Ημερομηνία δημοσίευσης: 22 Οκτωβρίου 2018
Οι Poets of the Fall είναι μία απ΄αυτές τις αδυναμίες, που δεν εξηγούνται με πολλά λόγια. Όταν οι μελωδίες μιας μπάντας έχουν την επίδραση γητέματος, όταν στην παραγωγή των δίσκων τους η θαλπωρή είναι ότι το τζάκι για παραμύθια, όταν η χροιά του Marko Saaresto είναι από μόνη της hook και όταν βιώνεις το clip του “Carnival of Rust”, μόνο μέσα σου ξέρεις γιατί έχεις δεθεί με αυτό το σχήμα. Νέος δίσκος, λοιπόν, με νέες αναζητήσεις και (δυστυχώς) νέες εμμονές.
Το ραδιόφωνο το έχουν. Το είχαν ανέκαθεν, αλλά τώρα έχουν και τους σταθμούς που ακρόαση άνω του δεκάλεπτου κάνει την πλήξη πιο φορτική κι από μποτιλιάρισμα. Στιβαρή κατηγορία, δε βρίσκετε; Μπορώ να φέρω τους μάρτυρες ανά πάσα στιγμή. Ξεκινάω με τις απλοϊκές και χιλιοειπωμένες αρμονίες, που ακόμα κι αν είναι καταδικασμένες να αποτύχουν να σηκώσουν έστω και μία τρίχα (μιλάμε για μπάντα για πρωταθλητισμό στην άρση τριχών) απλώνονται σα βούτυρο σε ατέλειωτες εκτάσεις λαγάνας και η μικρή λυτρωτική γευστική επαφή εκμηδενίζεται με την αμέσως επόμενη μπουκιά. Συνεχίζω με το αχρείαστο drum machine, ειδικά σε intro σημεία, όπως στο “The Sweet Escape”. Άλμα στο tempo. Όχι, δεν είμαι ούτε γκαζιάρης, ούτε έχω αλλεργία στις μπαλάντες. Έχω όμως αλλεργία στο βεβιασμένο σύρσιμο συνθέσεων, είτε επειδή ο στόχος ήταν μια ξεχειλωμένη θεατρικότητα , είτε επειδή «έλα μωρέ, καλά είναι εκεί ο μετρονόμος, που να το ξαναγράφουμε...». Στο δεύτερο, πάω και νοσοκομείο μετά το σοκ.
Η μπάντα βρίσκεται στην αναζήτηση νέων προσεγγίσεων, αλλά η εμμονή στο να γραφτεί το νέο soundtrack του James Bond και να κατακτήσει τα ραδιόφωνα είναι εμφανώς ένα μπούμερανγκ που όχι απλά χτύπησε, αλλά προκάλεσε και βαθύτατη αμνησία. Διότι αυτή η μπάντα ποτέ δεν έγραψε στο πόδι, πάντα φαινόταν ότι κάθε γραμμή είχε να παίξει κάποιο ρόλο στο μίνι-σενάριο κάθε δίσκου. “My Dark Disquet”, “False Kings”, “Fools Paradise”, πραγματική τρικυμία εν κρανίω. Η εμμονή είναι φως-φανάρι, έχει περάσει τα σύνορα συνειδητού και υποσυνείδητου και παροπλισμένη με παρωπίδες Σταυροφορίας προχωρά στο γκρεμό. Κάπου-κάπου, σε κάποιες ακουστικές φόρμες του “In a Perfect World” γεύεται και λίγο πονεμένο songwriting το αυτί, αλλά είπαμε, η επόμενη μπουκιά είναι άνοστη και ξερή. Συγκεκριμένα το “Angel” που είναι τόσο νερόβραστο που κάνει τις κορυφές του προαναφερθέντος πληκτικού ραδιοφώνου να ζητούν προαγωγή σε πιο ενδιαφέροντες σταθμούς. Ο δίσκος, πάντως, είναι προσεγμένα τοποθετημένος στην εν λόγω κατεύθυνση και αν βρει το κοινό του δεν είναι επειδή έχει να δώσει το παραμικρό παραπάνω από όσα η μπάντα ήδη έχει προσφέρει, αλλά γιατί ένα νέο κοινό θα αγκαλιάσει το αποτέλεσμα- τουλάχιστον πλειοψηφικά.
Το album ξεκινάει με το “Dancing on Broken Glass”. Το άφησα για το τέλος, όχι για να δημιουργήσω κανένα γοητευτικό παράδοξο, αλλά γιατί ενώ η πρώτη μου εντύπωση εμπεριείχε τη λέξη Eurovision,εν τέλει η true-pop αύρα του και η catchy γραμμή του ρεφρέν ήταν μέσα στα τρία σημεία που κρατάω από το σύνολο του δίσκου. Στο μυαλό των καλλιτεχνών που η pop αποενοχοποιήθηκε το αποτέλεσμα συχνά είναι μεγαλειώδες. Στο καζάνι των Poets of the Fall η pop σάλτσα που κάποτε έριξαν σε υψηλή δοσολογία δεν έχει καμία ευθύνη. Τα συστατικά τα διαμορφώνουν οι πρωταγωνιστές, δε συμβαίνει το αντίστροφο. Ενώ αφήνω το outro του δίσκου, “Choir of Cicades” να μου θυμίζει, έστω σε ένα μικρό βαθμό γιατί μου άρεσε τόσο αυτή η μπάντα, σκέφτομαι ότι τελικά η φανταστική χροιά του Marko ήταν τόσο εμβληματική λόγω των φανταστικών συνθέσεων. Εδώ, η επιτήδευση συναισθήματος προκαλεί έως και τραγελαφικό γέλοντα.
Βαθμολογία: 50/100
Για το Rockoverdose.gr
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
