Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Bαρύ το όνομα των Rage πάνω στη γερμανική, μεταλλική φανέλα. Βαρύ, όσο ιστορικό βάρος έχουν 40 χρόνια από την ίδρυσή τους ως Avenger. Το τι έχουν προσφέρει κι εξακολουθούν ακόμα να κάνουν, δε χρειάζεται ανάλυσης. Όποιος δεν το κατέχει, ίσως πρέπει να αναρωτηθεί τι έχει κάνει λάθος τόσα χρόνια. Κι αν το “Wings Of Rage” ήταν όντως αχρείαστο κι αδιάφορο, με μόνο τo “Shine A Light” vα σώζει τα προσχήματα, το “Resurrection Day” ήταν εξαιρετικό και το “Spreading The Plague” EP πάρα πολύ καλό χωρίς δεύτερη κουβέντα. Με τον Peter "Peavy" Wagner να οδηγεί σε ασφαλή μονοπάτια την μπάντα, οι τύποι από το Bochum επιστρέφουν με νέο δίσκο και μάλιστα διπλό. Ναι, καλά διάβασες εσύ που δεν το είχες πληροφορηθεί. Το “Afterlifelines” είναι το πρώτο διπλό άλμπουμ στην ένδοξη ιστορία του συγκροτήματος.
Xωρίζεται σε δυο CDs, με το πρώτο να ονομάζεται “Afterlife” και να περιέχει νέο υλικό που ηχογράφησαν οι Rage σαν τρίο και το δεύτερο να ονομάζεται “Lifelines”, εμπεριέχοντας επίσης και κλασικές ενορχηστρώσεις. Πρακτικά λοιπόν, μιλάμε για 94 λεπτά νέας μουσικής, με το πρώτο μέρος να έχει και πιο μοντέρνες επιρροές, παντρεμένες με τον τυπικό ήχο των Γερμανών και το δεύτερο να έχει πιάνο, πολλά ορχηστρικά μέρη και συμμετοχή του keyboardist-α Marco Grasshoff. Άρα μιλάμε για υλικό με σκληρά, γρήγορα, power και thrashy σημεία, που δίνουν τη θέση τους σε συμφωνικά περάσματα του δεύτερου μέρους. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στη μεγάλη δισκογραφία των Rage πάει πιο κοντά στα “XIII” ή/και στο “Lingua Mortis”, δείχνοντας και τη διαρκή εξέλιξη της μπάντας. Ακόμα και στο στιχουργικό κομμάτι, ο Peavy Wagner καταπιάνεται με ασυνήθιστα θέματα. Πατάει επάνω στα θέματα του “Resurrection Day” για να πάει κι ένα βήμα παραπέρα. Το προηγούμενο άλμπουμ συνόψιζε την ιστορία της ανθρωπότητας από έναν παλαιότερο νομαδικό τρόπο ζωής σε κάτι πιο σίγουρο και σταθερό.
Το “Afterlifelines” περιγράφει ένα είδος υστοπικού σεναρίου, όπου όλα τα γνωστά συστήματα στον άνθρωπο θα καταρρεύσουν αν εκείνος δεν αλλάξει ριζικά. Ακούστε για παράδειγμα το “Toxic Waves”, το έβδομο κομμάτι από το πρώτο μέρος. Μιλάει για την καταστροφική ποσότητα πλαστικού που παρασύρεται στους ωκεανούς μας, ενώ το “Dead Man’s Eyes” καταπιάνεται με την εξαφάνιση των ουρακοτάγκων. Ιδανικό στο να κάνει εικόνα όλα τα παραπάνω είναι και το εξώφυλλο του Karim König. Πάμε τώρα και στη μουσική του πρώτου μέρους, προσπερνώντας το εισαγωγικό “In The Beginning” και χάνουμε τη μιλιά μας με τις ταχύτητες του power/speed-o/thrash-o “End Of Illusions”. Προχωράμε και με τη μία ξεχωρίζει κανείς το “Under A Black Crown” με τους γρήγορους ρυθμούς του, την απίστευτη ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΑΡΑ “Justice Will Be Mine”, το “Life Among Ruins” με την riff-άρα του, το “Afterlife” με τη ρεφρενάρα του και το “Mortal” με το “Shadow World”.
Mόλις ανέφερα σχεδόν όλο το πρώτο CD, το οποίο παίζει και κατεδαφίζει ασταμάτητα, χωρίς ούτε μία, ρε ΜΙΑ κακή ή αδιάφορη στιγμή, έστω κι αν το “Waterwar” στέκει λίγο χαμηλότερα. Η παραγωγή αναδεικνύει τις αρετές στα παιξίματα της τριάδας των Peter “Peavy” Wagner, Jean Borman και του δικού μας Βασίλη “Lucky” Μανιατόπουλου. Οι απανταχού Rage-άδες έχουν ήδη προχωρήσει στο δεύτερο δισκάκι. Το σαρωτικό ”Cold Desire” ανοίγει ιδανικά το κεφάλαιο “Lifelines”, κομμάτι που αφηνιάζει μετά από μια ήρεμη εισαγωγή. Εδώ έχουμε ένα φιλόδοξο έργο, ακούγοντας πιάνο, πνευστά, έγχορδα και τον Marco Grasshoff να λειτουργεί σαν τέταρτο μέλος. Θα ξεχωρίσει η μπαλάντα του “Dying To Live”, όλο όμως το δεύτερο μέρος χρειάζεται περισσότερη προσοχή διότι δεν λειτουργεί συμπληρωματικά, αλλά στέκεται κι αυτόνομο, τιμώντας με τη σειρά του την κληρονομιά των Rage.
Συνοψίζοντας, το “Afterlifelines” δημιουργήθηκε με μεράκι, ακούγεται εύκολα κι αβίαστα, παρότι η εποχή δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο για διπλούς δίσκους, διάρκειας 94 λεπτών. Σα να έβαζαν στοίχημα με τον εαυτό τους, οι Γερμανοί δημιούργησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, στο μουσικό ύφος που υπηρετούν, δείχνοντας πεινασμένοι και όχι κορεσμένοι. Ο δίσκος είναι για άμεση αγορά από τους ενδιαφερόμενους που θα ευχαριστηθούν κάθε δευτερόλεπτο. Στις 3 Οκτωβρίου μάλιστα, η μπάντα από το Μπόχουμ θα μας επισκεφθεί με αυτό στις αποσκευές της, οπότε μια ζωντανή παρουσίαση των όσων ακούμε εδώ είναι σχεδόν σίγουρη. Eξαιρετική προσπάθεια ξανά λοιπόν για την παρέα του Peavy, που εξακολουθεί να μας συγκινεί σχεδόν με κάθε νέα της κυκλοφορία, είτε μιλάμε για ΕΡ, είτε για LP.
Βαθμολογία: 81/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
