Συντάκτης: Μιχάλης Τσολάκος
Αγαπώ τους Rage και θα τους αγαπώ για πάντα. Τους έμαθα πριν 20 χρόνια μέσω μιας συλλογής που περιείχε το “Invisible Horizons” και τους λάτρεψα μονομιάς. Αγόρασα το “Unity”, πέρασα από όλη τη δισκογραφία τους και μέχρι και το “Seasons Of The Black” γέμιζα τα ράφια μου με τους δίσκους τους. Δεν είδα ζωντανά ποτέ μου δυστυχώς το φοβερό τους line up με Victor Smolski και Mike Terrana, αλλά τους είδα να παίζουν το αγαπημένο μου “Black In Mind”, τους είδα και σαν Refuge. Χαίρομαι που επέστρεψαν με το “Wings Of Rage”, ήλπιζα να χαρώ και με αυτό που θα άκουγα.
Για ένα συγκρότημα που ηχογράφησε κάποτε τα “Perfect Man”, “Trapped!”, “10 Years In Rage (The Anniversary Album)”, “Soundchaser” και πόσα πόσα άλλα, ο πήχης είναι πάντα ψηλά. Αδίκως βέβαια, διότι τα παλιά, χρυσά χρόνια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, οπότε βάζουμε τα μυαλά στο κεφάλι μας και κρίνουμε με βάση τα δεδομένα του 2020.
Και πάλι όμως, το “Wings Of Rage”… πώς να το πω, σαν να ανεβαίνει την ανηφόρα και να πηγαίνει ασθμαίνοντας. Ο Peavy, χρόνια τώρα, έχει βρει το δικό του μπούσουλα και συνδυάζει το heavy/ power και speed metal σε κάθε κυκλοφορία των Rage. Το υπό κριτική άλμπουμ δεν ξεφεύγει από αυτήν την κατηγορία.
Τίποτα το καινοτόμο, τίποτα το φιλόδοξο, τίποτα το καινούργιο, αλλά δεν πειράζει, το προσπερνάμε κι αυτό. Ας είχε τουλάχιστον ωραία, καλά κομμάτια, όπως ο προκάτοχός του είχε τα “Septic Bite”, “Serpents In Disguise”, “Blackened Karma”, “Justify” και το ομώνυμο. Δυστυχώς, οι συνθέσεις του “Wings Of Rage” μετά βίας στέκονται σε μέτρια επίπεδα, πιο πολύ αδιάφορα θα έλεγα.
Έντεκα καθαρά μουσικές συνθέσεις, συν το “Shadow Over Deadland (The Twilight Transition)” των 36 δευτερολέπτων σαν προπομπός του “A Nameless Grave”, παρουσιάζονται στο εν λόγω άλμπουμ. Δυστυχώς όμως, καμία μα καμία δεν είναι κάτι το φοβερό. Μόνο δύο ξεχωρίζουν από τη γενική μετριότητα ή αδιαφορία, το πραγματικά καλό “Shine A Light” και το “HTTS 2.0”, το οποίο όμως, προσέξτε, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το “Higher Than The Sky” επανηχογραφημένο.
Και ερωτώ εγώ τη μπάντα: γιατί δεν αφήνετε το “End Οf All Days” στην ησυχία του; Ποιο το νόημα να γυρίσετε 24 χρόνια πίσω, σε αυτό το μνημείο του heavy/ power, απλά και μόνο για να δελεάσετε κανένα νιούφη; Όπως καταλάβατε, το “HTTS 2.0” δεν λογίζεται σαν νέα σύνθεση, αλλά το χαρίζουμε κι αυτό.
Σκόρπια καλά riffs υπάρχουν δεξιά κι αριστερά από τον Marcos Rodriguez, αλλά ο Wagner φαίνεται κάπως κουρασμένος στα φωνητικά, ενώ τα ντραμς του Μανιατόπουλου έχουν έναν περίεργο, κουραστικό ήχο θα έλεγα. Εν κατακλείδι, το “Wings Οf Rage” ακροβατεί μεταξύ χρυσής μετριότητας και κάτω του μετρίου, με το βλέμμα να κοιτά προς τα κάτω ελαφρώς. Αντικειμενικά και δίκαια παίρνει…
Βαθμολογία: 51/100
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Comments
