερος δίσκος τους τιτλοφορείται “In Time With Gravity” και ρίχνει, κάπως, τα γκάζια, αυξάνοντας την ατμόσφαιρα και το μυστήριο γύρω από τις δομές των τραγουδιών. Ένα ακόμα πάτημα του play, παρακαλώ.
Η μπάντα ξεκινάει το ξεδίπλωμα του νέου υλικού και ο ασκός του “In Time With Gravity” απελευθερώνει σταδιακά τα συστατικά της δημιουργίας του. Η εσωστρέφεια, τα ρυθμικά μοτίβα να εμπεριέχουν τις δυναμικές των μελωδιών, το ηλεκτρονικό στοιχείο με τη μορφή ραχοκοκαλιάς, οι ψίθυροι ως κύριο εκφραστικό μέσο, η ατμόσφαιρα ως κυρίαρχη αρετή για τη φιλοσοφία της δημιουργίας, τα λιγοστά ξεσπάσματα, που χτυπούν, προϊδεάζοντας για μια πιο άμεση συνέχεια.
Μέχρι και το “Waves” τα υλικά είναι τα παραπάνω, η εσωστρέφεια της μπάντας βγαίνει προς τα έξω μέσω του τρόπου ερμηνείας, της ηχητικής μανούβρας γύρω από αυστηρά μικρά melody lines και του φοβερού παντρέματος rhythm section και ηλεκτρονικών στοιχείων, που αντιπροσωπεύει τη μουσική κατεύθυνση της μπάντας περισσότερο από κάθε lead μέρος. Γνώμη μου είναι κάπου υπήρξε ένα κόλλημα στο να ξεπεραστούν τα φράγματα ανάμεσα στα τραγούδια και στον ακροατή, οι απόπειρες της μπάντας στην αρχή του δίσκου δεν έσπασαν την πόρτα της συγκράτησης και κάπου ένιωσα ότι η έλλειψη αμεσότητας είναι το κύριο αίτιο για τούτη την παρατήρηση. Από το ομώνυμο τραγούδι, όμως, το vibe γίνεται πιο heavy, τα φωνητικά βγαίνουν πιο μπροστά, η παραγωγή περνάει από την εσωστρέφεια στην ορμή και οι μελωδίες των συνθέσεων γίνονται πιο προσιτές και πιο άμεσες. Το “Rotterdam” είναι το τραγούδι που ο γράφων ξεχώρισε περισσότερο στο album, με συναρπαστικές μελωδίες, ήχο και groove, ενώ η τριλογία του “The Stranger” έχει εντυπωσιακά σημεία και εντονότατες στιγμές, δείχνοντας κατ’ εμέ την κατεύθυνση που η μπάντα μπορεί να ακολουθήσει και να κάνει πάταγο.
Το δεύτερο μισό του δίσκου- οι συνθέσεις που εμπεριέχονται σ’ αυτό, τέλος πάντων- αναδεικνύει περισσότερο τη συνθετική δεινότητα της μπάντας, έχει βρει μια προσέγγιση πολύ κοντά στη χρυσή τομή μεταξύ της επιθυμητής ψυχεδέλειας και της ορμητικότητας, έχει εν ολίγοις τις καλύτερες στιγμές των νέων δημιουργιών. Τα “In Time With Gravity”, “Rotterdam”, “The Stranger Pt.1- Funeral”, “The Stranger Pt.2- Killing” έχουν εκτός από τις προαναφερθείσες αρετές, το στόμφο για να αναδείξουν κάθε προσωπικό στοιχείο της μπάντας. Οι ρυθμοί και η electro προσέγγιση είναι παντού, το rock παίξιμο δε μειώνει καθόλου την ατμοσφαιρική θεώρηση της σύνθεσης, τα φωνητικά και κυρίως οι αρμονίες ακούγονται τρομερά, σε γενικές γραμμές εκεί βρίσκεται η επιτυχής πλευρά του εν λόγω δίσκου.
Σε καμία περίπτωση δεν υπονοείται από την κριτική κάποια «κακή» πλευρά ή απαξίωση των πρώτων συνθέσεων. Το “In Time With Gravity” είναι τρομερά δουλεμένο και σίγουρα θα διευρύνει το κοινό των Playgrounded. Ωστόσο, λίγο η φλυαρία στο τελευταίο μέρος του “The Stranger”, λίγο η σύγκρουση στους τοίχους του λαβυρίνθου των αρμονιών στα πρώτα τραγούδια, λίγο η έλλειψη(στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον) αυτού του κάτι που θα τέρψει το ενδιαφέρον για περισσότερες ακροάσεις, με έκαναν να ξεχωρίσω ένα τμήμα του δίσκου, ως το δυνατό χαρτί μιας κυκλοφορίας με προοπτικές, αλλά και περιθώρια περεταίρω ζύμωσης. Το μέλλον προμηνύεται άκρως ενδιαφέρον, η μπάντα για δεύτερη συνεχή κυκλοφορία αποδεικνύει τις δυνατότητές της και σίγουρα όποιος τους ακούσει θα παρακολουθεί τα βήματα ανόδου της δημιουργικής σκάλας την οποία ανηφορίζουν.
Βαθμολογία: 70/100
Για το Rock Overdose,
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
