Ημερομηνία δημοσίευσης: 7 Μαΐου 2018
Γυρίζω στο σπίτι μετά από ένα σχετικά heavy πρωινό ξύπνημα στο κτήμα. Σχετικά heavy, γιατί το κόψιμο ξύλων με ηλεκτρικό αλυσοπρίονο δεν είναι και το ίδιο όπως με ένα αντίστοιχο βενζινοκίνητο. Σε περιορίζει η μπαλαντέζα.
Πρώτη δουλειά γκρινιάζω γιατί πονάει όλο μου το κορμί και όλα μου τα μυαλά. Δεύτερη δουλειά ανάβω θερμοσίφωνα, τρίτη τσεκάρω τα μέιλ μου. Έρχεται, το βλέπω κατεβαίνει, η συλλογή “Sepulchral Chants” των Ρώσων Pseudogod. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά σε CD το 2015, σε κασέτα το 2017 και σε 2πλό 12" vinyl το 2018. Το βαράω όπως είναι στο πλέυερ και κοιτάζω τα ηχεία για να ακούσω καλύτερα.
Ω! Θεία μελωδία! Έι-κέι (Άγγελοι Κυρίου) τραγουδούν την εισαγωγή O Luserp Sitativic του “Bleeding With Pus Of Black Plague” ώσπου να αρχίσει τα γρυλίσματα ο Corpus/ Spīritō Destitutus. Σκέφτομαι πως αυτή πρέπει να είναι η καλύτερη αποθεραπεία μετά τα πριόνια. Και όντως ήταν.
Pseudogod. Άλλη μια από τις χιλιάδες black / death/black μπάντες που έχουν ξεπηδήσει από την πρώην Σοβιετική Ρωσία από το 1999 και μετά. Κυριολεκτικά, η «παραγωγή» black metal από την Ρωσία τα τελευταία 20 χρόνια είναι σχεδόν διπλάσια από την αντίστοιχη της Νορβηγίας, της Ελλάδας και της Σουηδίας μαζί (οι μόνες τρεις χώρες που κατά τον Fenriz είναι μανάδες του black metal). Ο Διάολος λοιπόν, πρέπει να έχει μετακομίσει κατά κει. Και να έχει βάλει το χεράκι του και στο black metal της. Είναι από τις λίγες φορές που η ποιότητα συμβαδίζει με την ποσότητα. Ίσως να φταίει και η σύγχρονη και προσβάσιμη από όλους τεχνολογία στις παραγωγές. Αλλά δεν ασχολούμαι.
Όλα αυτά τα αποδεικνύουν οι Pseudogod ως μπάντα και με το “Sepulchral Chants”.
Τα δυο πρώτα κομμάτια είναι από την πρώτη κυκλοφορία της μπάντας το 2006. Σε κασσέττα, σε περιορισμένο αριθμό, σε 666 αντίτυπα. Καταλαβαίνουμε κατευθείαν πως τα παιδιά είναι του Σατανά. Τα υπόλοιπα είναι ό,τι έχουν κυκλοφορήσει σε ep και split έως σήμερα, αν και δύο από αυτά, το Azazel που έχει λίγο από Rotting Christ και το “Necromancy of the Iron Darkness” (σε άλλη έκδοση) βρίσκονται και στην δισκάρα τους “Deathwomb Catechesis” του 2012.
Συνεχίζοντας την αποθεραπεία του Διαόλου ένιωσα πραγματικά πως ακούω twisted επιτάφιες ψαλμωδίες. Έβαλα και τα ακουστικά για να μην πρήζω το Μαράκι. Ο I.S.K.H. αφήνει τις κιθάρες (πιο πριν αφήνει τα drums) και αναλαμβάνει τα φωνητικά της μπάντας, που αλλάζει αρκετά τον ήχο της κλίνοντας ξεκάθαρα στο death. Από brutal γίνοναι πιο δραματικα με έναν ιδιαίτερο τρόπο στα ονοματα Δαιμόνων και των επικλησεων/ ύμνων σε αυτούς. Καταλήγουν σε ψαλμώδεις βρυχηθμούς (θλιμένα μουγκρητά που είπε και η γυναίκα μου) και γίνεται ουσιαστικό στην πορεία αυτό που μάλλον άστοχα προσπάθησαν να υλοποιήσουν στο πρώτο τους κομμάτι με την εισαγωγή από τις εκκλησίες.
Τι να περιμένεις από μουσικούς που έχουν αφοσιώσει όλες τις εκφάνσεις της τέχνης τους στον Διάολο; Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτά τα παιδιά. Από τα artwork τους μέχρι τις συνεργασίες, τις διασκευές, τους καλλιτέχνες που πλαισιώνουν την μπάντα τους, τους στίχους, τους ρυθμούς, τα φωνητικά, όλα φόρο τιμής στον Άρχοντα του Κόσμου Τούτου. Διαχρονικά.
Άλλη μια φανερή εξέλιξη/ διαφορά συλλαμβάνεται και στα κομμάτια που μιξάρανε για αυτούς οι Mgla. Τα riffs θα μπορούσαν να είναι των Slayer αν παίζαν black/ death. Είναι βέβαια κρίμα που υπάρχουν οι διασκευές των “Blood War III” και “The Gate of Nanna” εδώ, γιατί είναι πολύ ανώτερες των πρωτοτύπων, αν και των Σατανικών Γάλλων Antaeus και Πολωνών Beherit. Καλύτεροι οι Ρώσοι.
Αν ακούγονται οπερετικά γυναικεία φωνητικά στο “Divine Merging” ή ο Σατανάς σε backing vocals στο “The Gate of Nanna” μπορεί να είναι και ιδέα σας/ μου.
Τα τρία τελευταία κομμάτια της κυκλοφορίας είναι από rehearsals της μπάντας και δεν προσφέρουν τίποτα μουσικά, είναι και χάλια η παραγωγή χωρίς λόγο, αλλά ταιράζουν στον γενικότερο αναδρομικό χαρακτήρα της υπόθεσης.
Απλά πράγματα, οι Pseudogod δεν είναι οι θεοί του black metal - άλλοι έχουν τον τίτλο, δεν είναι τίποτα υπερβολικό, είναι ένα συνεπές καλό death death/black συγκρότημα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξέχασα τον θερμοσίφωνα ανοιχτό, η Μαρία πάλι μου φωνάζει, το κορμί μου συνεχίζει να πονάει, και εγώ βάζω το δισκάκι στο ρηπίτ και το τσιγάρο στο στόμα. Τα μυαλά μου γειάνανε πάντως. Смерть.
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Acliff
Comments
