Ημερομηνία δημοσίευσης: 6 Αυγούστου 2017
Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα. Έτσι θα λέγαμε σε άλλη περίπτωση για συγκρότημα που επιστρέφει σε τακτά χρονικά διαστήματα και είναι κάπως ξεχασμένο παρά την μεγάλη του αξία. Στη χώρα μας θα ίσχυε 100%, αλλά ευτυχώς στο εξωτερικό υπάρχουν ακόμα ανοιχτά αυτιά και οι ΜΕΓΑΛΟΙ Prong από τη Νέα Υόρκη λαμβάνουν μέρος της αναγνώρισης που θα έπρεπε να έχουν. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών, που στο ξεκίνημα του με το ''Primitive Origins'' το 1988 γεφύρωσε το thrash με το πρώιμο hardcore και στη συνέχεια όσο περνούσαν τα χρόνια, γέμιζαν με όγκο και γκρούβα τον ήχο τους, κάνοντας τον λίγο πιο βιομηχανικό σε πολλά σημεία. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ένα κομμάτι τους, το πασίγνωστο ''Snap Your Fingers, Snap Your Neck'' έκανε τη μεγάλη διαφορά, με αποτέλεσμα είτε πολλοί να μην ξέρουν άλλο (κατάντια), είτε να μη μπορούν να τους ακούσουν ακριβώς επειδή το λοιπό υλικό έχανε στη σύγκριση με το συγκεκριμένο κομμάτι (σας έχω νέα, έχουν δεκάδες καλύτερα κομμάτια, ξεκολλάτε από τη ζωή σας). Έτσι οι Prong κάνανε μεν ένα μεγάλο μπαμ εκεί το '94 ως το '96, αλλά ένα κενό 7 ετών από το ''Rude Awakening'' (1996) ως το ''Scorpio Rising'' (2003) μάλλον τους πήγε πίσω και δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν την καλή στιγμή της αναγνώρισης τους όσο θα ήθελαν και όσο θα άξιζαν φυσικά.
Το παράδοξο της υπόθεσης είναι όμως ότι ο ηγέτης / κιθαρίστας / τραγουδιστής Tommy Victor και γενικά μία από τις πλέον συμπαθείς και εμβληματικές φιγούρες του ακραίου ήχου εκεί έξω, δεν πτοήθηκε και συνέχισε να δημιουργεί ακάθεκτος. Να σημειωθεί ότι ο Victor συνεισέφερε τα μέγιστα στους Ministry ανά περιόδους από το 2005 ως το 2013, ενώ τη στιγμή που μιλάμε είναι και κιθαρίστας του Glen Danzig, από το 2008 και επίσης με συμμετοχές σε παλιότερες περιόδους του συγκροτήματος του. Οι Prong μετά από ένα εκ νέου μεγάλο κενό μεταξύ 2007-2012, έχουν επιστρέψει πιο ορεξάτοι από ποτέ, και έχουν διαδοχικά κυκλοφορήσει μεταξύ άλλων τα ''Carved Into Stone'' (2012), ''Ruining Lives'' (2014), ''Songs From The Black Hole'' (2015, άλμπουμ διασκευών) και το περυσινό ''X - No Absolutes'', έτσι το νέο τους και 12ο συνολικά ολοκληρωμένο άλμπουμ ''Zero Days'' έρχεται σε λιγότερο από 1μιση χρόνο μετά τον προκάτοχο του, χωρίς όμως να ακούγεται βιαστικό ή πιεσμένο στο σύνολο του. Γενικά το συνθετικό μυαλό του Tommy Victor είναι τεράστιο, αντικειμενικά μιλώντας και βάζοντας στην άκρη ότι εγώ είμαι βαμμένος οπαδός. Ο άνθρωπος μία ζωή ήξερε να γράφει ξεχωριστά κομμάτια, βαρύτατα, με την έννοια του ρυθμού συνυφασμένη μέσα στις συνθέσεις του, με τη χαρακτηριστική βραχνάδα της φωνής του να δημιουργεί χαμόγελα ειδικά σε μας που τους ανακαλύψαμε σε τρυφερή σχετικά ηλικία.
Εκεί όμως που ο Victor κάνει τη διαφορά είναι με το χαρακτηριστικό του κιθαριστικό παίξιμο, καθώς αυτά τα φοβερά στριφογυριστά ενίοτε και βαρύτατα ενώ κατεβαίνουν ριφφ, είναι σήμα κατατεθέν του. Η πατέντα δουλεύει σωστά για άλλη μία φορά και στο ''Zero Days'', καθώς ο δίσκος ξεκινάει μπομπάτα και μέχρι τη μέση του μετράς τις κομματάρες τη μία μετά την άλλη. Βοηθάει φυσικά και η σταθερά μικρή διάρκεια τους, καθώς τα πρώτα 6 κομμάτια είναι κάτω από 4', και κυλάνε σαν το νερό, ενώ είναι ολόφρεσκα και γκρουβάτα σε ήχο και πιασάρικα από την 1η ακρόαση. Είναι χάρισμα να μπορείς να γράψεις πιασάρικο κομμάτι χωρίς να είναι εμπορικό η ακόμα κι αν το κάνεις εμπορικό, να μην ακούγεται ξέκωλλο και σίγουρα οι Prong υπήρξαν τα πάντα εκτός από ξέκωλλοι στη μεγάλη τους καριέρα. Το άνοιγμα του δίσκου με το ''However It May End'' είναι ικανό να σας πείσει ότι θα ακούσετε για τα επόμενα 47' ένα πολύ διασκεδαστικό άλμπουμ, το οποίο σφύζει από συνοχή στα κομμάτια του, με το πρώτο του μισό όπως προανέφερα να είναι αρκετά up-tempo. Σ' αυτό βοηθάει και το πολύ καλό παίξιμο στα τύμπανα του Art Cruz, ο οποίος με χαρακτηριστική ευκολία χτυπάει πολύ δυνατά, ενώ όταν αφήνει χέρια και πόδια ελεύθερα, ακούγεται σαν πραγματικό μηχανάκι, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα γουστάρετε τα γρήγορα κομμάτια πολύ.
Στο πλάι τους ο νεόφερτος μπασίστας Μike Longworth, στη θέση του παιχταρά αριστερόχειρα δίμετρου θηρίου Jason Christopher, τον οποίο τσίμπησε ο Al Jourgensen για τους Ministry (όσοι τον είδατε στις συναυλίες της Ελλάδας, είδατε για τι μπετό μιλάμε). Με το υλικό να αποδεικνύεται πολύ ζωντανό, οι Prong τελειώνουν το δίσκο και σχεδόν δεν έχεις καταλάβει πότε πέρασε η ώρα. Κομματάρες όπως το ομότιτλο, το ''Off The Grid'', και το κορυφαίο τρίδυμο που κορυφώνει το δίσκο στη μέση, ''Divide And Conquer'', ''Forced Into Tolerance'' και ''Interbeing'' σε κάνουν και γουστάρεις από την πολύ πρώτη ακρόαση, με αποτέλεσμα να δίνεις συνεχείς ακροάσεις στο δίσκο. Το ''Blood Out Of Stone'' που στέκει στη μέση του δίσκου, όπως και το ''Self Righteous Indignation'' είναι από τα μεγάλα κομμάτια του δίσκου και κάπως πιο αργόσυρτα, ίσως να ακουστούν κατώτερα ή άκυρα με βάση το λοιπό υλικό, αλλά καλό είναι να υπάρχει λίγη ποικιλομορφία. Με κομμάτια όπως το ''Operation Of The Moral Law'', το αρχι-πιασάρικο ''Τhe Whispers'' και το radio-friendly ''Rulers Of The Collective'', οι Prong πετυχαίνουν να ακούγονται φρέσκοι και υπερεκφραστικοί, ενώ μέρη από στροφές και όλα σχεδόν τα ρεφρέν καρφώνονται με τη μία στο μυαλό σου σαν να έχεις ακούσει το δίσκο εκατοντάδες φορές, γι' αυτό και η ακρόαση είναι διασκεδαστική σε κάθε περίπτωση.
Οι Prong προφανώς και δεν κάνουν κάτι που δεν έχουν ξανακάνει στο παρελθόν, αλλά μπορώ να ισχυριστώ αντικειμενικά ότι κακό δίσκο δεν έχουν προσφέρει, και ούτε πρόκειται απ' ότι φαίνεται. Είστε/δεν είστε οπαδοί, σίγουρα θα αναγνωρίσετε τον αέρα ενέργειας που υπάρχει στο δίσκο. Τα χρόνια περνάνε και ο Victor πλέον δεν είναι 22 όπως το '88 αλλά το Σεπτέμβρη κλείνει τα 51. Όταν έχεις φτάσει σε τέτοια ηλικία κι ακούγεσαι (και δείχνεις) μικρότερος, τότε κάτι υπάρχει που σε ανανεώνει, ακούγοντας το ''Compulsive Future Projection'' καταλαβαίνετε αμέσως γιατί αυτός ο άνθρωπος πεινάει συνεχώς για νέους δίσκους. Έχει καταφέρει να έχει το συγκρότημα του ψηλά σε τσίπα και σε έμπνευση, που δε μπορούν να το ισχυριστούν και πολλοί. Αν δεν έχετε ακούσει ποτέ τους Prong για κάποιο λόγο, πιστεύω ότι θα σας αρέσει πολύ ο δίσκος. Ειδικά αν γουστάρετε μοντέρνο και ξεσηκωτικό γκρουβαριστό ήχο, τότε δεν έχετε λόγο να μη σας αρέσει. Το σχεδόν Ministry-κό σε δομή στην αρχή ''Waiting For The Dawn'', κλείνει υπέροχα το δίσκο και αποδεικνύει γιατί το ''Zero Days'' είναι μία από τις πραγματικά άξιες κυκλοφορίες της χρονιάς. Επειδή εγώ δε θα πάρω κανέναν άμπαλο στο λαιμό μου κι επειδή άλλο τι γουστάρω εγώ κι άλλο η αξία ενός δίσκου, θα βαθμολογήσω το δίσκο καθαρά με την αξία του και όχι σε σχέση με το παρελθόν τους ή το ενδεχόμενο να έρχεται κάποιος σε πρώτη επαφή με τη μουσική τους. Μέχρι τον επόμενο δίσκο, δεν περνάτε και μία από Ελλάδα ρε παιδιά να σας δούμε επιτέλους;
Βαθμολογία: 77/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
